“De kinderen bleken gek op de strips. Volgens hen was ik net als Carmen van ‘F.C. De Kampioenen’ ”

Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Onlangs kreeg ik een brief thuis bij m’n abonnement op Libelle – ja, ik heb ook een abonnement, noem me gerust een controlefreak, tot aan de brievenbus! Onze collega’s van marketing hadden een extraatje geregeld, schreven ze in die brief: digitale toegang tot een hele reeks stripverhalen voor abonnees en hun gezin.

Nu moet ik eerlijk zijn: ik ben nooit een grote striplezer geweest. Echt niet: te weinig pagina’s en ik hoefde de tekeningen niet bij een verhaal. Ik verdwijn duizend keer liever in een dikke roman, bij voorkeur een die zich afspeelt in een pittoresk Frans dorp met een wijngaard, tussen de olijven in Italië of op een kasteel in Schotland. Liefst met een familiegeheim of een complexe liefde die ver teruggaat in de tijd.

Maar de kinderen? Die bleken meteen verknocht aan de stripverhalen. Ze doken erin alsof ze nooit iets anders hadden gelezen. Misschien omdat het ook gewoon op hun gsm kon, maar wat me vooral opviel: ze lachten. Zo heerlijk ouderwets, hardop lachen bij een verhaal.

Familie-analyse in stripvorm

Daar werd ik zelf ook nieuwsgierig van. “Wat vinden jullie er nu zo leuk aan?”, vroeg ik op een avond, terwijl we samen in de zetel hingen. En toen kwam het. Het ging niet om de actie. Niet om de mopjes. Maar om de herkenbaarheid. Om ‘ons’. “Mama,” zei Noor, “jij bént gewoon Carmen van De Kampioenen, en Marie uit Jommeke.”

“En papa is soms een beetje Marcel Kiekeboe!” riep Oliver er vrolijk achteraan. “Nee toch”, protesteerde Koen meteen. Hij keek me een beetje vertwijfeld aan: “Ik ben Largo Winch, toch? Of Lucky Luke.” Ik was meteen gefascineerd. Dit werd een psychologische familie-analyse, maar dan in stripvorm.

Noor? Dat was overduidelijk Fanny uit De Kiekeboes, of soms Camille. “En als ik samen met Gitte (haar beste vriendin) ben, dan zijn we net Annemieke en Rozemieke.” Goemmer was eerder Pekkie van Filiberke dan Bobbie uit Kuifje, en op stap met Oliver leken die twee wel Bollie & Billie! Oliver zelf had ook wel wat weg van Piet Pienter, en soms van Guust Flater. En Anthony, onze jongste? “Dat is Jommeke!”, riepen ze in koor. Klein maar dapper, altijd een vriendelijke deugniet met nóg meer energie.

En daar zat ik dan. Carmen van De Kampioenen, met mijn Marcel Kiekeboe, Piet Pienter, Fanny, Jommeke en Pekkie… op het terras. Oliver, Anthony en Noor begonnen meteen ook uitgebreid herinneringen op te halen om hun keuzes voor die of die stripfiguur te bewijzen. Ik vond het geweldig, en wilde eigenlijk wel Carmen of Marie zijn. Het heeft immers wel iets ontwapenend grappigs om jezelf als stripfiguur te zien. Alsof jij en je hele gezin plots deel uitmaken van een kleurrijker decor, waar elk avontuur begint met een krak, boem of wauwww!

In een wereld die vaak snel, serieus en digitaal is, is het altijd goed om jezelf eens met een knipoog te bekijken. Om te lachen met je eigen overdrijving. Want soms zijn strips meer dan tekeningen op papier. Ze zijn spiegels – in kleur, met tekstballonnen. En vaak verrassend raak.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!