Karen
“Toen in dat Ierse kerkje plots het lievelingslied van mijn vader weerklonk, leek het alsof hij met ons meereisde”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Het mailtje van Mireille
Onlangs kreeg ik een brief van lezeres Mireille. We krijgen veel mailtjes op de redactie, maar sommige verhalen springen er meteen uit omdat ze zó herkenbaar zijn of omdat ze je meteen raken. Dit was er zo eentje. Mireille had een uitstapje gepland met haar man en twee kleinzonen naar het visserijmuseum in Oostduinkerke. Toevallig was het ook de verjaardag van haar moeder, die enkele jaren geleden overleden was. Een bijzondere dag dus, met een kleine krop in de keel.
Na een uurtje rondwandelen in het museum bereikten ze de bovenste verdieping. Ze namen de trap naar boven en plots stond Mireille oog in oog met een uitvergrote foto van haar moeder als jong meisje, samen met haar oom en tante. Het leek wel of haar mama op haar verjaardag even dag kwam zeggen. Net op díé dag hadden ze besloten het museum te bezoeken, net op díé foto stond haar mama, levensgroot daar aan de muur. Haar grootvader was visser geweest, en die oude familiefoto bleek – jaren geleden al – geschonken te zijn aan het museum.
Mireille zag in het museum een foto van haar overleden moeder hangen, levensgroot, net op haar verjaardag. Was het toeval, of meer dan dat?
Toeval? Of is het meer dan dat? Ik begrijp maar al te goed wat dat met een mens doet. Je hart slaat even over. Een rilling loopt over je rug. Toen ik de brief van Mireille las, kreeg ik zelf ook kippenvel. Omdat ik het herkende. Want ik maakte iets gelijkaardigs mee. Op vakantie, in Ierland. Op een rustige namiddag reden mijn man en ik door een klein dorpje. Zoals altijd wilde ik even het plaatselijke kerkje binnen – een vaste gewoonte op reis. Die plekjes brengen rust, schoonheid, stilte.
Terwijl Koen nog snel de auto parkeerde, liep ik alvast naar binnen. Hij bleef wat langer weg, maar ik had tijd. Ik keek rond, naar de grote, gebogen ramen en de witte marmeren beelden, en zocht waar we straks een kaarsje konden aansteken. Voor mijn papa. En voor al die andere dierbaren die we onderweg een beetje meedragen. Ik ging zitten in een zijbeuk om te wachten op die man van mij, die nu wel erg lang leek weg te blijven.
Eigenlijk doet het er niet toe. Wat telt, is dat je op zulke momenten voelt: ze zijn er nog. Dichtbij genoeg om je even aan te raken
En plots zwaaiden de zware kerkdeuren open. Een familie stapte binnen, voorafgegaan door een kist. Iemand stopte me haastig een misboekje in de hand. En voor ik het goed en wel besefte, zat ik midden in een uitvaart. Van een totaal onbekende man. In een dorp waar ik nog nooit geweest was. In een kerk waar ik toevallig naar binnen was gelopen. Toen klonk de eerste melodie en kon ik niet anders dan even ontroerd glimlachen: ‘Morning Has Broken’ van Cat Stevens. Een van de lievelingsliedjes van mijn vader. Het lied dat we ook speelden op zijn begrafenis.
Toeval? Misschien. Maar eerlijk? Het doet er niet toe voor mij. Wat telt, is dat je op zulke momenten voelt: ze zijn er nog. Dichtbij genoeg om je even te raken. Alsof diegenen die je mist met je meereizen. Naast je stappen in een visserijmuseum. Je een lachende knipoog toewerpen in een klein Iers kerkje. En net daardoor wordt een heel gewone vakantiedag – die kleine uitstap, een leuk bezoekje – iets hemels. Letterlijk én figuurlijk.
