Mijn verhaal: de dochter van Heidi zit in een zorgtraject voor jongeren met obesitas

Door Diny Thomas

gisteren

Emelie, de dochter van Heidi, is haar hele leven al voller geweest. Toen ze naar het middelbaar ging, kreeg ze kwetsende opmerkingen over haar figuur. Samen besloten ze om in een zorgtraject voor jongeren met obesitas te stappen.

Heidi (47): “Dat mijn dochter meer woog dan goed was voor haar leeftijd, wist ik natuurlijk wel. Maar er iets van zeggen, dat was moeilijk. Ik wilde niet dat ze ging twijfelen aan zichzelf, of zou denken dat ik haar niet mooi of goed genoeg vond. Maar hoe ouder ze werd, hoe meer zorgen ik me begon te maken. Over haar gezondheid, zowel fysiek als mentaal.

Hoewel ze tot dan toe nooit gepest was omwille van haar gewicht, wist ik dat dat in het middelbaar in één klap kon veranderen. Ik wilde niet dat ze haar zouden uitlachen, dat ze niet zouden zien wie Emelie écht is: een prachtig meisje, inmiddels dertien jaar oud, dat alleen maar het goede in mensen ziet, dat iedereen gelukkig wil zien en ongelooflijk sterk in haar schoenen staat.

Van bij de geboorte

Emelie is eigenlijk haar hele leven al voller geweest. Bij de geboorte woog ze net geen vier kilo. Mijn man en ik hadden nog tegen elkaar gezegd dat ze de genen van zíjn familie had. Want ja, ook mijn echtgenoot heeft jarenlang overgewicht gehad. Ergens dachten we dat het babyvet weg zou gaan zodra ze zou kruipen en stappen, maar dat gebeurde niet.

Hoewel ze van kleins af aan ravot bij de jeugdbeweging en op dansles zit – waar ze geen seconde stilzit – zag ik Emelies gewicht alleen maar toenemen. Ik weet wel dat andere mensen gedacht zullen hebben dat ze zich volpropte met koekjes, snoep en frisdrank, maar dat was helemaal niet zo. Emelie eet misschien gráág, maar ze kan net zo goed smullen van lekkere groentjes, verse vis en een stuk fruit. Natuurlijk kreeg ze weleens een ijsje of werd er thuis eens een zak chips opengedaan, maar het was zeker niet zo dat ze zich volpropte met zoetigheid.

‘Mama, de jongens van mijn klas noemen me dik’, vertelde ze mij. En dat bleek niet de eerste keer te zijn.

We wisten niet zo goed waaraan het lag, maar tegen dat ze in het middelbaar zat, beseften we dat we iets moesten ondernemen. Als ze haar gewicht niet onder controle kreeg, zou ze haar papa achternagaan, die op een zeker moment honderdzestig kilo woog. Bovendien kreeg Emelie nu – in tegenstelling tot in de lagere school – plotseling wél opmerkingen over haar figuur.

Op een avond zat ze in de zetel, met tranen in haar ogen. ‘Mama, de jongens van mijn klas noemen me dik.’ En dat bleek niet de eerste keer te zijn. Ze had wel haar klastitularis al in vertrouwen genomen. Ik vroeg haar waarom ze dat dan niet meteen thuis had verteld. ‘Ik wist dat het jouw hart zou breken, en dat wilde ik niet’, zei ze.

Een goed plan

Een tijdje later heb ik haar voorgesteld om naar de diëtiste van haar papa te gaan. Niet omdat ik haar ‘te dik’ vond, maar om haar te beschermen. Tegen kwetsende woorden en blikken, maar nog meer tegen de gezondheidsrisico’s. ‘Als papa het kan, dan ik ook’, had ze gezegd. Het toeval wilde dat ze in het ziekenhuis van Eeklo, waar Emelies diëtiste aan de slag was, net aan een nieuw zorgtraject zouden beginnen voor jongeren met obesitas.

‘Makkers in balans’, heet het. Een kinderarts, een diëtiste, een kinesitherapeut, een psycholoog en een sociaal werker zouden Emelie op weg helpen naar een gezond gewicht, een goede levensstijl en mentaal evenwicht. En dat gaat ongelooflijk goed, met heerlijke kooklessen, leuke sportspelletjes en boeiende weetjes.

Emelie rijdt minstens twee keer in de week met de fiets naar school en gaat geregeld naar het ziekenhuis voor cardio- en krachttraining.

Dat Emelie obesitas heeft, is voor een stuk te wijten aan haar genen. Maar ze ontdekte ook dat ze een snelle eter is, en dat haar hersenen niet de kans krijgen om te zeggen: ‘Stop, het is genoeg’, waardoor ze vaak meer eet dan goed is. Ze leerde ook dat je om genoeg te bewegen niet altijd intensief moet sporten, maar dat een fietstochtje of een wandeling even goed is. Nu gaat ze dus minstens twee keer in de week met de fiets naar school en gaat ze geregeld naar het ziekenhuis voor cardio- en krachttraining.

Het is nu ongeveer anderhalf jaar geleden dat Emelie in dit zorgtraject is gestapt, en wat ben ik fier op haar! Niet omdat haar BMI al flink gezakt is – al ben ik nu wel een stuk geruster als het over haar gezondheid gaat – maar wel omdat ze zich helemaal gesmeten heeft, en er blíjft voor gaan. En omdat ze zo gegroeid is als mens.

Een dappere meid

Laatst waren de jongens van haar klas haar weer aan het plagen. Meestal laat ze dat gewoon van zich afglijden, maar die dag gaf ze hen lik op stuk. Ze wilde hen doen beseffen dat hun woorden kwetsend zijn. Dat het nooit oké is om mensen te beoordelen op hun uiterlijk, en alleen maar te geloven in de vooroordelen. Want mensen die dik zijn, eten elke dag frieten en drinken liters frisdrank, toch? Maar nee, zo eenvoudig is het niet.

Van de leerkracht kreeg ze alle lof omdat ze van zich durfde af te bijten, en zo iedereen een betekenisvolle les meegaf. Iedereen heeft grenzen, en het is essentieel om die te bewaken. En dat is wat Emelie doet. Ze ziet zichzelf graag, en dat pakt niemand haar af.”