“Voortaan wil ik me niet meer op stang laten jagen door mensen, dingen of situaties die er niet toe doen”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Champagne problems

Aan tafel vraagt Kwinten wat het juist is, het ‘eerstewereldprobleem’ waarover Ilse en ik het hebben. Ons gesprek gaat heel banaal over het feit dat de robotmaaier sinds kort meer lawaai maakt dan voordien. In het licht van de echte problemen waarmee de gemiddelde mens dagelijks te maken krijgt, niet echt iets om je druk over te maken, dus.

Als ik het hem uitleg, knikt hij en zegt dat zijn generatie daar een ander woord voor heeft. Natuurlijk is het Engels: champagne problems. De betere klasse die zich aan allerlei onbenulligheden stoort of er zich zorgen over maakt, terwijl ze maar half beseft hoe goed het eigenlijk gaat. “Dus een beetje zoals studenten die een ongeduldig berichtje sturen als mama en papa vergeten zijn om het maandgeld op tijd op de rekening te zetten?” , grap ik.

Maar we zijn het er alle drie over eens hoe gelukkig we eigenlijk wel zijn. Omdat we gezond zijn, omdat mama en papa een job hebben, omdat Kwinten kan en mag studeren wat hij wil. Toevallig ben ik de laatste maanden op verschillende verhalen gestoten van vrienden van vroeger, wie het minder goed is vergaan.

Zo krijg ik via Messenger een bericht van een studievriend, dat vol staat met merkwaardige tikfouten, alsof hij alles met een veel te dikke vinger op een veel te klein toetsenbord van zijn gsm heeft ingetokkeld. In zijn tweede bericht wordt duidelijk waarom: hij heeft een tijd geleden een hersenbloeding gehad, en de coördinatie tussen hoofd en vingers verloopt nog altijd niet zoals het hoort. Hij schrijft er heel luchtig over, alsof het allemaal niets voorstelt. Zo herinner ik me hem ook: het laatste wat hij wil, is medelijden opwekken.

Gewoon gezond en gelukkig zijn

Toch vertelt hij ook dat het zijn dochters zijn die hem verzorgen en overal naartoe rijden. Zijn vrouw heeft hem kort na zijn infarct verlaten. Hij neemt haar niets kwalijk: het ging al jaren niet zo goed en zij kon het gewoon niet opbrengen om de man van wie ze zo vervreemd was de zorgen te geven van een afhankelijke peuter. Maar alles komt goed, schrijft de vriend, en het is leuk om opnieuw in contact te komen met oude bekenden.

Een ander koppel dat we kennen, komt langs; zij zitten al wat verder op de generatieschaal en verwelkomen de laatste jaren, met veel blijdschap en nog meer liefde, kleinkind na kleinkind. Maar met het laatste in de rij loopt het serieus mis: het kindje is geboren met een reeks afwijkingen, waardoor het van operatie naar operatie sukkelt om een aantal levensbelangrijke organen te doen werken.

Vertederd laten ze foto’s zien van de kleine spruit, wiens lichaampje vol in- en uitlopende darmpjes zit. “Is het geen fantastisch mooie baby?” , klinkt het trots. Zij weten dat het lot van het kleintje in de handen van de wetenschap ligt, maar die kan véél tegenwoordig. Komt wel goed. Ilse en ik zijn even verrast als ontroerd om het koppel zo rustig te horen vertellen. Ik denk niet dat wij ons zo sterk zouden kunnen houden.

Als ze terug naar huis zijn, zuchten we dat veel mensen, wij incluis, te vaak voorbijgaan aan hoe gezondheid toch het allerbelangrijkste is in een mensenleven. We klagen over van alles en nog wat. Te weinig loon, te hoge kosten, een barslecht voorjaar en een overboekt vliegtuig naar de favoriete vakantiebestemming. Ik kan me daar, net zoals veel mensen, serieus over opwinden.

Tot het je gezondheidsmatig eens tegenzit en de dokter na een reeks onderzoeken met geruststellend nieuws komt. Dan besef je pas hoezeer je je soms opjaagt over ronduit banale dingen. En dat geen enkele promotie, geen enkel materieel ding op kan tegen ‘gewoon’ gezond en gelukkig zijn.

Dát is wat je dan vast wilt houden: voortaan laat ik me niet meer op stang jagen door mensen, dingen of situaties die er niet toe doen. En dat lukt ook aardig, weken, soms maandenlang. Tot je begint te vergeten hoe opgelucht je was na dat goede nieuws, en die ‘onnozelheden’ toch weer meer plaats in je leven krijgen dan ze verdienen. Ik had een foto moeten vragen van dat kindje en het als screensaver op mijn smartphone moeten plaatsen, als reminder voor wat écht belangrijk is in het leven.

Meer van onze columnisten lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!