Koen
Over ons genadeloze schoolsysteem
“Mijn parcours op school was er een van hakken-over-de-sloot, met af en toe een slecht berekende dip”
Koen Strobbe keerdena twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Voor de kleine supermarkt in het dorp troept vaak een groepje jonge snaken van een jaar of vijftien samen rond de ingang. Blikje frisdrank of energiedrankje in de hand, gezapig zittend op de bagagedrager van hun fiets.
Een wat zuurdere medemens zou ze ‘hangjongeren’ durven te noemen. Maar ze doen geen vlieg kwaad. En als ik met mijn winkelkar voorbij wil, schuiven ze altijd vlotjes opzij en zeggen ze beleefd goeiedag.
Een van de jongens, een opgeschoten slungel in een T-shirt met daarop in het groot ‘Moet just niks’ gedrukt, zit er wat beteuterd bij
Ze maken gewoon een halfuurtje plezier na school, voor ze braafjes naar huis fietsen en daar waarschijnlijk niks vertellen over hun clandestiene clubje bij de supermarkt.
Vandaag zijn ze extra uitgelaten. De zomer lonkt en de rapporten zijn in aantocht. Ze hebben hun officiële ‘attest’ nog niet, maar weten blijkbaar al wat het zal worden.
Een van de jongens, een opgeschoten slungel in een T-shirt met daarop in het groot ‘Moet just niks’ gedrukt, zit er wat beteuterd bij. Hij verwacht een B-attest. De anderen proberen hem op te vrolijken. Een van zijn kameraden zegt zelfs opgewekt dat hijzelf zijn jaar opnieuw zal moeten doen, ‘maar da’s toch echt niet het einde van de wereld, man’.
Met de hakken over de sloot
Toch zie ik het in de ogen van die eerste jongen: hij voelt zich mislukt. Hij wil niet ‘afzakken’ naar een ander niveau. Hij wil blijven doen wat hij nu doet, want hij heeft plannen. Hij wil verder studeren. Zijn dromen botsen ineens keihard tegen een stempel op papier.
En eerlijk? Ik zit met hem in. Natuurlijk heeft hij het waarschijnlijk op z’n minst gedeeltelijk aan zichzelf te danken dat hij daar nu zo sip op zijn fiets zit.
Maar dat schoolsysteem van ons… het blijft hard. Genadeloos soms. Er worden knopen doorgehakt alsof vijftienjarigen al helemaal ‘af’ zijn. Terwijl ze, laten we eerlijk zijn, nog half kind zijn.
Ik kon het allemaal wel, maar ik miste de juiste mix van discipline en maturiteit
Mijn begrip groeit nog wanneer ik terugdenk aan mijn eigen schooltijd. Ik kon het allemaal wel, maar ik miste de juiste mix van discipline en maturiteit.
Mijn parcours was er een van hakken-over-de-sloot, met af en toe een slecht ingecalculeerde dip. Ik herinner me nog hoe een klastitularis ooit op mijn rapport schreef, toen ik net niet geslaagd was voor een vak: ‘Tja Koen, als minimalist zit je er nu dus onder.’ Smileys bestonden toen nog niet, maar ik hoorde zijn sarcastische lachje er bijna bij.
Recht op een tweede kans
En toch… Toen ik nadien naar de universiteit trok, ging het plots wel goed. Niet omdat ik slimmer was geworden, maar omdat ik – eindelijk – de klik had gemaakt. Ik wilde vooruit. En dan lukt het ineens wél.
Misschien is die jongen op de fiets ook zo iemand. Iemand die wat later bloeit. Iemand bij wie het kwartje net nog niet gevallen is. En misschien krijgt hij nu niet de kans om dat alsnog te doen. Dat zou zonde zijn.
Toon je kinderen dat mislukken op jonge leeftijd eigenlijk gewoon een andere vorm van leren is
Daarom, beste ouders: als je thuis een zoon of dochter hebt die deze maand met een dubbel gevoel naar zijn of haar rapport kijkt, sla dan niet meteen met de grote teleurstellingshamer.
Laat ze even balen. Laat ze stil zijn of pruilen of even alles stom vinden. Maar toon vooral dat er nog tijd is. Dat mislukken op jonge leeftijd eigenlijk gewoon een andere vorm van leren is.
En beste scholier, mocht je toevallig meelezen: een B-attest, een herexamen, een jaartje overdoen… dat zegt niets over wie jij over vijf jaar zult zijn.
Soms moeten de puzzelstukjes gewoon wat herschikt worden. Of moet je zelf nog ontdekken welk spel je eigenlijk wilt spelen.
De zomer is in aantocht. Tijd voor ijsjes, lange avonden en eindeloos fietsen zonder doel. Laat de examens even examens zijn. Niemand vraagt je op je achttiende nog wat je haalde op wiskunde in het vierde middelbaar.
En wie weet zit die jongen binnenkort weer op zijn fiets, met een nieuw plan, een frisse start. Omdat hij gegroeid is. Zoals ze allemaal doen. Stilletjes, met vallen en opstaan.
En intussen? Laten we hopen op fantastisch weer. Want niets heelt een geknakt rapport beter dan een lange vakantie, waarin de teleurstelling elke dag weer een beetje krimpt door de zon.
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
