Velen dromen ervan, zij deden het: deze 4 lezeressen schreven een boek
‘Ooit schrijf ik een boek’, wie heeft het niet ooit zelf gedacht? Maar tussen droom en daad staat van alles in de weg. Niet zo voor Danielle, Griet, Nancy en Linda. Zij debuteerden trots met hun zelfgeschreven boek.
Danielle (56)
… verwerkte de aanslagen van Zaventem met een boek over het leven zoals het is op de luchthaven.
“Hier zie je zo veel emoties op één dag, er zijn zo veel leuke herinneringen om levend te houden ”
Danielle: “Toen ik vijfentwintig jaar geleden begon te werken op de luchthaven als customer service agent, voelde ik me er meteen thuis. Wij houden ons bezig met alles wat met de passagiers te maken heeft: de check-in, de controle aan de gate, de begeleiding van jonge kinderen naar het vliegtuig en nog veel meer. Daarbij zien we zo veel verschillende emoties op een dag, het is vaak tragikomisch. Jaren geleden al zei ik tegen een collega: ‘Wat een dag, ooit schrijf ik hier een boek over!’
Al een hele tijd schreef ik ervaringen en indrukken op in een notitieboekje, maar na de aanslagen van 22 maart 2016 gooide ik alles weg. Ik kon me niet inbeelden dat ik met die alledaagse verhalen ooit nog iets zou doen. Maar toen ik het er drie jaar later met mijn vader over had, moedigde hij me aan. Hij was al die tijd mijn steun en toeverlaat geweest en zei: ‘Vooruit, begin er maar aan dan. Ik ben nu 89 jaar en ik zou je boek nog heel graag kunnen lezen. Zorg dus maar dat het af is, voordat het te laat is.’ Dat gaf mij het noodzakelijke duwtje in de rug. Toen ik niet veel later in het vliegtuig naar Abu Dhabi zat, heb ik mijn eerste anekdotes weer op papier gezet. De meeste herinneringen stonden nog in mijn geheugen gegrift.”
Tranen bij de laatste zin
“Al die leuke – en minder leuke – gebeurtenissen op papier zetten, heeft ervoor gezorgd dat ik de luchthaven weer in al haar facetten kon zien. De plek is zo veel meer dan die vreselijke aanslagen. Dat weten mijn collega’s ook te appreciëren en ex-collega’s die al een tijdje niet meer op de luchthaven werken, zijn blij dat ik met dit boek hun herinneringen levendig hou. Zulke reacties doen deugd en geven me ongelooflijk veel voldoening.
Een van de eerste exemplaren overhandigde ik aan mijn vader. Bij de laatste zin pinkte hij een traantje weg. Dat vond ik mooi. Ik publiceerde mijn boek in eigen beheer via Create My Books en ik ben zo trots dat de verkoop goed loopt. De eerste honderd boeken waren in een paar weken de deur uit en binnenkort volgt een tweede druk. Een deel van de opbrengst wil ik aan de Guthy-Jackson Charitable Foundation schenken, zij doen onderzoek naar NMO, een auto-immuunziekte. Dat ik met mijn boek ook iets kan betekenen voor een vriendin die haar dochter eraan verloor, betekent veel voor mij. Ik ben zo ontzettend blij en trots dat het gelukt is, dat boek van mij.”
Venster of gangplaats?, Danielle Iwens, € 15 bij Shop My Books, uitgegeven via Create my Books.
Griet (32)
… schreef een ontroerend kinderboek voor haar twee dochters.
“Het is oké om jullie papa te missen, je mag verdrietig zijn omdat hij in de gevangenis zit”
Griet: “Ik schreef het prentenboek ‘Mona mist papa’ voor mijn twee dochters van vijf en acht jaar. Hun papa, mijn ex-partner, verblijft sinds enkele jaren in de gevangenis en om hen te helpen bij het verwerken van hun verdriet, wilde ik verhaaltjes voorlezen die dicht bij hun leefwereld en ervaringen aansloten. Toen ik niet vond wat ik zocht, ging ik zelf aan de slag. Ik besef natuurlijk dat het om een moeilijk thema gaat, een ouder die in de gevangenis zit. Het stigma is enorm, maar het is wel de realiteit waarin mijn kinderen opgroeien. Daarom wilde ik een heel duidelijke boodschap meegeven: het is oké om papa te missen, het verdriet mag er zijn. Mijn kinderen hoeven hun vader echt niet te vergeten.”
Het allermooiste cadeau
“Ik wilde dit boekje al een hele tijd schrijven, maar mijn gedachten dwaalden voortdurend af. Ik piekerde veel over hoe de relatie met mijn ex-partner misliep en over de manier waarop mijn kinderen zonder hun vader zouden verder moeten. Pas toen ik op een mooie zomerdag in de Lommelse Sahara helemaal tot rust kwam, werd de invalshoek voor mijn boek duidelijk. De woorden stroomden uit mijn pen. Een heerlijk, bevrijdend gevoel. Eenmaal weer thuis, werkte ik het verhaal verder uit en liet ik het voorzichtig aan mijn kinderen lezen. Zij er gelukkig heel blij mee. Hun namen heb ik veranderd, maar die van hun knuffels heb ik wel behouden. Dat maakt het voor hen extra tastbaar.
Pas toen ik zeker wist dat mijn kinderen het boek leuk vonden en er iets aan hadden, ging ik op zoek naar een uitgever. Beefcake Publishing reageerde enthousiast en bracht me in contact met een professionele illustratrice, maar ik moest wel een crowdfunding organiseren en sponsors zoeken om mijn project te kunnen financieren. Gelukkig kreeg ik veel steun uit mijn omgeving en ook organisaties zoals het CAW, CKG en enkele gevangenissen moedigden me aan.
Afgelopen najaar kreeg ik het eerste gedrukte exemplaar in handen. Ik voelde me zo trots op wat ik had verwezenlijkt. Het boek voelt als een waardevol cadeau van een moeder voor haar kinderen. Of de papa van mijn kinderen het boekje ook gelezen heeft, weet ik niet. Ik hoop vooral dat ook andere kinderen in gelijkaardige situaties er iets aan zullen hebben.”
Mona mist papa, Griet Feyaerts, € 15, uitg. Beefcake Publishing
Nancy (68)
… bracht een roman uit om te bewijzen dat je ook na je pensioen je droom nog kunt waarmaken.
“Dat warme gevoel toen ik het boek voor het eerst in mijn handen had. Alsof ik een nieuw kindje kreeg”
Nancy: “Schrijven heb ik altijd graag gedaan, maar mijn beroep heb ik er nooit van kunnen maken. Ik had een actieve loopbaan, was een bezige bij. Pas toen ik met pensioen ging, kwam er ruimte vrij om meer te beginnen schrijven. Ik droomde allang van een eigen boek, maar twijfelde of ik dat wel zou kunnen. Het voelde dus vooral als een uitdaging, ik wilde mezelf bewijzen.
Waarover het boek zou gaan, stond allang vast. Ik heb het verhaal van de buren uit mijn kindertijd altijd erg opmerkelijk gevonden. Het doktersgezin waarover ik in ‘En toen ging het licht uit’ schrijf, woonde twee huizen verder. Toen de vader een medische handeling stelde die destijds verboden was, moest het gezin kiezen: het risico lopen op een gevangenisstraf, of vluchten naar het buitenland. In vijf dagen tijd pakten ze hun boeltje en vertrokken ze met de boot naar Australië om daar een nieuw leven te beginnen. Mijn roman is gebaseerd op die waargebeurde feiten, maar ik heb ze wel geromantiseerd. De belevenissen van dochter Marie zijn trouwens meer op mijn jeugdherinneringen gebaseerd dan op die van haar.”
De investering meer dan waard
“Eenmaal ik begon te schrijven, kwam de inspiratie vanzelf. Het verhaal rolde letterlijk uit mijn pen. Amper drie maanden later was mijn boek klaar en liet ik het script nalezen aan verschillende mensen in mijn omgeving. De feedback was erg positief, al vonden sommigen mijn stijl wat ‘eenvoudig’. Dat was nochtans een bewuste keuze, want ik wilde er een heel toegankelijk boek van maken. Uiteindelijk kon ik bij Paris Books terecht, een uitgeverij voor beginnende auteurs. Ik koos voor een pseudoniem, Babi – oma in het Swahili. Dat klinkt zo veel leuker dan mijn eigen naam.
Ik moest een stevig bedrag betalen voor de publicatie, maar als de verkoop goed loopt, haal ik die investering er misschien wel weer uit. Ik heb er in ieder geval veel plezier aan beleefd. Het warme gevoel toen ik mijn boek voor het eerst zag, was goud waard. Alsof ik opnieuw een kindje kreeg! Ik ben erg trots op mijn boek en ben blij dat ik dit nog kon verwezenlijken op mijn leeftijd.”
En toen ging het licht uit, Nancy ‘Babi’ Schelkens, € 16,90 bij Bol.com, uitg. Paris Books.
Linda (44)
… overwon een eetstoornis en zette samen met een levensverhalenschrijfster haar ervaringen op papier.
“Als je er niet over spreekt, gaat verdriet wel over, dacht ik. Nu ik het na twintig jaar heb opgeschreven, voel ik de ontlading”
Linda: “Mijn jeugd was niet bepaald rozengeur en maneschijn, maar ik leerde als kind niet over gevoelens praten. Ik dacht dat als je maar lang genoeg zweeg, verdriet wel vanzelf zou overgaan. Niets bleek minder waar, zo bleek jaren later. Een laag zelfbeeld, onverwerkte trauma’s en een verstoorde relatie met eten door suikerziekte, bezorgden me rond mijn achttiende een eetstoornis. Ik kreeg boulimie en wisselde diëten af met vraatzucht. Wanneer ik een dag niet had overgegeven, voelde ik me verschrikkelijk slecht.
Zo’n acht jaar lang beheerste boulimie mijn leven, maar behalve opgezwollen klieren in mijn wangen door het vele overgeven, zag ik er niet ziek uit. Pas toen ik voortdurend last kreeg van brandend maagzuur en hartkloppingen en zowel fysiek als mentaal echt niet meer verder kon, liet ik me opnemen in de psychiatrie. Dat was mijn redding. Ik bleef er uiteindelijk zes maanden. Eindelijk mocht ik eens echt met mezelf bezig zijn en stilstaan bij wat er in mijn jeugd was gebeurd.”
Eindelijk gezien en gehoord
“Toen ik weer steviger in mijn schoenen stond, begon ik erover na te denken om met mijn verhaal naar buiten te komen. Ik schreef mijn ervaringen op in een notitieboekje, maar het lukte me niet om mijn gedachten helder op papier te krijgen. Intussen zijn we twintig jaar verder, en pas toen ik de tip kreeg om bij levensverhalenschrijfster Josephine de Jongh aan te kloppen, werd het duidelijk dat mijn autobiografie werkelijkheid kon worden. Josephine ging actief aan de slag met al mijn notities, teksten en verhalen en hielp me om structuur te vinden in mijn relaas. Ik ben haar ongelooflijk dankbaar, want zonder haar hulp was mijn boek er waarschijnlijk nooit gekomen.
En kijk, vier jaar na onze eerste ontmoeting ligt ‘Bezeten door eten, mijn troost’ in de winkel, uitgegeven door Paris Books. De steun uit mijn omgeving die ik kreeg bij het schrijven ervan, krikte mijn zelfvertrouwen op. In het najaar gaf ik een boekvoorstelling in Brasschaat. Op het einde begon ik te huilen van ontroering en ontlading, eindelijk werd ik écht gezien en gehoord. En nu kijk ik naar de toekomst. Ik volgde al een cursus ervaringswerker om lezingen te gaan geven en droom van een inloophuis waar mensen in moeilijkheden in gesprek kunnen gaan met een deskundige. Ik heb nooit medelijden willen wekken, maar hoop vooral dat ik iets kan betekenen voor mensen die ook met een eetstoornis kampen. Op het moment dat je er middenin zit, geloof je niet dat je er ooit uit zult geraken. Met mijn verhaal wil ik aantonen dat het wél kan.”
Bezeten door eten, mijn troost, Linda Int Panis, € 14 bij Standaard Boekhandel, uitg. Paris Books
Uit: Libelle 11/2020 – Tekst: Evy Kempenaers
Lees ook:
- 10 populaire boeken uit de Libelle Leesclub
- Openhartig: voor deze vrouwen begon het leven pas écht bij 50
- Openhartig: deze straffe vrouwen overtroffen zichzelf ondanks hun ziekte
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!