Mijn verhaal: Mia ging dansen en zingen met Up with People

Door Diny Thomas

gisteren

Mia reisde ooit een jaar de wereld rond met de vereniging Up with People, die positieve boodschappen de wereld instuurt door te dansen en te zingen met mensen van over de hele wereld. Op die periode blikt ze met een warm hart terug.

Mia (54): ” ‘Up with wat?!’ Mijn ouders wisten niet wat ze hoorden, toen ik hen in 1991, op mijn negentiende, vertelde dat ik een jaar ging rondreizen met Up with People. Ik was enkele maanden eerder naar een show van het reisgezelschap gaan kijken, en was nadien meteen auditie gaan doen. Zonder dat mijn ouders van iets wisten.

Ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat ik zou slagen, want dansen en zingen waren niet echt aan mij besteed. Laat staan dat ik een instrument kon bespelen. En net dat is wat Up with People doet: positieve boodschappen de wereld insturen door te dansen en te zingen met mensen van over de hele wereld.

Mama en papa stonden er uiteraard niet om te springen, maar ze zeiden ook niet nee…

Maar op een dag zat er een dikke envelop in de brievenbus met mijn naam op. Afzender: Up with People. Ik was toegelaten en mocht, als ik wilde, in januari 1992 mee op hun nieuwe tournee! Mama en papa stonden er uiteraard niet om te springen, want ze hadden geen idee waar hun dochter terecht ging komen en wat er met mij ging gebeuren. Ze kenden het niet, hadden zelfs nog nooit een show van Up with People gezien. Maar ze zeiden ook niet nee…

In de maanden voor mijn vertrek heb ik hen meegenomen naar een optreden, konden ze kennismaken met een gastgezin waar artiesten verbleven en kregen ze een heleboel info van mensen die al hadden meegereisd met Up with People. En daar hadden ze een goed gevoel bij. Ze hadden er alle vertrouwen in dat ik in goede handen was, en lieten me vertrekken.

Meer dan honderd gastgezinnen

De eerste vijf weken bracht ik door in Arizona, waar ik op bootcamp ging om de show van begin tot einde te leren. En om de hele bende te ontmoeten. We waren destijds met zo’n honderdvijftig jongeren, van over de hele wereld. Dat was soms moeilijk. Ik sprak wel een mondje Engels, maar niet goed genoeg om echte gesprekken te hebben. Om nog maar te zwijgen over mijn uitspraak. (lacht) Ik herinner me nog dat ik mijn knuffelbeer kwijt was, en dat ik zei dat ik mijn ‘bear’ graag wilde hebben. Wat brachten ze me? Beer, een biertje! En dat terwijl ik in de Verenigde Staten nog geen alcohol mocht drinken.

Na de bootcamp mochten we eindelijk de bus op om de wereld rond te reizen. Ik denk dat ik in die elf maanden bij meer dan honderd gastgezinnen heb ‘gewoond’. Dat was het fijne, dat het gezelschap niet in een hotel werd gedropt, maar tussen de mensen. Het was zo fascinerend om te zien hoe iedereen z’n eigen gewoontes heeft.

Die nachten sliepen we niet, want eenmaal alles afgebroken was, moesten we alweer de bus op, om dan wakker te worden in een ander land

In Spanje bijvoorbeeld, eten ze ’s avonds vrij laat, de mensen zaten er nog aan tafel op het uur dat de show normaal begon – ik denk dat we daar pas rond middernacht op de planken stonden. Die nachten sliepen we niet, want eenmaal alles afgebroken was, moesten we alweer de bus op naar onze volgende bestemming. Om dan wakker te worden in een ander land. Bevreemdend, was dat! Soms had ik echt tijd nodig om te beseffen waar we waren. Italië? Portugal? Op den duur wist ik het niet meer.

Up with People is trouwens meer dan dansen en zingen. Tijdens dat jaar kreeg ik ook de kans om te proeven van een echte job. Zo mocht ik twee keer de promotie doen voor onze show. Dan zakte ik vier weken op voorhand al af naar een van de bestemmingen om te flyeren, om gastgezinnen te bezoeken, om in scholen reclame te maken voor Up with People, om tickets te verkopen.

Ik denk dat ik in die weken meer heb geleerd dan al die jaren op de schoolbanken. Na dat jaar kreeg ik trouwens het aanbod om de promotie te blijven verzorgen. Dat heb ik eerst afgewezen, omdat ik na een jaar uit mijn koffer geleefd te hebben, toe was aan wat rust en zekerheid. Maar na enkele maanden thuis begon het toch te kriebelen, en in juli 1993 was ik alweer weg.

En geloof het of niet, maar toen ze in Duitsland passeerde, verbleef ze in hetzelfde gastgezin als ik in 1992. Ik ben haar daar gaan bezoeken, waar ik met mijn gastmama en gastpapa mooie herinneringen heb opgehaald aan vroeger. Ze hadden zelfs nog foto’s van toen. We zijn ook naar een van de shows gaan kijken, en wat was ik trots toen ik mijn dochter daar zag staan. Ik vond het moeilijk om mijn kind zo lang te moeten missen, maar het besef dat ze iets onvergetelijks meemaakte, was een grote troost.”