Als alleenstaande mama had Elsa het niet altijd even breed. Dat haar zoon Wim trouwde met iemand van rijke komaf, zorgde dan ook voor de nodige spanningen.

Elsa (57): “Geld – en dan vooral het gebrek daaraan – is voor mij altijd wel een issue geweest. Ik ben opgegroeid in een gezin van vier kinderen met een thuisblijfmama. Het was voor mijn ouders niet evident om de eindjes aan elkaar te knopen. Niet dat ik er trauma’s aan heb overgehouden, maar ik heb mezelf altijd voorgenomen om het beter te doen. En dat leek me ook te lukken, tot 25 jaar geleden mijn relatie spaak liep.

Het leven als alleenstaande mama was niet simpel. Ik werkte fulltime als verkoopster, maar moest heel zuinig omspringen met mijn geld. Mijn zoon Wim leek de situatie altijd goed aan te voelen. Hij klaagde nooit, vroeg geen buitensporige dingen. Ik was (en ben) er trouwens rotsvast van overtuigd dat een kind vooral liefde en aandacht nodig heeft en die kreeg hij in overvloed.

Ik ben er trots op dat Wim, nu 32, dankzij mijn zorg kon opgroeien tot een pientere en bescheiden jongeman. Dat hij tandheelkunde wilde studeren, was onverwacht, maar het voelde voor mij als een upgrade in onze familie. Wim zou de cirkel van geldzorgen doorbreken. Ik vond het erg dat ik hem geen studiegeld kon toesteken, maar hij zocht spontaan een weekendjob om zijn opleiding te financieren zonder mij ermee te belasten.

Tegen het einde van zijn studies begon hij een relatie met Anja, die hij kende van op school. De vonk was overgeslagen op een poolparty in haar ouderlijke huis. Wij hebben altijd in een klein appartement gewoond, dus het feit dat mijn zoon vrienden had met een zwembad, vond ik al merkwaardig. ‘Mama, ze rijdt met een Porsche’, zei hij vol bewondering. Mijn zoon die dweepte met rijkdom, dat was ik van hem niet gewend. Hoe fantastisch was het dat hij iemand als zij had kunnen veroveren? Hij deed het klinken alsof hij zelf van ondergeschikt niveau was, maar omdat hij stapelverliefd leek, verborg ik mijn irritatie daarover.

Toegegeven, ik had altijd een zeker beeld van ‘rijke’ mensen in mijn hoofd en zat vol vooroordelen. Rijke mensen zijn arrogant en oppervlakkig, ze kijken neer op mensen van eenvoudige komaf, hun wereld is nep… Als je zelf al je hele leven tegen de armoede vecht, dan heb je weinig boodschap aan mensen die te koop lopen met hun rijkdom. Dus toen Anja bij onze eerste kennismaking vertelde over een skivakantie in een of ander decadent vakantieoord, vond ik haar eerder opschepperig en voelde ik me niet op mijn gemak.

Ik werd er ook zo onzeker van. Was Wim dan toch getekend door zijn kinderjaren in relatieve armoede? Was hij teleurgesteld in mij omdat ik hem nooit luxe had kunnen geven en koos hij daarom iemand die op een ander niveau leefde? Ik probeerde voorzichtig aan te kaarten dat er toch wel een verschil in leefwereld was en polste hoe hij de toekomst met haar zag. Hij zei, heel volwassen: ‘Mama, een relatie gaat over liefde en niet over geld.’ En hij had natuurlijk gelijk. Het was duidelijk dat ze elkaar graag zagen en Anja was eigenlijk best een fijne vrouw. Maar toch bracht de situatie me van mijn stuk.

Voor mij voelde het alsof mijn zoon in een onbekende en decadente wereld gezogen werd. Hij stopte met voetballen en ging – heel cliché – mee golfen met zijn schoonvader. Waar we vroeger voor zijn verjaardag stoofvlees aten in de brasserie om de hoek, stelde hij nu voor om te trakteren in een sterrenrestaurant. En toen hij mij met Kerstmis een reis naar Portugal cadeau deed, voelde het flesje parfum dat ik voor hem gekocht had vooral als een heel knullig en ondermaats geschenk. Het accentueerde in mijn ogen dat ik een simpele en arme vrouw was.

De druppel die mijn emmer deed overlopen, was hun trouw: een gigantisch feest met 350 genodigden en volledig betaald door de ouders van Anja. Daar kon ik nooit aan tippen, het vrat aan mij. In een bui van frustratie flapte ik eruit dat Wim in zijn ongeluk liep. Onze relatie bekoelde en we hebben maanden geen contact meer gehad.

Uiteindelijk zette Wim de eerste stap naar een openhartig gesprek. Een gesprek dat we al veel langer hadden moeten voeren, maar dat ik nooit had durven aangaan. Ik was indertijd zo trots geweest dat hij wilde opklimmen in het leven, en toch had ik nu het gevoel mijn zoon niet meer te kennen. Alsof ik geen deel meer kon uitmaken van zijn nieuwe wereld, omdat mijn eigen afkomst zo anders was.

Door mijn verleden kon Wim mijn gevoel van minderwaardigheid gelukkig wel plaatsen. Ons gesprek deed me beseffen dat hij eigenlijk altijd met zijn voeten op de grond is gebleven. Hij heeft nog steeds dezelfde vrienden als vroeger. Hij is nog steeds mijn bescheiden zoon, enkel met meer geld. En ik ben nog steeds zijn moeder en hij houdt van mij, ongeacht mijn financiële status.

En hoewel ik nog het meest kan genieten van eenvoudige dingen, laat ik het me ondertussen welgevallen als Wim mij verwent met een duur etentje of een citytrip. Na al wat ik in zijn kindertijd voor hem heb gedaan, laat hij me nu mee genieten van zijn welvaart en daar hoef ik me niet langer lastig of schuldig over te voelen.”

Uit: Libelle 45/2022 – Tekst: Tessa Vanherck

Meer openhartige verhalen:

• Wendy krijgt de eindjes amper aan elkaar geknoopt
• Rebecca kon niet meer mee op haar werk
• Anja rouwt om haar overleden ex-man

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!