Mijn verhaal: Hilde vergaf de doodrijder van haar mama

Toen Hilde’s mama de straat wilde oversteken, werd ze aangereden door twee chauffeurs die beiden vluchtmisdrijf pleegden. Toen ze één van de twee daders in de rechtzaal zag, kwam ze erachter dat het om een stom moment van onoplettendheid ging.

Hilde (56): “We hadden kerstdag 2016 zoals elk jaar weer met z’n allen gevierd bij onze ouders thuis. De vier zussen met hun partners en de kinderen. Het was een gezellige dag en niets wees erop dat ons leven zo plotseling zou veranderen. Mama had weer ongelooflijk haar best gedaan. Voor haar waren de feestdagen de beste reden om met z’n allen samen te zijn. Ze was 80, maar nog zo actief en vol leven. We plaagden haar daar wel eens mee door te zeggen dat we bang waren voor de dag dat ze hulpbehoevend zou worden. Dat zou voor haar én voor ons heel moeilijk zijn.

Negenentwintig december was ik jarig en ik moest die dag niet werken. Mama kwam op de koffie en we hadden nog een heel fijne babbel. De dag erna was ze er niet meer…

Het was bij mijn oudste zus Sofie dat de bel ging. Er stonden twee mensen van slachtofferhulp voor de deur die vertelden dat er een ongeluk was gebeurd. Mama was vlak bij huis van de bus gestapt. Toen ze de straat wilde oversteken, werd ze aangereden. Eerst door een kleine auto en toen ze al op straat lag nog eens door een grotere terreinwagen. De eerste chauffeur stopte, maar de tweede reed gewoon door. Mama was niet op slag dood. Ze probeerde nog op te staan, maar de mensen die het ongeval zagen gebeuren, vonden het beter dat ze bleef liggen. Daarna is het heel snel gegaan. Na haar eerste poging om recht te komen, heeft ze haar ogen dicht gedaan en is ze gestorven. Haar dood daar zo op straat moet de chauffeur in paniek gebracht hebben. Toen de ambulance kwam, is hij in zijn auto gestapt en weggereden.

De dagen na het ongeval zijn in een waas voorbijgegaan. Bij de begrafenis zat de kerk afgeladen vol. In een kleine provinciestad kent iedereen iedereen en mama was altijd heel sociaal geweest. Door het dubbele vluchtmisdrijf stonden de kranten ook vol met alle details van het ongeluk. Dat was onwezenlijk, want iedereen had ook wel een mening over wat er precies gebeurd was. Maar ondertussen bleven wij met onze vragen zitten. Ik kon maar niet begrijpen waarom iemand na een ongeval zijn verantwoordelijkheid wilde ontlopen door op te vluchten. Je denkt dan automatisch aan ‘te veel gedronken’ of ‘overdreven snelheid’ en daar moet iemand voor boeten.

Ik wilde dat de dader gevonden werd. Hij moest verantwoording afleggen voor wat er precies gebeurd was. Binnen de week had de politie de eerste chauffeur gevonden. Getuigen hadden het merk van de auto en een deel van de nummerplaat genoteerd. Samen met de camerabeelden die in de straat werden genomen, was dat voldoende om een naam en een adres te krijgen. Voor ons was het een opluchting, maar we bleven wel geobsedeerd door die tweede wagen. We hadden gehoord dat er een blonde vrouw achter het stuur zat en twee meisjes achterin. Elke keer als ik op straat kwam, keek ik alle auto’s na. Ik denk dat ik in die tijd elke terreinwagen heb gezien die in onze stad rondreed. Ik stelde me burgerlijke partij omdat ik wilde weten hoe het onderzoek liep. Elke keer als de politie op bezoek ging bij iemand met een terreinwagen, was ik daarvan op de hoogte, maar iedere keer was het weer vals alarm.

“Ook de chauffeur was gebroken door de dood van mijn moeder, tranen liepen over zijn wangen”

De rechtszaak van de man die mama als eerste aanreed, was heel emotioneel. Natuurlijk waren we bang om alles te herbeleven en misschien te veel details te krijgen. Maar dat woog niet op tegen de vragen waar we nog altijd mee zaten. We wilden weten hoe het gebeurd was. Waarom had hij haar niet gezien? En waarom was hij na het ongeval weggereden? We misten ons mama zo hard en een ‘schuldige’ aanduiden, leek op dat moment te helpen in ons verdriet.

Maar toen de bestuurder in de rechtszaal kwam, zagen we een gebroken man. Zijn hoofd voorovergebogen en de tranen liepen over zijn wangen. Hij durfde ons nauwelijks aan te kijken en bleef maar herhalen dat hij er zoveel spijt van had. Zijn vrouw stond achter hem en probeerde hem te steunen, maar ze zag er zélf als een hoopje ellende uit. De rechter oordeelde dat het ongeval niet door roekeloosheid kwam. Er was geen drank of overdreven snelheid in het spel. Gewoon een stom moment van onoplettendheid. De chauffeur kreeg drie maanden celstraf met uitstel voor het ongeval en nog eens drie maanden met uitstel voor het vluchtmisdrijf. Al bij al een milde straf, maar daar konden wij mee leven. Misschien was het helemaal anders geweest als één van mijn kinderen het slachtoffer was geworden. Maar ons mama had een prachtig leven gehad en ze zou nooit gewild hebben dat de levens van die jonge man en zijn vrouw verwoest zouden worden door een ongeval dat ieder van ons kan overkomen.

Toen we uit het gerechtsgebouw kwamen, botsten we bijna letterlijk tegen hem op. Hij schrok nog harder dan wij, maar mijn oudste zus heeft hem in haar armen genomen en we hebben samen gehuild. We hebben nog af en toe contact met hem. Hij denkt nog heel vaak aan ons mama. Of de blonde dame van de terreinwagen evenveel wroeging heeft, dat zullen we nooit weten. Ik vraag me af wat zij aan de meisjes op de achterbank heeft verteld. Hebben die ooit beseft wat er gebeurd is en dragen die nu dat geheim met zich mee? Het zijn vragen waarop we het antwoord wellicht nooit zullen weten.”

Uit: Libelle 52/2019 – Tekst: Ann Marain

Meer pakkende verhalen:

• Mijn verhaal: Het verdriet om hun verongelukte kinderen bracht Karin en Jurgen samen
• Mijn verhaal: Stijn werd aangereden door een dronken chauffeur en belandde in een diepe coma
• Mijn verhaal: Nele verloor haar onderbenen en vingers door een vleesetende bacterie

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!