Mijn verhaal: Kathleen werd dagenlang gegijzeld door haar ex

Wat een eenvoudige afspraak om spullen te komen ophalen moest worden, werd een ware nachtmerrie: Kathleens ex sloot haar op en terroriseerde haar dagenlang. Dit is haar verhaal.

Kathleen (45): “Ik leerde Gert kennen als een lieve, zachtaardige man, maar toen we een koppel werden, veranderde dat volledig. Als partner was hij bezitterig, manipulatief en deed hij niets liever dan mijn vrienden, ouders en zelfs mijn kinderen tegen me opzetten. Na de zoveelste uit de hand gelopen ruzie had ik er schoon genoeg van en wees ik hem de deur. Wist ik veel dat de hel toen pas écht zou losbarsten…

Na onze breuk moest ik nog één keer bij Gert langsgaan, om wat spullen op te halen. Maar toen ik in zijn studio aankwam, weigerde hij mij die te overhandigen. We kregen ruzie, waarop Gert plotseling he-le-maal door het lint ging: ‘Deze keer ga je niet meer weg, verdorie, je blijft hier!’ Hij dwong me mijn sleutel van zijn appartement af te geven, vertrok en deed de deur achter zich op slot.

“Hij dwong me in de vrachtwagen waar hij mee rondrijdt voor zijn werk”

Toen ik besefte dat ik geen kant meer op kon, raakte ik helemaal in paniek. Ik probeerde nog om hulp te roepen, via het raam, maar blijkbaar zag Gert alles wat ik deed via een camera, die in verbinding stond met zijn gsm. Ik moest meteen bij dat raam weggaan, anders zou hij mijn kinderen iets aandoen. Omdat ik doodsbang was dat hij het meende, deed ik wat me werd opgedragen. 

Na een zenuwslopende dag hoorde ik Gert thuiskomen en het slot opendraaien. Ik hoopte dat hij me zou laten gaan, maar in plaats daarvan dwong hij me in de vrachtwagen waar hij mee rondrijdt voor zijn werk. Ik wilde niet mee en probeerde me te verzetten. Het kwam tot een schermutseling, waarbij ik mijn arm bezeerde. Gert reed me naar de spoedafdeling voor verzorging, maar voor we binnengingen, beet hij me toe: ‘Als je ook maar íets vertelt, zal ik je nog meer pijn doen.’ Ondertussen was ik zo murw geslagen door zijn dreigementen, dat ik maar ‘ja’ knikte.

De twee dagen die volgden, bracht ik door in zijn krappe vrachtwagen en het waren de ergste van mijn leven. Bij controles dwong hij me om me te verstoppen, ik kreeg nauwelijks iets te eten en ik kon me niet wassen. Ik voelde me vuil en bang, maar durfde geen kik te geven. Ik was zo bang, niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn kinderen. Zij verbleven die week gelukkig bij hun papa, dus ze misten me nog niet, maar wat als ze op zondagavond zouden thuiskomen in een leeg huis?

Ondertussen vertelde Gert honderduit over onze ‘toekomstplannen’. We zouden samen naar een ander dorp verhuizen, weg van mijn kinderen en mijn vrienden, om een nieuw leven op te bouwen. Toen ik hem voorzichtig probeerde duidelijk te maken dat dat niet zou gebeuren, werd hij heel agressief. Ik kroop weg in een hoekje van zijn vrachtwagen, doodmoe.

Na die lange, helse rit bracht Gert me naar het huis van zijn grootmoeder, die hij wijsmaakte dat ik in gevaar was. Daar dumpte hij me in een kleine kamer, op een bed vol vieze kattenuitwerpselen. Ik deed die nacht geen oog dicht, al was ik niet van plan om me zomaar gewonnen te geven. Mijn hersenen draaiden op volle toeren: hoe kon ik mijn familie in godsnaam laten weten dat ik gegijzeld werd?

Onderweg had ik de straatnaamborden goed in de gaten gehouden en toen Gert even niet keek, zag ik mijn kans schoon om mijn gsm van hem te ontfutselen. Ik belde meteen naar mijn vader: ‘Papa, Gert houdt me gevangen, dit is het adres. Kom me asjeblieft halen.’ Na dat telefoontje was ik op van de zenuwen, wat ook Gert niet ontging. ‘Wat heb je gedaan?’ brulde hij. Uiteindelijk zag ik door het raam een vertrouwde auto langsrijden, gevolgd door drie politiewagens. Mijn hart maakte een sprongetje: ‘Ze komen me halen!’

Toen de agenten me uiteindelijk kwamen bevrijden, stond ik te bibberen op mijn benen van de opluchting. Ik was vrij! Pas toen ik later die avond mijn kinderen weer terugzag, begonnen ook de tranen te stromen. Die eerste nacht thuis kon ik de slaap niet vatten. Alles wat me de voorbije dagen was overkomen, viel als een blok op mijn lijf. Ik besefte dat ik doodsangsten had uitgestaan. En dat het veel erger had kunnen aflopen.

“Gert kreeg een contactverbod opgelegd, maar dat negeerde hij. Twee jaar lang heeft hij me nog lastiggevallen”

Natuurlijk had ik gehoopt dat Gert zou worden gestraft, maar een rechter oordeelde uiteindelijk dat er niet genoeg bewijslast tegen hem was. Dat verdict trof me als een mokerslag. Hoezo, geen bewijslast? Gert kreeg wel een contactverbod opgelegd, maar dat negeerde hij. Twee jaar lang heeft hij me nog lastiggevallen, een periode waarin ik vreesde dat de terreur nooit meer zou ophouden.

Vandaag woont Gert verder weg, maar de schrik blijft. In gitzwarte nachtmerries beleef ik mijn gijzeling vaak nog opnieuw. Ook mijn liefdesleven staat op een laag pitje, ik weet niet of ik ooit nog een man durf te vertrouwen. Hoe kan ik er zeker van zijn dat er achter dat lieve uiterlijk niet opnieuw een monster schuilgaat?”

MEER OPENHARTIGE VERHALEN:

• Mijn verhaal: Benedicte werd verliefd op de thuisverpleegster die haar vrouw had verzorgd
• Mijn verhaal: Grégory’s camping werd zwaar getroffen door de overstromingen van vorig jaar
• Mijn verhaal: Katrien stopte met drinken nadat ze op de spoeddienst was beland

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!