Mijn verhaal: Jenny vond een nieuwe liefde in volle lockdown
De coronacrisis en bijhorende lockdown zorgden bij heel wat alleenstaanden voor een enorm gevoel van eenzaamheid, ook bij Jenny (56). Op aanraden van haar buurvrouw besloot ze zich in te schrijven op een datingsite. En met succes, want ze vond al snel de liefde waar ze zo naar verlangde.
Jenny (56): “Tot voor kort was ik een alleenstaande mama van twee grote kinderen, zo ging het al jaren. Na mijn echtscheiding vijftien jaar geleden, heb ik nog twee relaties gehad, maar echt gelukkig werd ik daar niet van. Mijn relaties kostten steeds zoveel energie, ik vond het samenzijn vaak eerder drukkend en stresserend dan gezellig. Liefde is een werkwoord zeggen ze, maar het kon toch niet de bedoeling zijn dat ik er zo moe van werd? Toen de laatste relatie zeven jaar geleden stukliep, besloot ik bewust alleen te blijven.
“Het profiel van Karl trok me meteen aan, zijn foto maakte me erg nieuwsgierig. Hij straalde iets warms en liefs uit en zag er zo vertrouwd uit”
Ik was dus niet van plan ooit nog een relatie aan te gaan, maar toen afgelopen winter mijn tweede zoon het huis verliet en mijn hondje overleed, voelde ik toch een leegte. In het begin van de lockdown was ik naar een nieuw appartement verhuisd en hoewel ik eerst erg enthousiast was om opnieuw te kunnen beginnen, dacht ik soms: is dit het nu? Daar zat ik dan in mijn nieuwe woonst, helemaal alleen. Ik sprak erover met mijn buurvrouw in de hal van ons gebouw en zij stelde voor om me in te schrijven op een datingsite. Ik aarzelde even, maar toch maakte ik diezelfde avond nog een profiel aan. De volgende middag hadden er al drie mannen gereageerd. Het profiel van Karl trok me meteen aan, zijn foto maakte me erg nieuwsgierig. Hij straalde iets warms en liefs uit en zag er zo vertrouwd uit. Ik vond hem knap, daar hoef ik niet over te liegen. Hij was wel vijf jaar jonger, maar na een relatie met een iets oudere man, vond ik dat helemaal geen punt. Integendeel, eigenlijk. Karl en ik begonnen te chatten, het eerste contact viel meteen heel goed mee. We vroegen naar elkaars interesses en wilden weten wat de ander hoopte te vinden op die datingsite. Toen ik zei dat ik vooral een eerlijke en open gesprekspartner zocht, was Karl gecharmeerd. Ik had bewust geen foto aan mijn profiel toegevoegd, maar Karl vroeg om er eentje door te sturen. Ik twijfelde niet en stuurde gewoon mijn profielfoto van Facebook, niks speciaals. Ik ben wie ik ben, dacht ik nog. Het was te nemen of te laten. Gelukkig kon die foto Karl overtuigen en we wisselden telefoonnummers uit.
We zaten nog in lockdown, maar nadat we elkaar aan de telefoon gehoord hadden, wilden we elkaar graag ontmoeten. Toen bleek dat we allebei in Limburg woonden, op amper vijftien kilometer van elkaar, aarzelden we niet langer. Amper twee dagen na ons eerste contact op die datingsite spraken we af. Karl vroeg eerst om te gaan wandelen, maar ik voelde me er comfortabeler bij om hem bij mij thuis uit te nodigen. Het was een onbekende man, dat wel, maar ik zou tenminste in mijn vertrouwde omgeving zijn. Toen de bel ging en ik de deur opendeed, dacht ik meteen: wauw, dit is het. Deze man moet ik houden! Hij had duidelijk een coronakapsel, zijn haar stak alle richtingen uit, maar dat vond ik net aantrekkelijk. Ik vond dat hij er lief uitzag, maar toch ook stoer en hij kwam een tikkeltje ruig over. De eerste momenten probeerden we de coronamaatregelen nog een beetje te respecteren en anderhalve meter afstand tussen ons te bewaren, maar toen hij opbiechtte dat hij zo graag een knuffel wilde, gaven we toe aan de aantrekkingskracht die we voor elkaar voelden. Die middag bleven we de hele tijd naar elkaar kijken en babbelden we tot het donker was.
“Eerst probeerden we nog anderhalve meter van elkaar te blijven, maar de aantrekkingskracht werd al snel te groot”
Ik liet hem ’s avonds naar huis vertrekken, maar vroeg hem meteen om de volgende dag opnieuw langs te komen. Die avond bleef hij ook slapen. Heel even heb ik gedacht: waar begin ik nog aan, maar dat gevoel heeft niet lang geduurd. Het voelde meteen alsof we voor elkaar gemaakt zijn, het klikt op elk gebied. Nadien ging hij nog twee keer naar huis, maar daarna kwam Karl meteen voor lange tijd bij mij logeren. Het duurde niet lang vooraleer we beslisten dat hij definitief bij mij zou intrekken. Intussen zijn we feitelijk samenwonend, maar we denken erover om te trouwen. Het gaat bijzonder snel, maar waarop zouden we wachten? Mijn zonen moesten even wennen aan het idee dat hun mama een nieuwe partner had, maar zowel mijn kinderen als mijn familie en vrienden zijn vooral heel blij dat ik eindelijk iemand gevonden heb bij wie ik me goed voel. Bij Karl kom ik echt tot rust. Ik wist niet dat een relatie zo weinig moeite kon kosten, alles verloopt zo ontspannen en spontaan. Karl en ik genieten van elkaars gezelschap. En omdat hij na zijn werkdag als postbode zo vroeg thuis is, is het huishouden gedaan tegen dat ik thuiskom. Hij kookt, ruimt op, doet de was. Ongelooflijk eigenlijk! Ik heb een heel ander leven dan vroeger. We kijken samen een film, of maken een uitstapje. Ik vind het zo fijn om mijn leven opnieuw met iemand te kunnen delen. Ik had na zeven jaar alleen te zijn echt niet verwacht dat ik nog ooit zo verliefd zou worden. Als ik bij Karl ben, voel ik me veilig. De toekomst ziet er mooier uit dan ik ooit gedacht had.”
Uit: Libelle 51/2020 – Tekst: Evy Kempenaers
Meer openhartige verhalen:
- Hun vonk sloeg over op tv: drie koppels over hun bijzondere liefdesverhaal
- Openhartig: 10 lezeressen over de eenzaamheid in tijden van corona
- Tussen passie en frustratie: zorgverleners openhartig over de intensieve coronatijden
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!