Mijn verhaal: Mariannes internetliefde bleek een oplichter te zijn

Tot ik via het internet Laurent leerde kennen, een Amerikaanse legerarts die in Syrië gestationeerd was. Dat gebeurde heel toevallig, op Instagram. Ik was meteen gecharmeerd door zijn uiterlijk: z’n stoppelbaard en doktersjas. En zijn ogen, die glinsterden op elke foto. Toen we aan de praat raakten, bleek het ook meteen te klikken. Laurent overstelpte me met complimentjes, noemde me de mooiste vrouw die er was. Ik voelde me zo geliefd, en dat op een moment dat ik er helemaal doorheen zat. Laurent begreep ook maar al te goed wat ik doormaakte. Hij was weduwnaar, zijn vrouw was gestorven aan kanker. In het begin vertelde ik niets over mijn ziekte, na het overlijden van zijn vrouw zou dat vast te confronterend zijn. Ik heb hem wel honderd keer gezegd dat ik het zou begrijpen mocht hij het contact verbreken, maar dat deed hij niet. Het werd iets waar ik elke avond naar uitkeek: urenlang stuurden we berichtjes. Dan vroeg hij zélf hoe het met me ging, wat de dokters hadden gezegd, hoe ik me voelde na de bestralingen. Hij gaf me het gevoel dat ik de belangrijkste persoon op de wereld was. Niet moeilijk dat ik als een blok voor hem ben gevallen.

“Ik heb getwijfeld om hem geld te sturen, maar kon hem toch niet in de kou laten staan nu hij me nodig had?”

Op een dag vertelde Laurent dat hij wilde vluchten, dat zijn leven in Syrië niet langer veilig was. Maar hij had niemand die hem kon helpen: geen familie, geen vrienden. Hij wilde een pakket met geld en waardepapieren naar mij opsturen, die hij dan later zou komen ophalen. Ik stelde me daar eerst wel vragen bij: waarom haalde het leger hem daar niet gewoon weg? Waarom nam hij zijn spullen zelf niet mee? Maar hij had altijd een antwoord klaar. Uiteindelijk voelde ik me zo schuldig. Hij had me altijd gesteund, en nu hij me nodig had, twijfelde ik. Dus stemde ik toe. Diezelfde dag nog deed hij het pakket op de post. Een paar dagen later stuurde Laurent me een bericht: het was tegengehouden bij de douane. De nodige documenten om het pakket het land in te voeren ontbraken. Het zou meer dan vierduizend euro kosten om alles te regelen. Maar natuurlijk zat ál zijn geld in die doos. Dat was de eerste keer dat hij me om geld vroeg.

Als alleenstaande kon ik zelf amper de eindjes aan elkaar knopen, dus ik kon geen duizenden euro’s missen. Laurent stelde voor om hem duizend euro voor te schieten. Dat zou genoeg zijn om het pakket in ontvangst te nemen, en de rest kon ik betalen met zijn geld dat in de doos zat. En dan kon ik meteen ook mijn duizend euro terugnemen. Opnieuw sloeg de twijfel toe, maar opnieuw kwamen er altijd antwoorden die klopten, zelfs foto’s van een doos met mijn naam én adres op. Hij was zo overtuigend dat ik de volgende dag meteen het geld heb overgeschreven. Vanaf toen begon het gedoe: het pakket ondervond altijd problemen, en altijd moest er betaald worden. De weken nadien heb ik nog twee keer duizend euro betaald, drieduizend in totaal. Maar het pakket kwam maar niet en elke keer waaide Laurent mijn bezorgdheden weg. ‘Ik zie je graag, vertrouw me nu maar gewoon.’

Hem vertrouwen bleek achteraf de domste beslissing van mijn leven. Na een paar weken had ik nog altijd geen pakket gezien. Elke dag vroeg ik hem wat er nu werkelijk aan de hand was, maar dat maakte het alleen maar erger. De ruzies volgden elkaar snel op. Hij verweet me dat ik hem niet vertrouwde, dat ik hem niet graag zag. Maar was het dan zo onlogisch dat ik me vragen stelde? Ik was drieduizend euro kwijt, en waarvoor? Ten einde raad heb ik mijn broer en mijn zus alles verteld over Laurent. ‘Ik ken die man’, zei mijn zus verbaasd. ‘Een vriendin van me heeft ook een relatie gehad met hem, en nadien is hij met de noorderzon verdwenen.’ Ze nam haar gsm en liet tientallen profielen zien. Allemaal met dezelfde foto, maar een andere naam. Laurent was ook George, Steven, Patrick… Pas toen besefte ik dat de man op wie ik verliefd was geworden, helemaal niet bestond.

Het is nu een jaar geleden, maar ik kan nog steeds niet geloven dat ik me zo heb laten vangen. Ik denk nog vaak: ‘Hoe kon ik toch zo blind zijn?’ Ik ben een nuchter iemand, en ik dacht altijd dat zoiets me nooit zou overkomen. Maar blijkbaar ben ik ook een dromer, iemand die gelooft in de prins op het witte paard. Een paar keer heb ik geprobeerd hem te confronteren met de feiten, maar hij blokte alles af. Ik had niets anders verwacht. Ik heb nooit een klacht ingediend, omdat ik wist dat ik mijn geld toch niet zou terugzien, maar ook uit schaamte. Hoe kon ik toch zo dom zijn? Liefde maakt blind, dat is wel duidelijk. Ik heb niet alleen afscheid moeten nemen van mijn geld, maar ook van mijn liefde. Ik weet nog altijd niet wat ik het ergste vind: dat hij misbruik heeft gemaakt van mijn vertrouwen, of van mijn geld.”

Uit: Libelle 37/2019 – Coverbeeld: Getty Images

Meer straffe verhalen:

• Mijn verhaal: Bart werd mishandeld door zijn vriendin
• Mijn verhaal: door een faillissement raakte Lut in één klap alles kwijt
• Mijn verhaal: Kimberley groeide op in armoede en geraakt niet uit de vicieuze cirkel

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!