Mijn verhaal: Sabines ex dook na drie jaar plots weer op in haar leven
Sabine (36): “Ik wilde oud worden met Bart. Toen we trouwden, was dat voor mij voor het leven. En toen we eindelijk, na vier jaar proberen én twee IVF-pogingen, een kind kregen, was ik de gelukkigste vrouw ter wereld. Maar de jaren van hopen en wanhopen hadden er ingehakt bij ons. Bart en ik verwerkten de stress en het verdriet op een andere manier. Ja, we waren uit elkaar gegroeid, maar ik was ervan overtuigd dat alles nu wel weer goed zou komen. Maar toen Sam tien maanden oud was, ging Bart bij ons weg. Hij zag geen toekomst meer samen. Hij had een fout gemaakt door met mij te trouwen en samen een kind te krijgen. Ik begreep er niks van. We waren niet ‘per ongeluk’ zwanger geworden, hoe kon hij nu doen alsof hij dit niet had gewild? Maar Bart wilde niet meer praten, pakte zijn spullen, vroeg de scheiding aan en vertrok. Ik mocht in ons huis blijven. Een huis dat nog achttien jaar afbetaald moest worden…
Ik heb me nooit zo alleen gevoeld als toen. Een baby van tien maanden, een huis dat verkocht moest worden, waarschijnlijk met verlies, en een ex die voor geen enkel gesprek open stond. Een maand later ging hij samenwonen met een vrouw met een kind, Sam wilde hij niet meer zien. Ook al werd er bij de scheiding een regeling uitgewerkt waarbij hij hem om de twee weken een weekend en de helft van de vakanties bij zich mocht hebben, hij kwam hem nooit halen. Alimentatie betaalde hij niet. Mijn advocaat zei me dat ik de alimentatie desnoods via een deurwaarder kon eisen, maar ik heb het nooit gedaan. Te platgeklopt door de gebeurtenissen en de hardheid van de man waarvan ik ooit dacht dat hij mijn ware was. Te trots om hem om hulp te vragen, ook al had ik er recht op. Ik was bang voor de toekomst, maar als ik naar Sam keek, wist ik dat ik het zou halen. Ik zou alles doen voor mijn zoontje.
Het waren geen gemakkelijke jaren. Het huis heb ik met twintigduizend euro verlies moeten verkopen, zodat ik moest blijven betalen. Bart was zo slim geweest om het huis op mijn naam te zetten toen hij wegging, en dus draaide ik overal alleen voor op. Mijn ouders hebben gelukkig geholpen, zodat ik de lening aan hen kan terugbetalen, zonder intresten. Ik heb een appartementje gevonden voor Sam en mij, waar ik een echte thuis van heb gemaakt. En eindelijk, na drie jaar, had ik het gevoel dat het me zou lukken. Het was niet het gedroomde scenario, maar ik was trots op mezelf. Er was zelfs een nieuwe man opgedoken in mijn leven waar ik rustig van genoot. Een relatie hadden we niet, ik wilde het allemaal heel voorzichtig aanpakken. Ik moest immers ook aan Sam denken. Maar voor het eerst begon ik te denken dat een leven mét relatie misschien zou kunnen…
“Hij had nagedacht, zei hij, en miste zijn zoon. Na jaren van stilte vroeg hij doodleuk of hij Sam het komende weekend kon ophalen”
En toen belde Bart, helemaal onverwacht. Zijn relatie met die vrouw met kind was op de klippen gelopen, hij had een nieuwe vriendin, en hij wilde Sam zien. Zo lomp zei hij het. Hij had nagedacht, zei hij, en hij miste zijn zoon. Ik wist niet wat ik hoorde. Na drie jaar absolute stilte vroeg hij doodleuk of hij Sam het komende weekend kon ophalen, of dat erna? Ik heb meteen mijn advocaat gebeld, maar die raadde me aan Sam toch mee te geven. Er was immers nog altijd die omgangsregeling.
Het eerste weekend dat ik Sam meegaf, heb ik alleen maar gehuild. Ik vond het verschrikkelijk, oneerlijk, onvoorstelbaar. Maandagochtend heb ik mijn advocaat de opdracht gegeven de omgangsregeling te laten herzien. Het kon toch niet dat Bart drie jaar kon verdwijnen, en dan opeens zijn rol als vader weer kon opeisen? Ik vroeg ook met terugwerkende kracht om de alimentatie van de voorbije jaren. Barts reactie was onvoorstelbaar: hij diende een aanvraag in voor co-ouderschap, waarbij Sam week om week bij hem zou zijn. Mijn advocaat was zeker dat hem dat niet zou lukken, maar Bart pakte uit met een dure advocaat, wat ik niet kon betalen.
Resultaat: hij hééft co-ouderschap gekregen, vorige maand. Het is verschrikkelijk. Ik kan er gewoon niet bij hoe hij hier mee wegkomt. Ik heb in de rechtbank proberen uit te leggen dat hij drie jaar niet naar zijn zoon heeft omgekeken, maar de rechter vond dat iedereen een tweede kans verdient. Hij moest wel de achterstallige alimentatie betalen, en er kwam een onderzoek. Hij bleek goed voor Sam te zorgen. Daar twijfel ik niet aan, maar daar gaat het niet over. Hij heeft drie jaar tijd gehad om aan zijn carrière te werken, hij verdient veel geld, heeft een mooi huis en een nieuwe relatie. Ik blijf achter met niets. Hij mag zo wispelturig zijn als hij wil, ik moet hem volgen, zo voelt het nu.
Hij heeft zijn zoon als een oude vod laten liggen, nu opeens wil hij hem wél. Maar ik probeer Sam er niets van te laten merken; het ventje is zo blij met zijn papa en alle cadeautjes die hij er krijgt. Ik doe mijn best om niet bitter te worden, maar het is hard. Mijn prille romance is gesneuveld, ik heb er gewoon geen energie voor nu. Bovendien lijkt Bart geen genoegen te nemen met een week-om-week-regeling. Laatst stuurde hij een mail, waarin hij schreef: ‘Je hebt je best gedaan, maar Sam verdient alleen het allerbeste’. En ik heb het akelige gevoel dat hij daarmee alleen maar zichzelf bedoelt…”
Tekst: Frauke Joossen. Beeld: Getty Images