Na de breuk van haar ouders wordt Sanne de steun en toeverlaat van haar moeder, die enkel ruimte lijkt te hebben voor haar eigen verdriet. Ze voelt zich vaak geclaimd en dat zorgt voor ontzettend veel stress. Lees hier haar verhaal.

Druk op de schouders

Sanne (40): “Een paar jaar geleden voelde ik me slecht in mijn vel. Ik schreef dit toe aan mijn werk en bezocht een psycholoog.

Maar tijdens de gesprekken kwam er zoveel stress naar boven die niks met de job te maken had. De druk die ik mezelf al jaren oplegde om mijn moeder gelukkig te maken, begon te wegen. Toen ik twaalf was, heerste er crisis bij ons thuis. Mijn vader had een andere vrouw leren kennen en wilde ons verlaten. Mijn moeder was in paniek en verviel in smeekmodus. Ze klampte zich aan hem vast, ze geloofde oprecht dat we het zonder man in huis niet zouden redden.

Haar smeekbedes deden hem twijfelen en vier jaar lang volgde een welles-nietesspel. Hij zou zijn best doen voor het gezin, maar bleef stiekem afspreken met zijn minnares. Boos op ons, omdat we hem belemmerden, maar eigenlijk te bang om zelf de knoop door te hakken. Ik begreep niet waarom ze zich zo liet vernederen. Ze legde de schuld bij zichzelf, vond dat ze waardeloos was, als ze zelfs geen man kon houden

Mama huilde veel en cijferde zich weg om mijn vader gunstig te stemmen. Hoe onderdaniger ze zich opstelde, hoe harder hij werd. Ik herinner me dat hij juwelen ging kopen voor zijn minnares en die aan mama kwam tonen, met een grote grijns op het gezicht. Het hart van mijn moeder – die bleef hopen op een verzoening – brak in stukken.

Ik begreep niet waarom ze zich zo liet vernederen en vond dat mijn pa moest oprotten, omdat hij zoveel verdriet veroorzaakte. Helaas kon ik er met niemand over praten. Het verhaal moest binnenskamers blijven, want mama was beschaamd. Ze legde de schuld bij zichzelf, kwam tot de conclusie dat ze waardeloos was als ze zelfs geen man kon houden. Mijn zus en ik woonden in een gespannen sfeer bij een lastige vader en een droevige moeder, die enkel ruimte had voor haar eigen verdriet.

Na vier jaar vond mama gelukkig toch de kracht om hem weg te sturen. Net voor hij finaal de deur uitstapte, zei papa dat ik voor mijn moeder en zus moest zorgen. Dat voelde als een duidelijke opdracht. Als oudste dochter – ik was toen zestien – vond ik het mijn verantwoordelijkheid om mama te ondersteunen en opnieuw gelukkig te maken. Ze had niet echt vrienden, dus hechtte ze zich aan haar kinderen. Ik werd haar klankbord en beste vriendin. Vandaag zie ik onze band als positief, maar het voelde niet altijd zo aan. Soms wilde ik me ertegen verzetten, omdat het mij verstikte, zoals tijdens mijn eerste serieuze relatie.

Mama had moeite om mij te delen met iemand anders. Ik probeerde zowel haar als mijn vriend tevreden te houden, maar het was nooit genoeg. Als ik met mama ging shoppen, vond ze dat ik te snel naar huis moest. Om haar tegemoet te komen, probeerde ik wat langer te blijven, maar als gevolg daarvan was mijn vriend kwaad omdat ik niet op tijd kwam voor het feest waar hij naartoe wilde.

Moeilijk evenwicht

Het evenwicht bleef moeilijk. Mama durfde mij te claimen, maar ik gaf er ook zelf aan toe, omdat ik haar blij wilde maken. Ik nam haar mee naar mijn hobby’s, omdat ze weinig eigen interesses had. En elke maandag ging ik bij haar eten. Hoewel ik elke dag belde, stuurde ik ’s avonds voor het slapengaan steevast nog een sms omdat ik mezelf die verplichting had opgelegd. Afwijken van de gewoonte veroorzaakte teleurstelling. Als ik op maandag eens met een vriendin afsprak, vond mama dat ik haar opzijschoof, waardoor ik me schuldig voelde.

Hoewel ik weet dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen leven, probeer ik haar grieven nog altijd mee te dragen. Ik heb gezien hoe ze crashte door de scheiding en wil haar sindsdien behoeden voor pijn. Als ik bijvoorbeeld naar mijn vader geweest ben, zal ik het altijd wat negatiever voorstellen dan het was. Ik kan ook niet verdragen dat andere mensen haar ‘onrecht’ aandoen.

Ik zit altijd gewrongen tussen twee gevoelens. Enerzijds wil ik haar zeggen: wees geen slachtoffer, sta wat steviger in je schoenen, je bent de moeite waard! Anderzijds wil ik haar beschermen en tegen de anderen roepen: wees lief, want ze is zo fragiel! Mijn mama blijft conflicten vermijden en haar onderdanigheid leidt elke keer tot situaties waarbij ze zich slecht voelt, maar er niks van durft te zeggen. Een vriendin die haar oorbellen niet mooi vindt, een collega met een vervelend ochtendhumeur of mijn zus die niet voldoende op bezoek komt … van de kleinste tot de grootste frustraties, mama lucht haar hart bij mij.

Ik absorbeer haar stress, voel me machteloos, omdat ik de oorzaak van het probleem niet kan wegnemen en lig er dan zelf van wakker. En dan ga ik compenseren. Ik probeer haar aandacht af te leiden door iets leuks samen te plannen. Alleen… mijn inbreng heeft de diepgewortelde droefenis en onzekerheid van mijn mama helaas nooit kunnen wegnemen. Soms voelt het alsof ik zelf niet gelukkig kan worden als mijn mama niet het goede voorbeeld geeft. Maar eigenlijk doe ik dan hetzelfde als zij en stel ik haar onterecht ook verantwoordelijk voor míjn geluk. Door die inzichten heb ik intussen wel geleerd om onze relatie beter te plaatsen. Al besef ik dat loslaten niet onze beste eigenschap is…”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!