Mijn verhaal: Sabine trok met haar dochter naar Afrika om er vrijwilligerswerk te doen met dieren
Sabine droomde er altijd al van om te werken met dieren. Toen ze samen met haar dochter als vrijwilliger naar Namibië trok, leerde ze haar dochter op een andere manier kennen.
Verliefd op Afrika
Sabine (56): “Al van in mijn kindertijd was het mijn droom om later te werken met dieren. Maar toen ik biologie wilde studeren, raadde iedereen mij dat af. Ik had dyslexie en daar was in die tijd nog weinig begrip voor.
Ik werd uiteindelijk kleuterjuf. Ik doe dat inmiddels al meer dan dertig jaar met hart en ziel, en toch bleef het al die jaren kriebelen om iets met dieren te doen.
Het was mijn zoon die de doorslag gaf. Hij was drie weken vrijwilligerswerk gaan doen in een natuurreservaat in Namibië. Toen hij zag hoe geboeid ik naar zijn enthousiaste verhalen luisterde, sprak hij mij ferm toe: ‘Mama, als dit jouw droom is, dan moet je er iets mee doen!’ Die woorden maakten iets in mij los.
Afrika heeft altijd al een magische aantrekkingskracht op mij gehad, ik ben er met mijn man talloze keren geweest als toerist
Vorige zomervakantie was het zover: ik vertrok voor een maand naar Namibië. Afrika heeft altijd al een magische aantrekkingskracht op mij gehad, ik ben er met mijn man talloze keren geweest als toerist.
Ook deze keer vertrok ik niet alleen: mijn dochter ging met mij mee. Zowel de reismicrobe als de liefde voor dieren heeft ze van mij geërfd.
Het werd een onvergetelijke ervaring. We werkten samen met een groep vrijwilligers uit alle uithoeken van de wereld. Het was hard werken, van 8 uur tot 18 uur, maar dat was precies wat wij wilden.
Magische ervaring
Ons takenpakket was heel divers. In de Kanaanwoestijn vervlochten we de draden van de omheiningen tot één dikke draad, zodat die zichtbaarder zouden zijn voor de gemsbokken die er vaak in verstrikt raken. We plaatsten ook cameravallen en deden aan spoorzoeken om een beter zicht te krijgen op het dierenbestand.
We maakten magische dingen mee. Zo waren we op een keer op zoek naar een kudde olifanten. Je zou verwachten dat je zulke kolossale dieren in een mum van tijd gevonden hebt, maar pas tegen de avond zagen we ze eindelijk – ze hadden zich neergelegd in een grote kuil. Een fantastisch zicht!
We mochten er wel geen foto’s van nemen, want stropers speuren sociale media af op zoek naar beelden die onwetende toeristen plaatsen. Zij kunnen dan aan de vegetatie en de skyline afleiden waar de dieren zich bevinden.
Ook de luipaarden maakten een diepe indruk op me. Die vormden een bedreiging voor het vee van de boeren, die daarom kooien plaatsen om ze te vangen. ’s Nachts haalden wij dan de gekooide dieren op en lieten ze een heel eind verder weer vrij. Je moest ze zien racen, eenmaal de deur van de kooi omhoog ging! Ik had zelfs geen tijd om er foto’s van te maken, zo snel waren ze.
Het was overweldigend om die prachtige cheeta’s naar me toe te zien lopen
Ik werkte soms ook in het ziekenhuis, waar dieren worden opgevangen die gewond zijn of niet meer kunnen functioneren in de natuur. We lieten er elke dag de cheeta’s uit, en als we ze dan na een uur weer binnenriepen, was het overweldigend om die prachtige dieren naar me toe te zien lopen. We mochten ze niet aanraken, tenslotte zijn het geen huisdieren, maar toen ik er eentje hoorde spinnen als een poesje was dat fantastisch.
Maar het was niet allemaal rozengeur en maneschijn. Werken in een natuurreservaat betekent ook uitwerpselen ruimen van de leeuw die wat verderop in de zon ligt te soezen. Of antilopen naar de plek brengen waar een hyenahond zit die haar negen jongen moet leren jagen. Pijnlijk, maar ook dat hoort erbij.
Moeder-dochteravontuur
Dit avontuur kunnen delen met mijn 23-jarige dochter was on-betaalbaar. Het heeft ons zoveel dichter bij elkaar gebracht. Je leert elkaar in andere omstandigheden kennen en dat maakt dat je op een heel andere manier naar elkaar kijkt.
Mijn dochter is zo’n sterke vrouw, zowel fysiek als mentaal. Wat ook fijn was, was de exclusieve aandacht die ik haar zo kon geven. Een maand lang hoefde mijn dochter mij niet te delen met haar broers. Dat was zowel voor haar als voor mij genieten.
Eigenlijk zou ik dit met elk van mijn drie kinderen willen doen, maar mijn ene zoon reist liever buiten het seizoen en de andere reist liever niet.
We willen nog koraalriffen gaan herstellen in Thailand en met schildpadden gaan werken in Puerto Rico
Daarom lieten we er geen gras over groeien, en trok ik zopas opnieuw naar Namibië met mijn dochter. We volgden er een opleiding van zes weken tot ranger. We hadden nog meer contact met de dieren en in plaats van als hulpverleners werden we deze keer als professionals gezien.
Maar ook voor de volgende jaren hebben we al plannen. We willen nog koraalriffen gaan herstellen in Thailand en met schildpadden gaan werken in Puerto Rico.
Dit is mijn manier om mijn steentje bij te dragen aan een betere wereld. Enerzijds door het werk dat ik verrichtte, anderzijds door het natuurreservaat financieel te steunen, want je levert een bijdrage om er te mogen helpen.
‘Waarom geef je zoveel geld uit om te gaan werken in een ander land?’, vroeg mijn man vlakaf nadat ik had geboekt. Maar eenmaal hij zag hoe erg ik nog nagenoot van dit avontuur, moest hij zijn woorden terugnemen. Dit is mijn kans om de droom die ik als kind al koesterde, toch een beetje waar te maken, en dat is onbetaalbaar.”
Meer openhartige verhalen
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
