Mijn geheim: Rita kan haar minnaar van dertig jaar geleden maar niet vergeten

Door Margot Kennis

25 jul 2023

Soms gebeuren er dingen in je leven die te persoonlijk, te moeilijk of te kwetsbaar zijn om te delen. Rita vertelt openhartig over hoe moeilijk ze haar minnaar van dertig jaar geleden maar niet kan vergeten.

Wat als…?

Rita (63): “Het is ondertussen al dertig jaar geleden dat ik een einde maakte aan mijn geheime relatie met Marc. En toch denk ik na al die jaren nog vaak aan hem, aan ons. Hij was de man van mijn leven, zo’n liefde die je maar één keer beleeft. Wat als hij toch voor mij had durven kiezen?

Ik was zevenentwintig toen ik Marc leerde kennen, hij vierenveertig en vader van drie tieners. Mijn toenmalige man en ik waren bevriend met Marc en zijn vrouw Anita. Ik weet nog goed dat ik totaal overdonderd was door zijn présence, die eerste keer dat ik hem zag. Maar iets doen met die gevoelens, daar dacht ik nog niet aan.

Na ons afspraakje werd ik zijn minnares, al heb ik dat woord zelf nooit willen gebruiken

Marc ging in de zomer altijd een maand op reis naar Spanje met zijn gezin. Mijn man en ik mochten een keertje met hen mee. Daar, onder de zwoele zomerzon, hebben we onze eerste, stiekeme kus gedeeld. Nadien voelden we ons allebei beschaamd dat we ons zo hadden laten meeslepen. We zwoeren dat het bij die ene kus zou blijven, tot Marc me, weer in België, vroeg om eens met ons tweetjes af te spreken. Vanaf toen werd ik zijn minnares, al heb ik dat woord zelf nooit willen gebruiken.

Ik zat in een heel slechte relatie, mijn toenmalige echtgenoot mishandelde me fysiek én verbaal. Met Marc kon ik daar voor het eerst in mijn leven over praten. Dankzij hem vond ik zelfs de moed om weg te gaan bij mijn man. Marc bleef wel bij zijn vrouw, dus moesten we in het geniep afspreken, op hotel of in een vakantiehuisje dat hij huurde.

Er was veel dat tussen Marc en mij stond. Niet alleen zijn gezin, maar ook het grote leeftijdsverschil. Toch zei hij al vanaf het begin: ‘Over vijf jaar, als de kinderen het huis uit zijn, verlaat ik Anita voor jou.’ Ik geloofde hem blindelings. Marc was een plichtsbewuste vader, die alles deed voor zijn kinderen. We hadden het ook vaak over hoe ons leven samen er zou uitzien. Waar we zouden wonen, naar waar we op reis zouden gaan… De jaren verstreken en die deadline kwam steeds dichterbij. Maar Marc bleef bij zijn vrouw.

Na zeven jaar was ik het wachten zo beu dat ik besloot een einde te amken aan onze relatie

Stilaan begon het me te dagen dat hij Anita nooit zou verlaten voor mij. Ondanks onze liefde, voelde ik me steeds eenzamer. Jarenlang bracht ik alle feestdagen en vakanties alleen door, terwijl hij gezellig bij zijn gezin zat. Na zeven jaar was ik het wachten zo beu dat ik besloot een einde te maken aan onze relatie. Marc protesteerde nog, beloofde dat hij écht zou weggaan bij zijn vrouw. Maar op die manier – met het mes op de keel – hoefde het voor mij niet. Waarom kon hij die beslissing niet zelf maken?”

Met een zonnebril langs zijn huis

Onlangs heb ik zijn oude brieven aan mij nog eens opgediept. Ik lees er veel liefde in, maar ook iets anders…

“Onze breuk, nu dertig jaar geleden, was meteen ook de laatste keer dat ik Marc heb gesproken. Vorig jaar heb ik nog eens zijn oude liefdesbrieven opgediept, die ik al die tijd heb bewaard. Zijn woorden van toen roepen nu gemengde gevoelens bij me op. Ik lees er veel liefde in, maar ook iets anders. Zo schreef Marc dat hij me graag zag, ‘op zijn manier dan’. Wat bedoelde hij daar precies mee? Was hij echt verliefd, of zag hij me vooral als een sappig jong blaadje? De jaren hebben ervoor gezorgd dat ik anders naar onze relatie kijk, realistischer misschien.

Ik besef nu ook dat ik altijd op de laatste plaats kwam voor hem. Zijn familie, zijn werk, zijn vrienden… Zij kregen altijd voorrang. De kruimels die overbleven, waren voor mij. Ik heb ook niemand ooit verteld over mijn relatie met Marc, omdat ik bang was dat mensen me als echtbreekster zouden bestempelen. Na hem heb ik een nieuwe man leren kennen. Een doodbrave kerel met wie ik meer dan twintig jaar gelukkig getrouwd ben geweest, tot aan zijn dood.

En toch is mijn liefde voor Marc altijd blijven sluimeren. Ik denk nog alle dagen aan hem, zelfs nu nog, na al die jaren. Eén keer ben ik langs het huis gereden waar hij nu woont, zoals in de film: met een grote zonnebril op, zodat hij me niet zou herkennen. Een deel van me wilde gaan aanbellen en horen hoe het nu met hem gaat, tot ik besefte dat zoiets alleen maar oude wonden zou openrijten.

Soms denk ik bij mezelf: wat als ik geduldiger was geweest, zou Marc dan uiteindelijk toch voor mij hebben gekozen? Ik heb nog altijd spijt dat het geëindigd is tussen ons, maar niet van onze relatie zelf. Marc heeft me geholpen om mijn zelfvertrouwen terug te vinden, na een moeilijk en liefdeloos huwelijk. En daar blijf ik hem eeuwig dankbaar voor.”

Uit: Libelle 30/2021