“Stefke wilde me zijn nier geven. Een mooier cadeau kun je je als moeder toch niet voorstellen?”
Doorgaans laat ze de spotlights liever op haar zoon schijnen, maar voor Libelle maakt ze een uitzondering. Maak kennis met Mimi, de mama van de mooiste mannenstem van Vlaanderen.
Eurosong roept warme herinneringen op bij Mimi: twee jaar geleden was het háár zoon, haar Stefke zoals ze hem tijdens dit interview liefkozend zal noemen, die daar op dat podium stond. “Dat was wat hé, jongen.” De zanger, door zijn vele fans vooral gekend als Gustaph, knikt en verlaat niet veel later de kamer, twee schattige Tibetaanse terriërs in zijn kielzog. “Anders zou ze alleen maar over mij praten”, zegt hij na het gesprek. “Zo is mama.” Het is duidelijk: aan deze tafel, door haar voorzien van koffie en koekjes en een heleboel foto’s uit de oude doos, zit een warm moederhart.
Ga je kijken, Mimi, naar de finale van het Songfestival?
Mimi: “Zeker! De kleding, de zang, de show… Ik vond dat vroeger al mooi om te zien en sinds Stefs deelname nog meer. Op een manier voelt het nu vertrouwd allemaal. Jammer dat Red Sebastian, onze Belgische inzending, het niet gehaald heeft. Stef kent hem goed: hij heeft op het conservatorium nog les aan hem gegeven.”
“Ik heb nooit kunnen studeren. Mijn moeder stierf jong en als meisje nam ik de zorg voor mijn vader en broer op mij”
Was je erbij in Liverpool toen je zoon ons land vertegenwoordigde?
“Natuurlijk! Samen met Sam, mijn oudste zoon. Hij was nóg nerveuzer dan ik. Het was echt ongelooflijk. Voor Stefke was het een droom die uitkwam, en dat raakt je als moeder. En wij hebben zoveel bijzondere mensen ontmoet. Toen we vertrokken kenden we niemand, bij het terugkeren leken we een groep vrienden. En het optreden zelf… Het moment waarop we Stef van die trap zagen komen, ik kan dat nog steeds moeilijk beschrijven.”
Had je ooit verwacht dat hij het zover zou brengen?
“Eigenlijk wel. Op zijn tweede liep hij al voortdurend rond met een speelgoedmicrofoon en kende hij alle nummers van Abba uit het hoofd. Als kleuter ging hij bij de fanfare en na drie weken vroegen ze hem al om te spelen op een evenement. Op zijn zevende won hij z’n eerste playbackshow, verkleed als Madonna, en op zijn dertiende schreef hij zijn eerste nummers. Het was al muziek wat de klok sloeg. Ik moet nu ook denken aan die keer dat hij een tandje moest laten trekken bij de tandarts. Hij was bang en hij wilde niet mee, tot ik hem concerttickets voor The Dolly Dots beloofde. Met muziek kreeg je alles van hem gedaan.”
“Sam, mijn oudste zoon, speelde met de autootjes en Stef speelde met de Barbies. Voor ons heeft dat nooit wat uitgemaakt”
Plots heel snel
Hoe was zijn schooltijd?
“Hij deed zijn best, al was dat volgens mij vooral omdat hij zo snel mogelijk naar het conservatorium wilde. Hij was best populair ook, hij had toen al een goed oog voor mode en alle meisjes wilden met hem gaan winkelen. (lacht) Ikzelf vond de overstap naar het conservatorium niet makkelijk. Hij was voordien nooit lang van huis geweest, nu ging hij op kot om niet elke dag van Leuven naar Gent te moeten pendelen. De eerste ochtend hing ik al om zeven uur aan de telefoon: ‘Hoe is het? Heb je goed geslapen? Heb je genoeg te eten in huis?’ Op den duur heb ik dat moeten loslaten. Ik zag dat hij het ook moeilijk had als hij mijn verdriet zag, en dat wilde ik niet, hij moest genieten van zijn studententijd.”
Die periode zette hij zijn eerste stappen in de showbizz, toen nog onder de artiestennaam Steffen. Hou je als moeder dan je hart vast?
“Het is langzaam gegroeid: vóór het conservatorium speelde hij al in een covergroepje met Loes Van den Heuvel en werd hij vaak gevraagd als backing vocal, en op zijn achttiende tekende hij zijn eerste platencontract. We waren er dus al wat aan gewend. Op zijn negentiende ging het plots wel heel snel, hij heeft toen ook ‘Radio 2 Zomerhit’ gewonnen. Op een bepaald moment stonden de vier radio’s die we in huis hebben op vier verschillende zenders en ik herinner me dat ze alle vier tegelijk Stef speelden. Sam, mijn man en ik zaten er met verbazing – en héél trots – naar te luisteren.”
Zijn carrière liep goed en toch besloot hij zelf om het contract met de platenmaatschappij niet te verlengen.
“Hij kon en mocht zichzelf niet zijn. Er waren zelfs collega’s die hem aanraadden om niet te zeggen dat hij op mannen valt. Dat was zogenaamd beter voor de verkoop. Aan dat toneel wilde Stef niet meedoen. Ik vond dat knap van hem. Je moet dat durven, als jonge artiest. Net zo goed had hij daarna nergens nog kansen gekregen. Maar Stef heeft altijd sterk in zijn schoenen gestaan.”
Zijn nummer ‘Because of You’, waarmee hij naar het Songfestival ging, gaat over zelf-acceptatie, over dat belang van jezelf te kunnen en durven zijn. In een podcast vroegen ze hem voor wie hij het nummer had geschreven. Jij was de eerste die hij noemde.
(verlegen) “Mijn hart loopt over als je zoiets zegt. Maar het is inderdaad wel de boodschap die we hem thuis altijd hebben meegegeven: wees jezelf. Hij paste van jongs af niet in het zogenaamde plaatje, Sam speelde met de BMX en met autootjes, Stef met Barbies en verkleedkleren. Voor ons heeft dat nooit wat uitgemaakt. Sam was Sam, Stef was Stef.”
Hij kon en mocht zichzelf niet zijn, dat was zogenaamd beter voor de verkoop. Aan dat toneel wilde Stef niet meedoen. Ik vond dat knap
Dat hij op jongens valt, heeft hij op zijn veertiende aan jullie verteld.
” ‘Ik moet je iets zeggen’, zei hij, en hij weende er een beetje bij. Maar ik had dat al veel langer in de gaten. Als moeder zie je zo’n dingen, hé. Hij toonde nooit interesse in meisjes. Op zijn kamer vond ik een keer een briefje van een heel populair meisje dat verliefd op hem was, hij schreef terug dat ze beter vrienden konden blijven. Wij hebben hem die dag eens goed vastgepakt. ‘Voor ons blijft dat allemaal gelijk hoor, jongen’, zeiden we, en daarmee was de kous af.”
Ik vind dat oprecht bijzonder mooi, want ik kan me voorstellen dat zoiets dertig jaar geleden moeilijker lag dan nu.
“Ik hoor soms verhalen van mensen die de geaardheid van hun kind niet kunnen aanvaarden, zelfs vandaag nog. Ik begrijp dat niet. Als moeder wil je toch gewoon dat je kind gelukkig is? Ik heb die houding van mijn papa, denk ik. Hij was zijn tijd ver vooruit. Toen Léon en ik nog niet zo lang samen waren, mocht hij al blijven slapen, papa stond zelfs het grote bed aan ons af. Mijn broer en ik hoefden nooit naar de kerk. Dat klinkt nu allemaal vanzelfsprekend, maar zestig jaar geleden was dat helemaal anders.”
Een lot uit de loterij
Heeft Stef zijn muzikale genen van jou?
“Nee, van mijn man. Léon speelde vroeger in een orkestje. Zo hebben we elkaar leren kennen, ik was veertien en mocht met mijn broer en mijn nicht naar het plaatselijke bal gaan, waar Léon voor de muziek zorgde. Mijn nichtje en ik hadden afgesproken om niet naar de jongens te kijken, en de volgende dag moest ik schoorvoetend toegeven dat ik toch iemand had leren kennen. ‘Ik weet het al,’ plaagde ze, ‘je kon er niet naast kijken’. We zijn intussen51 jaar getrouwd.”
Wisten jullie meteen dat jullie kinderen wilden?
“Oh ja, dat wist ik al mijn hele leven. De dag waarop ik ontdekte dat ik zwanger was van Sam vergeet ik nooit. Vier jaar later was Stef er. Ik vond het heerlijk om te moederen, ik ben pas weer gaan werken toen ze vier en acht waren.”
Je werkte in een bloemenwinkel, toch?
“Ik heb dat twintig jaar met hart en ziel gedaan. Ik heb een passie voor bloemen; naar het schijnt wist ik als klein meisje al bij elk tuintje precies welke bloemen erin stonden. Dat heb ik van mijn vader, hij had ook altijd een bloemenperkje. Had ik mogen studeren, was ik zeker in die richting verder gegaan. Maar ik heb die kans niet gekregen. Mijn moeder is gestorven toen ik zestien was. Ik was het enige meisje in huis, dus ik nam de zorg voor mijn vader en mijn broer op mij. In die tijd ging dat zo. Ik ben altijd voor mijn vader blijven zorgen, hij heeft na mijn huwelijk zeventien jaar bij ons ingewoond. Hij was een fantastische man en we hadden een heel goede band. Misschien ook omdat we samen zo’n verdriet hebben doorgemaakt.”
Wat erg, om je mama zo jong te verliezen…
“Het was verschrikkelijk. Ze was pas 58. We wisten dat ze ziek was, ze had polycysteuze nieren, wat betekent dat je nieren cystes aanmaken. De ziekte is erfelijk, ik heb ze ook, maar ik heb meer geluk gehad: ik heb vijftien jaar geleden een niertransplantatie ondergaan. Sindsdien heb ik nergens nog last van gehad. Toen ze me belden dat er een donor was gevonden, wilde ik eerst nog weigeren, ik vond dat ze de nier beter aan een jonger iemand konden geven of aan iemand die zieker was. De arts legde uit dat het zo niet werkt, dat een geschikte donor vinden net zoiets is als de loterij winnen. Ik kan daar dus alleen maar zeer dankbaar voor zijn en dat ben ik ook echt. Zonder transplantatie had ik hier vandaag niet meer gezeten.”
“Kleinkindjes zullen er niet komen, maar dat heb ik losgelaten. Ik mis niets, mijn hart is al overvol dankzij mijn zonen”
Weet je van wie de nier was?
“Nee, dat mogen ze niet zeggen. Maar je kunt wel een brief schrijven naar de donor of diens familie, het ziekenhuis zorgt er dan voor dat die terechtkomt. Ik heb dat gedaan, op een dag keerde ik terug van een bezoek aan Stef in Antwerpen en op de trein vloeide het allemaal uit mijn pen. Maar uiteindelijk heb ik ’m niet afgegeven. Het was voor mij vooral een manier om het allemaal even van me af te schrijven. (ontroerd) Wist je dat Stefke me ook zijn nier wilde geven? Op een avond gooide hij het er ineens uit: ‘Mama, ik ga iets voor jou doen en jij mag geen nee zeggen.’ Maar ik wilde het niet. Ik kreeg er afschuwelijke nachtmerries van, ik droomde over messen die boven Stefs buik hingen. In geen geval zou mijn kind een risico lopen om mij te helpen, dat idee kon ik niet aan.”
Het zegt veel over de band die jullie hebben.
“Hij was dertig toen hij dat voorstel deed, zijn carrière was aan het boomen. Hij wilde alles voor mij op pauze zetten. Een mooier cadeau kun je je als moeder haast niet voorstellen.”
Een blik vol trots
Stef is zeven jaar geleden getrouwd met fotograaf Jeroen Lommelen, die ook het artwork van zijn albums verzorgt. Hebben jullie een goede band?
“Een fantastische band. Als ik Stef ga bezoeken in Antwerpen ben ik altijd welkom om te blijven slapen, en soms legt Jeroen dan pralines klaar op mijn bed. Met Melissa, de vrouw van Sam, heb ik net zo’n goede band. Ik prijs me daar gelukkig om, want het moet niet makkelijk zijn als je het niet goed kunt vinden met je schoonkinderen. Sam en Stef hebben trouwens op dezelfde dag aangekondigd dat ze gingen trouwen, zonder dat ze het van elkaar wisten. Dat was grappig. ‘Mama, papa, ik ga trouwen.’ ‘Echt? Ik óók!’ “
Was het nest dan in één klap leeg?
“Nee, Sam woonde al samen met zijn vriendin, en Stefke woonde al in Antwerpen. Ze waren allebei al uitgevlogen.”
Hoop je stiekem op kleinkindjes?
“Die gaan er niet komen. Stef en Jeroen hebben het allebei zo druk. En bij Sam is het een bewuste keuze. Ik heb er lang op gehoopt, maar nu heb ik het losgelaten.”
Was dat moeilijk?
“Ach. Ik zie heel graag kindjes. Mijn man zegt altijd: ‘Als er ergens kindjes zijn, moeten ze bij jou zijn’. Dieren ook. Maar het is de keuze van Sam en Stef, ik kan daar niet tussenkomen. En ik mis niets. Mijn hart is overvol dankzij mijn zonen. Vorig jaar had Stef een optreden in Leuven. Heel de Grote Markt stond vol, tot in de zijstraten. Wij waren er ook, en op een bepaald moment zie ik Stef en Sam naar elkaar kijken. De ene met een blik vol trots omdat zijn broer zijn droom had waargemaakt, de ander zo blij en dankbaar voor diens steun en aanwezigheid. Ik zag het en ik dacht: hoeveel geluk kun je als moeder hebben?”
