De mooiste vriendschap: 4 prachtige vriendschapsverhalen
Je geluk én je zorgen delen, de ander begrijpen zonder woorden, maar soms ook uit elkaar groeien. Vriendschap is… iets waarover héél wat te vertellen valt.
Elke & Natalie begonnen als pennenvriendinnen, maar werden al snel besties
Natalie (45): “Ik heb veel vriendinnen, maar bij Elke is het toch anders. Ik leerde haar kennen in het derde leerjaar, toen we een brief moesten schrijven naar iemand uit een ander dorp. Ik kreeg het adres van Elke. We schreven elkaar over onze hobby’s, onze familie of school. Toen Elke vroeg om een keer af te spreken, werd het een gezellige namiddag.
Jammer dat mensen nog zo weinig brieven schrijven, want bij ons was het het begin van zóiets moois!
En na die eerste ontmoeting bleven we elkaar schrijven! We zochten het mooiste briefpapier uit, maakten grappige tekeningen of plakten stickers op onze brieven. Ik weet nog hoe ik schreef op briefpapier van Clouseau, omdat we er allebei fan van waren. De onderwerpen veranderden wel met de jaren. Toen we begonnen te puberen, schreven we vooral over jongens.”
Elke (45): “We spraken ook veel af en bleven dan bij elkaar slapen. Ondertussen schrijven we elkaar niet meer, het leven is te druk, met onze gezinnen. Ik ben trouwens meter van Natalies dochter Camille! We houden wel elk jaar een nieuwjaarsfeest. Dan spelen we gezelschapsspelletjes en hebben we de grootste lol. Ik vind het jammer dat brieven schrijven niet vaak meer wordt gedaan, want voor ons was het de basis van een mooie vriendschap.”
Gisele & Ann zijn al vriendinnen van in de basisschool
Gisele (57): “Ik ken Ann al sinds de lagere school. Ze was een jaar jonger, maar we trokken meteen naar elkaar toe. Als kind luisterden we samen uren naar langspeelplaten. Toen ik vanaf het derde middelbaar op internaat ging, gaf Ann me cassettes mee met onze favoriete nummers.
In de weekends waren we onafscheidelijk: we dansten heel wat af in het jeugdhuis. Als we The Cure of Depeche Mode hoorden, waren we niet te stoppen. En waren we niet op stap, dan dansten we samen voor de spiegel in de badkamer.
Het leven gaat in golven, maar er is één constante: Ann is de eerste die ik bel als ik ergens mee zit (Gisele)
Ann hielp me trouwens aan mijn eerste vriendje. Op mijn zestiende had ik een oogje op een jongen en Ann is voor mij gaan vragen of hij het ‘aan’ wilde. We zijn jaren samen geweest. Ook toen we later scheidden, stond Ann aan mijn zijde. Het leven gaat in golven, maar er is altijd één constante: Ann is de eerste die ik bel als ik ergens mee zit.”
Ann (56): “Omgekeerd is dat ook zo. Toch lopen we elkaars deur niet plat. Als we bij elkaar zijn, hebben we het grootste plezier, maar we nemen elkaar niets kwalijk als het even te druk is. Zo zagen we elkaar amper toen ik na mijn studies drie jaar in Duitsland woonde met mijn man. We kregen toen allebei ons eerste kindje en bleven in onze cocon.
Maar toen we terug naar België verhuisden, voelde het meteen weer zoals vroeger en sindsdien hebben we elkaar nooit meer losgelaten. Zit ik ergens mee, dan kan ik bij Gisele terecht. Ze zal nooit oordelen, ook al is ze het niet met me eens. Ik vertrouw haar ook voor honderd procent. Dat we 45 jaar vriendinnen zijn, moeten we vieren. Waarschijnlijk doen we dat deze zomer op een lokaal festival. Samen met onze mannen, want zij kunnen het gelukkig óók goed met elkaar vinden.”
Febe, Jolien en Sarina vonden elkaar dankzij hun kinderen
Sarina (40): “Ik geef les in het bijzonder onderwijs aan kleuters met autisme en een lichte mentale beperking. Ik heb een klasgroep met zeven kinderen, waar elk kindje de kans krijgt om op eigen tempo te leren. Dus toen ik aan de schoolpoort van mijn eigen kinderen Jolien leerde kennen en hoorde dat haar zoontje Siebe het moeilijk had in de klas, brak mijn hart.”
Jolien (37): “Siebe paste door zijn autisme niet in het reguliere onderwijs. Hij kon niet praten en kon zich daardoor niet uitdrukken, wat soms resulteerde in moeilijke momenten. De wachtlijsten in het bijzonder onderwijs zijn lang, maar dankzij Sarina vonden we nog een plekje op haar school. Het was meteen duidelijk dat Siebe er veel beter op zijn plaats zat. Toen Sarina ook nog zijn juf werd, viel alles pas écht in elkaar! Zij hield ons via WhatsApp op de hoogte van wat er speelde of stuurde foto’s.”
Als een van onze kinderen een driftbui krijgt, dan kijkt niemand van ons raar op, want we wéten hoe het voelt (Febe)
Febe (34): “Op die foto’s stond mijn dochter Rosalie vaak bij Siebe in de buurt, en ze werden al snel beste vriendjes. Het deed deugd om te zien dat het goed ging met Rosalie. Ik vond het in het begin moeilijk om te aanvaarden dat mijn dochter naar het bijzonder onderwijs moest, maar Sarina heeft me op mijn gemak gesteld.
We begonnen steeds vaker met z’n drieën berichten te sturen en spraken samen met de kinderen af. Als wij naar de speeltuin gaan en een van onze kinderen heeft een driftbui, dan kijkt niemand raar op, want we wéten hoe het voelt. Als mama van een kindje met een beperking krijg je levenslang, want je bent je hele leven bezorgd. Maar wij kregen er dankzij onze kindjes nu ook een levenslange vriendschap bij.”
Annik & Maureen leerden elkaar kennen bij het vroegere Sabena
Annik (55): “Maureen is de avontuurlijke van ons twee. Zij springt uit vliegtuigen, gaat met een tentje naar Slovenië om er te raften of schrijft ons – zoals nu – in voor een fotoshoot. Ik leerde haar 35 jaar geleden kennen toen we allebei bij Sabena een opleiding volgden om stewardess te worden. We voelden elkaar meteen goed aan en werden naast collega’s ook beste vriendinnen.
We hebben heel wat beleefd samen: de wereld gezien, samen op hotel gegaan en gekke dingen meegemaakt aan boord. We waren zelfs samen zwanger van onze dochters. Maar we waren er ook voor elkaar in moeilijke periodes.
Toen Maureen zwanger was van haar eerste kindje, liep het mis tijdens de bevalling. Haar zoontje is overleden. Ik ben toen naar het ziekenhuis gereden en heb de kans gekregen om Jonathan te zien. Het deed me pijn om Maureens verdriet te zien, maar ik wilde er zijn voor haar. Omgekeerd is zij er ook voor mij. Ik heb twee keer gevochten tegen borstkanker met haar aan mijn zijde.”
We hebben samen de wereld gezien en waren samen zwanger. Eigenlijk voelen we ons meer als familie (Annik)
Maureen (58): “Natuurlijk was er ook het faillissement van Sabena, elf jaar nadat we er begonnen waren. We stonden op de luchthaven toen we het nieuws via de tv moesten vernemen. Samen met al onze andere collega’s stonden we te huilen. Het is al 24 jaar geleden, maar ik kan dat onwezenlijke gevoel nog altijd oproepen. Plots moesten we uitzoeken wat we wilden met onze carrières.
Annik heeft nog twintig jaar gevlogen met Brussels Airlines, ik ging aan de slag met mijn marketing-diploma. Nu, zoveel jaar later, hebben we totaal andere jobs: Annik werkt in een rusthuis, ik ben jongerencoach. Maar we zijn altijd erg hecht gebleven.
Eigenlijk voelen we ons als familie. Al onze kinderen kunnen het ook goed met elkaar vinden en groeiden samen op. En mijn dochter Charlotte en haar dochter Emma zijn twee jaar geleden allebei gestart aan de opleiding stewardess bij TUI! Ze wisten het niet van elkaar en wij hebben hen totaal niet in die richting geduwd, maar blijkbaar hebben zij diezelfde passie voor vliegen. Bloed kruipt waar het niet gaan kan, zeker?”
Nog meer bijzondere verhalen lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
