Gesprekken lijken alleen nog maar over de kleinkinderen te gaan, en babyfoto’s duiken altijd en overal op. Wat als iedereen in je omgeving grootouder wordt, behalve jij? Marijkes (63) enige zoon stierf vierentwintig jaar geleden.

Ooit werd nooit

“Vincent verongelukte met zijn brommertje toen hij zestien was, op weg van school naar huis. Mijn hele toekomst viel aan stukken, ‘ooit’ werd ‘nooit’. Een half jaar lang functioneerde ik amper. Ik werkte in de thuiszorg en als mijn uren erop zaten, sloot ik me op tussen mijn vier muren. Buitenkomen kon ik niet aan, zelfs naar de winkel gaan, was me te veel. Jaren ben ik bezig geweest met rouwen, met die enorme leegte en het gemis dat maar niet voorbijging.

Maar ik heb toen nooit gedacht aan de gevolgen op langere termijn. Op de dag dat mijn zus zei dat ze oma werd van een tweeling, besefte ik: niet alleen is Vincent weg, ik zal ook nooit mijn kleinkinderen kunnen koesteren. ‘Proficiat,’ zei ik, ‘maar waarom krijg jij er twee en zal ik er nooit één hebben?’ (huilt) Natuurlijk kon zij er niks aan doen, ik was gewoonweg jaloers.

Niet alleen mijn zus werd oma, ook op het werk werd de ene na de andere collega grootouder. Ze waren druk met foto’s en anekdotes delen. Ik ben altijd blijven lachen, maar vanbinnen weende ik. Ik was verdrietig omdat het mij niet gegund was, kwaad omdat Vincent van me afgenomen was.

Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die me echt begrijpen. Alleen mijn beste vriendin. Zij heeft twee schatten van kleinkinderen, al meer dan twintig jaar intussen. Ze gaan samen shoppen, ze maakt extra lekkers tijdens de examens… Met haar kleindochter is ze twee handen op een buik, heel erg mooi om te zien is dat. Ze vertelt honderduit over hen, ik zou het ook niet anders willen. Het is niet omdat ik er geen heb, dat ze het moet mijden. Maar zij begrijpt ook mijn verdriet. Als we in Spanje zitten, dan gaat zij naar Vincents graf om het te onderhouden en er een bloemetje neer te leggen. Dat doet deugd.

Omdat er hier geen kinderen of kleinkinderen zijn, wonen we de helft van het jaar in ons huis in Spanje. We fietsen veel, genieten van een terrasje, spelen gezelschapsspelletjes, spreken al eens af met de buren en vrienden daar. Veel mensen gaan alle twee maanden naar huis voor hun kleinkinderen. Ik snap dat, ik zou dat ook willen. (stilte) We proberen er het beste van te maken, ook al zijn er nog altijd moeilijke dagen.

Vincent is al vierentwintig jaar dood, maar het litteken blijft. Zijn vriendinnetje van toen is intussen mama van twee zoontjes. Als ik hen op Facebook zie, denk ik: dat hadden mijn kleinkinderen kunnen zijn. Ik gun het haar, maar ik had het ook graag gewild.”

Uit: Libelle 24/2021

Meer openhartige getuigenissen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!