Leve de lintmeter! Griet, Ibrahim en Mathilde over hun passie voor naaien

Meer dan een naald, wat draad en een stuk stof hebben Griet, Ibrahim en Mathilde niet nodig. Achter hun naaimachine zijn zij helemaal in hun element.

Griet naait de kledingkasten van haar tweeling helemaal vol

“Ik doe gewoon mijn ding. Als het in elkaar zit en het ziet er leuk uit, dan ben ik tevreden”

Griet (39): “Een dikke veertien jaar geleden, ik was net mama geworden van een tweeling, was ik op een feestje van een vriendin waar ik een prachtige zelfgemaakte slinger zag. ‘Wil je er voor mij ook eentje maken?’, vroeg ik haar. ‘Probeer het eens zelf’, antwoordde ze me. En zo ontdekte ik de wereld van stoffen en garen!

Het idee van de slinger liet ik snel varen. Ik had altijd al een zwak voor mooie kleding, en toen de heftige babyperiode van mijn dochters Emma en Mona voorbij was, stortte ik me op het maken van kinderkleertjes. Lessen heb ik nooit gevolgd. Elke techniek en elke steek heb ik mezelf geleerd. Het internet staat vol met video’s en handleidingen. En het geld dat ik niet uitgaf aan een cursus, kon ik spenderen aan stof. Meters stof. (lacht)

Want ja, het is oefenen om alles onder de knie te krijgen, en er loopt in het begin ook gewoon véél mis. Het gebeurde vaak dat ik al vloekend iets opzij gooide, omdat het niet meteen wilde lukken. Mijn schuif lag vol met ufo’s: unfinished objects. Maar dat hoort er nu eenmaal bij. Ik ben misschien wel perfectionistisch, maar ik vergeef mezelf de foutjes. Sommige naaisters willen dat een stuk eruit ziet alsof het uit een boetiek komt, en zeker niet zelfgemaakt. Ik niet. Als een échte professionele naaister over mijn schouder zou meekijken, dan zou ze gruwelen. (lacht) Ik doe gewoon mijn ding. Als het in elkaar zit, en het ziet er leuk uit, ben ik tevreden.

Mijn passie voor het naaien heeft mijn dochters en mij dichter bij elkaar gebracht. Samen zoeken we mooie stofjes uit en tekenen we leuke patronen. Van rokjes en jurkjes tot boekentassen en lakens, ik naai het allemaal. Zodra de items klaar zijn, wil ik die natuurlijk heel graag showen op mijn blog. Met Emma en Mona als modellen. (lacht) In het prille begin waren de foto’s niet echt schitterend, dat moet ik toegeven. Maar sinds een paar jaar zijn we professionals. Met een beetje make-up, een gek kapsel en props om de foto net dat tikkeltje extra te geven. Dat doen mijn dochters altijd heel graag: ze krijgen veel aandacht, nieuwe kleren én mooie foto’s. Let wel: ik post niets zonder hun toestemming. Dat vertrouwen in elkaar, dat koester ik nog elke dag.

Mijn blog werd een paar jaar geleden trouwens opgepikt door een uitgeverij. En toen kwam de vraag of ik een boek wilde schrijven, met een collega-blogger. ‘Stof voor durf-het-zelvers’ was het resultaat. Het was zo’n groot succes dat er zelfs een tweede, en een derde boek kwam.

Vandaag staat het naaien op een iets lager pitje door een drukke job. Elk leeg moment grijp ik aan om in mijn persoonlijke stoffenpaleis te duiken – de keukenberging ligt vol – en die stofjes me te laten vertellen wat ze willen worden. Om dan het creatieve beestje in mij weer helemaal de vrije loop te laten.”

https://www.instagram.com/p/CAa4a4fAoLj/

Ibrahim opende samen met zijn vrouw een naai- en strijkatelier

“We lieten onze oude naaimachines overkomen uit Iran: ze zijn ons dierbaarste bezit”

Ibrahim (38): “Kobra en ik hadden maar twee wensen: een verblijfsvergunning krijgen, en een eigen naai- en strijkatelier openen. Na bijna drie jaar onzekerheid kunnen we nu eindelijk opgelucht ademhalen, want beide dromen werden vorig jaar realiteit.

Het grootste deel van mijn leven woonde ik in Iran. Ik was nog maar een baby toen mijn ouders vluchtten voor de oorlog in Afghanistan. Op mijn twaalfde ging ik in Iran aan de slag bij een kleermaker, waar ik de passie voor het naaien meekreeg én de kneepjes van het vak leerde.

Toen ik mijn vrouw Kobra leerde kennen, hadden we maar één droom: een textielbedrijf beginnen. Niet makkelijk in een land dat niet je thuisland is. Maar we geven niet makkelijk op, en met hulp van mensen die we kenden, bouwden we een naaiatelier uit. Jarenlang maakten we schooluniformen, doktersjassen, kostuums. Maar elke dag was er die angst om te moeten sluiten: als onze financierders ons lieten vallen, hadden we niets meer. Wat op een dag spijtig genoeg gebeurde. Onze droom lag aan diggelen en de immense onzekerheid deed ons vluchten.

Een kleine vijf jaar geleden kwamen we na een lange en moeilijke reis in België terecht. Bijna drie jaar verbleven we in een asielcentrum, tot we een verblijfsvergunning kregen. Kobra en ik durfden eindelijk weer te dromen. Vrijwel onmiddellijk hebben we alles in gang gezet om opnieuw te kunnen doen wat we zo graag doen: naaien. We lieten onze oude naaimachines overkomen uit Iran – ze zijn ons dierbaarste bezit – en vonden in het hartje van Hasselt een klein maar perfect pand om een naai- en strijkatelier te openen: De Gouden Draad. Intussen zijn we bijna een jaar aan de slag, en de zaken gaan goed.

In Iran maakten we kleding, nu doen we vooral retouches. Een broek inkorten of smaller maken, een rok innemen of een naad herstellen. Intussen hebben we met een aantal winkels in de stad contracten kunnen sluiten: als een klant iets koopt dat niet helemaal goed zit, dan sturen ze die persoon naar ons. We zijn enorm dankbaar voor dat vertrouwen. Kobra en ik zijn blij dat we in zo’n prachtig land zijn terechtgekomen, met zulke mooie, warme mensen. Soms kan ik uren uit het raam staren naar de mensen die voorbij wandelen. Iedereen ziet er áltijd piekfijn uit, en ik ben blij dat ik daar een handje bij kan helpen.”

https://www.facebook.com/degoudendraadhasselt/photos/a.111225173595192/111221663595543/?type=3&theater

Mathilde verkoopt handgemaakte kinderkleding in het Antwerpse

“Sinds de geboorte van mijn zoontje ontwerp ik kinderkleren met een hoog sprookjesgehalte”

Mathilde (33): “Eigenlijk moet ik mijn mama bedanken, want het is door haar dat ik de liefde voor de naaimachine ontdekte. Ik was een jaar of twaalf toen ik samen met haar aan mijn allereerste project werkte: een pyjamabroek met een elastiek, in donkerblauw fluweel. Achteraf gezien was het niet mijn beste creatie, maar wat was ik trots. (lacht) Vanaf die dag zat ik bijna elke zondagochtend te stikken aan de keukentafel. Niet alleen het naaien zelf vond ik geweldig, maar ook het feit dat ik altijd weer iets nieuws kon dragen. We hadden het thuis niet echt breed, en meestal droeg ik afdankertjes van mijn oudere broers en zussen. Maar dat was vanaf dan voorgoed verleden tijd.

Mode interesseert me niet zo, maar ik wilde wél absoluut iets doen met mijn naaimachine. Na lang wikken en wegen ging ik theaterkostuumontwerp studeren, om echt de kneepjes van het vak te leren. Maar al snel voelde ik dat die manier van creëren niets voor mij was. Ik wilde vooral mijn eigen ding doen. Toeval of niet, op dat moment botste ik op ‘Troef’: een wedstrijd van de stad Antwerpen voor jongeren die een project vóór jongeren uit de grond wilden stampen. Ik won, en greep mijn kans met ‘Madame Tirette’.

Een jaar lang leerde ik jongeren naaien, van broeken en jurken tot T-shirts en truien. En daarna wist ik dat het verhaal van ‘Madame Tirette’ nog lang niet af was. Dus verhuisde ik naar een ruimer, charmanter pand, waar ik helemaal op eigen benen kon staan. De naailessen zette ik gewoon voort, maar ik begon mijn atelier ook langzaamaan te vullen met stoffen om te verkopen. En sinds de geboorte van mijn zoontje, ontwerp ik mijn eigen bijzondere kindercollectie: allemaal stuks die qua stijl iets hebben van verkleedkleding. Het sprookjesgehalte van de kinderkleren zorgt meteen voor een heerlijk nostalgisch gevoel. Al moet je natuurlijk wel wat lef hebben om je kind in een wolvenjasje of een roodkapjescape naar school te sturen. (lacht)

Daarnaast maak ik ook trouwjurken en feestkleding op maat. Of ik maak een versleten stuk dat een emotionele waarde heeft, helemaal opnieuw. Zo heb ik een vriendin die om de zoveel tijd haar favoriete winterjas laat namaken. Elke keer opnieuw stapt ze glunderend buiten. En dat is misschien wel het mooiste aan ‘Madame Tirette’: elk stuk dat buiten gaat is uniek, en precies wat de klant wil. Niets beters voor je zelfvertrouwen dan een kledingstuk dat perfect zit, en helemaal je ding is.”

https://www.instagram.com/p/B_SwtTmgmne/

Uit: Libelle 12/2020

Lees ook:

• DIY: hippe cactusjes om zelf te haken
• Nooit meer knoeien met naald en draad dankzij deze truc
• Zomerprojectje: Maak zelf vlaggetjes

 Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!