Tussen je 18de en je 20ste: dat is zo’n beetje de leeftijd om je rijbewijs te halen. Maar te laat is het nooit, kijk maar naar deze veertigers, vijftigers en zestigers die nog niet zo lang achter het stuur zitten!
Alleenstaande mama Kristien wil haar zoon alle kansen geven
Kristien (46): “Als alleenstaande mama doe ik er alles aan om mijn kind gelukkig te maken, zelfs al moet ik daarvoor een boterham minder eten. Maar rijlessen betalen, daar heb ik het geld niet voor. Wil ik dat mijn zoon zijn rijbewijs kan halen als hij achttien is, dan moet ík hem dus leren autorijden. Maar als begeleider moet je minstens acht jaar zelf achter het stuur zitten – dus moest ik vóór zijn negende verjaardag nog mijn rijbewijs halen.”
Dat rijbewijs kan een mooi begin zijn van een gelukkig leven, en dat is wat elke mama wil
“Toen ik mijn buurman dat vertelde, stelde die zich kandidaat om mij rijlessen te geven. Zomaar. Twee dagen voor de negende verjaardag van mijn zoon deed ik mijn examen, met succes. Ik heb nu vijf jaar mijn rijbewijs, en sinds kort een klein autootje – voordien mocht ik rondrijden met de auto van de buurman. Ik voel me nog altijd een groentje op de weg, en dat zal wellicht altijd zo zijn. Maar ik heb nu wel de kennis en, over drie jaar, de ervaring om mijn zoon op weg te helpen. Dat rijbewijs kan een mooi begin zijn van een gelukkig leven, en dat is wat elke mama wil, toch?”
Lia had de perfecte motivatie: haar kleinkinderen
Lia (66): “Elke oma is verliefd op haar kleinkind(eren). Dat is bij mij niet anders. Toen mijn dochter me vertelde dat Olivia drie dagen in de naschoolse opvang moest blijven, opperde ik meteen dat ik haar op maandag en vrijdag wel van school zou halen. Dan zou ze nog maar één dag naar de opvang moeten. ‘Maar mama, hoe dan? Je hebt geen rijbewijs, laat staan een auto.’ Met een klein hartje stapte ik zes jaar geleden dus voor het eerst in de auto. Voor Olivia en de drie kleinkinderen die later kwamen. Ik rij wel enkel naar school en terug, en ook naar de supermarkt, als het pijpenstelen regent. Maar vraag me niet om de Brusselse Ring te trotseren, want daar komen ongelukken van.”
Rita geniet volop van de vrijheid die ze heeft
Rita (58): “Passenger princess, zo noemden mijn vriendinnen mij altijd als ik uit de wagen stapte en ze mijn man achter het stuur zagen zitten. Mijn leven lang heeft hij me overal rondgereden, omdat ik geen rijbewijs had. Waarom niet? Het was er gewoon nooit van gekomen. We hadden ons leven zo geregeld dat ik geen auto of rijbewijs nodig had.”
“Dat ging prima zo, tot mijn echtgenoot zeven jaar geleden heel onverwachts overleed… In het begin kreeg ik langs alle kanten een helpende hand toegereikt. De ene keer reed mijn broer met mij naar de supermarkt, dan weer de buurvrouw of een goede vriendin. Maar de wereld draait door, zeker voor de mensen die niet elke dag met zo’n verlies geconfronteerd worden.”
Toen mijn man plots overleed, geraakte ik nergens meer. Ik kwijnde weg van eenzaamheid
“Heel begrijpelijk, natuurlijk, maar mijn leven stond stil. Ik voelde me steeds vaker alleen, eenzaam. Iedereen dacht dat ik nergens meer naartoe kwam omdat ik wegkwijnde van verdriet. Dat was misschien voor een stuk zo, maar het was ook vooral omdat ik thuis gewoon niet weggeraakte. Ik was het zo gewoon dat mijn man me overal naartoe bracht, en ik was te trots om toe te geven dat ik het alleen niet redde.”
“De enige oplossing was: mijn rijbewijs halen. En ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Heb ik zin om een dag naar de zee te gaan, dan stap ik gewoon in de auto en ben ik weg. Ik herinner me nog dat ik de eerste keer op de autostrade niet sneller dan negentig durfde te rijden. De hele rit naar Oostende heb ik achter een vrachtwagen gehangen. (lacht) Maar ach, ik ben er toch maar geraakt. Met mijn rijbewijs geniet ik weer volop van het leven. Het is nu dat ik het moet doen, want voor je het weet, is het te laat.”
Meer verhalen van onze lezeressen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
