Sandra ging alleen op reis naar Griekenland voor een pakkend afscheid
Een bijzondere reis die je leven verandert… De komende drie weken schotelen we je zo’n onvergetelijk trip voor. Deze week het verhaal van Sandra, die haar angsten opzijzette en naar Griekenland reisde, waar ze vriendin Syl voor de laatste keer zou zien.
17 mei 2024, vlucht 2281, halfacht ’s morgens. Na een korte nacht van vier uur slaap word ik opgepikt door mijn zoon Seppe. We haasten ons naar de luchthaven in Oostende, waar ik op het vliegtuig naar het Griekse Chersonissos stap, om uiteindelijk op het eiland Limnos te stranden. Daar woont sinds vier jaar Syl, al 26 jaar lang mijn hartsvriendin. Elf dagen zal ik hier mijn batterijen en hart voltanken. Weken heb ik afgeteld naar vandaag. Ik heb mijn man en hond Ruby achtergelaten om voor één keer aan mezelf te denken. Wat kijk ik uit naar een fantastisch weerzien en een bijzondere reis met Syl…
Na een vlucht met best wat turbulentie, kom ik vier uur later aan in Griekenland, waar Syl me samen met haar man John en hun hondje Gizmo opwacht. We zien elkaar na vier lange jaren eindelijk terug. Na een uur rijden komen we aan op Limnos en lijkt het alsof we vijftig jaar terug in de tijd zijn gereisd. Rust, rust en nog eens rust. Het dorpje ligt verscholen tussen de bergen. De dorpelingen leven er tussen de olijven, appelsienen, citroenen en granaatappels. Na een toertje door het dorp en een heerlijk diner bij een authentieke Griek, kruip ik moe maar met een vol hart om negen uur mijn bed in.
Reisdagboek
Sandra (54): “Nadat ik mijn vliegticket naar Griekenland geboekt had, haalde ik meteen een schriftje in huis als reisdagboek. Ik wist dat ik van die elf dagen geen enkel moment zou willen vergeten. Elf dagen Griekenland, daar is toch niks bijzonders aan, hoor ik je denken. Maar voor mij werd het een reis met een gouden randje.”
“Begin 2024 kreeg ik telefoon van Syl, mijn hartsvriendin. ‘Sandra, eind mei trekken John en ik naar Thailand. Voorgoed.’ Echt schrikken deed ik niet, want in de bijna dertig jaar dat ik haar ken, heeft ze er nooit een geheim van gemaakt dat ze ooit naar daar wilde verhuizen. En toch overviel me meteen een gevoel van weemoed. Ga ik haar echt nooit meer zien? In die vier jaar dat Syl in Griekenland woonde — waar ze toen was gestrand, omdat ze door de wereldwijde pandemie Azië niet binnen mocht — was het me zelfs nog niet gelukt om haar te bezoeken. ‘Later’, had ik altijd gedacht, maar plots bleek het bijna te laat.”
Wilde ik mijn hartsvriendin nog één keer zien, dan moest ik nu het vliegtuig nemen…
“Een reis naar het verre Azië kon mijn lichaam niet meer aan… We zouden nooit meer huilen van het lachen als we een glaasje te veel op hebben, of in elkaars armen vliegen op moeilijke dagen. Niet dat we vroeger elkaars deur platliepen of elk weekend afspraken. Maar Syl was wel altijd een constante in mijn leven geweest, en we waren er voor elkaar op momenten dat het echt telde. Zij was er toen mijn zoon Seppe geboren werd, en ik was er toen ze een punt zette achter haar huwelijk en later opnieuw trouwde met haar grote liefde John. Ik besefte ineens dat het nu of nooit was: wilde ik mijn hartsvriendin nog één keer zien, dan moest ik nu het vliegtuig nemen naar Griekenland.”
Alleen op reis
” ‘Vóór eind mei kom ik af’, had ik haar in een opwelling gezegd. Ik denk niet dat ze me geloofde, en ook mijn man die vanuit de zetel met een half oor meeluisterde, draaide eens met zijn ogen. Alsof ik, de minst avontuurlijke ziel op aarde, alléén het vliegtuig zou nemen? (lacht) Normaal is het mijn man die op zulke momenten het voortouw neemt, maar deze reis naar Griekenland moest ik alleen maken. Al mijn aandacht moest naar Syl gaan.”
“Een vliegreis was voor mij niet zonder gevaar. Enkele maanden eerder was ik opgenomen in het ziekenhuis met een longembolie. De arts had me toen al gezegd dat verre reizen er voor mij niet meer in zouden zitten. Tot in Thailand zou ik nooit meer geraken, het risico op een nieuwe bloedklonter was te groot. Ik zou dus zelf nooit meer naar haar toe kunnen reizen, en Syl zelf had geen enkele binding meer met België. Maar naar Griekenland gaan, zou nog net lukken…”
Op van de zenuwen
“Ik boekte mijn vliegticket, en liet mijn baas weten dat ik de laatste twee weken van mei verlof nam. Ik zou nu eens enkel en alleen aan mezelf denken. Die vrijdagochtend stond ik klaar om in mijn eentje naar Griekenland te vertrekken.”
“Mijn man en Syl dachten dat ik ergens onderweg naar de luchthaven toch nog koudwatervrees zou krijgen en terug naar huis ging keren. En het had zomaar gekund, want ik was die ochtend op van de zenuwen! Ik was nog nooit in mijn eentje op een vliegtuig gestapt, zo ondernemend was ik helemaal niet. Maar ik had mijn reis zo uitgekiend dat er maar weinig mis kon gaan. Ik vloog vanaf Oostende, een kleinere luchthaven waar ik niet verloren kon lopen of per ongeluk op een verkeerd vliegtuig kon belanden. ITegen mijn zoon had ik gezegd dat hij me maar gewoon aan de ingang moest afzetten, en zeker niet mee naar binnen moest, want dan zou ik misschien nog meer gaan twijfelen.”
“Ik herinnerde me er zelf elke seconde aan dat als ik nu niet op dat vliegtuig zou stappen, ik Syl nooit meer zou zien. Dat laatste was genoeg om mijn angsten en onzekerheden opzij te schuiven. En ze verdwenen al helemaal als sneeuw voor de zon toen mijn vriendin en ik elkaar na vier jaar lachend in de armen vielen in de aankomsthal van de Griekse luchthaven. Het voelde alsof het gisteren was.”
Gieren op de wipplank
Zo ontspannen heb ik me in geen tijden meer gevoeld. Ik knijp me in de arm, om zeker te zijn dat het écht is. “Het was de laatste zin die ik neerpende in mijn reisdagboek op dag twee, voor ik mijn schriftje op het nachtkastje legde en onder de wol kroop. Syl deed er alles aan om van mijn trip iets onvergetelijks te maken.”
“We bezochten het meer in Agios Nikolaos, een mooie baai waar het ene cruiseschip na het andere aanmeerde. We trokken met de scooter de bergen in, waar we onderweg botsten op een kudde geiten die de weg overstaken. Op een snikhete dag gingen we naar het strand, al was het zeewater nog zo koud dat ik me zelfs niet waagde aan pootjebaden. We wandelden een grot in waar we op het einde een prachtig uitzicht hadden over de Middellandse zee, met in de verte een stukje Libië. Syl liet me kennismaken met haar vriendinnen Dora, een Roemeense, en de Engelse Amanda, waardoor mijn wereld weer een stukje groter werd. Ik kwam op plekken waar ik anders nooit zou komen, en ontmoette mensen die ik anders nooit zou ontmoeten. Heerlijk!”
Een uitzonderlijke vriendschap
“Maar het waren vooral de kleine momenten die me tijdens die elf dagen het meest ontroerden. Samen de slappe lach krijgen aan de ontbijttafel, ’s avonds de zetel inkruipen om naar ‘Married at First Sight’ te kijken, als twee kleine kinderen gieren en brullen op de wipplank in de kinderspeeltuin, of Syl die nog één keer mijn haren verfde en knipte – in België had ze een eigen kapsalon waar ik uiteraard vaste klant was.”
Samen de slappe lach krijgen bij het ontbijt, Syl die mijn haren nog één keer verfde… die momenten ontroerden me tijdens onze laatste dagen
“Het was op die momenten dat ik besefte dat onze vriendschap best uitzonderlijk was. Alleen al omdat Syl en ik de grootste tegenpolen zijn. Zij is impulsief, avontuurlijk en heeft er geen moeite mee om zichzelf op de eerste plek te zetten – waar ik toch echt een tikje jaloers op ben. Ik daarentegen ben een denker, kies doorgaans voor het vertrouwde en ben een echte people pleaser: ik ben pas gelukkig als de mensen rondom mij dat zijn. Misschien klikt het daarom juist zo goed tussen ons? Syls enthousiasme en spontaniteit deden me het echte leven even helemaal vergeten.”
Honderden knuffels
“De tijd ging veel te snel, en voor we het goed en wel beseften, was mijn zalige tripje bijna voorbij. De laatste dagen dat ik in Griekenland was, leek het wel alsof de weergoden net zo verscheurd van verdriet waren als Syl en ik – we beseften allebei dat dit wellicht de allerlaatste keer was dat we elkaar zagen. De zon verdween achter een dik pak grijze wolken, en de regen viel met bakken uit de lucht. Net als de tranen die over onze wangen liepen, terwijl ik mijn koffers weer pakte.”
“Tegelijk voelde ik een grote dankbaarheid. Dankbaarheid voor de tijd die we samen nog hadden kunnen spenderen. Voor de herinneringen die ik keurig in mijn dagboek heb bijgehouden en de souvenirs die me altijd aan Syl zullen blijven herinneren. Een paar oorbellen die we samen uitzochten in een pittoresk dorpje en die ik met liefde zal dragen, de kleurrijke pantoffels waarmee ik door het huis slof en de dromenvanger die intussen een mooi plekje op mijn slaapkamer heeft gekregen.”
Een zwaar hart
“Onze allerlaatste dag moest onvergetelijk worden. Samen met John had ik een heel plan bedisseld om Syl nog een laatste keer een onvergetelijke verjaardag te bezorgen – ze was jarig net de dag nadat ik terug naar huis vertrok. Ik zou in alle vroegte opstaan om het hele huis te versieren met ballonen en slingers, en om haar te verrassen met een heerlijk ontbijt. Alleen dacht Syl daar anders over, en was ze bij het krieken van de dag al aan het wassen en strijken. (lacht) Ze liet zich dus niet zo makkelijk verrassen, maar haar verjaardag werd toch de perfecte afsluiter van een al even perfecte reis. ‘De mooiste verjaardag ooit’, noemt Syl het nog altijd. Nochtans deden we die dag niets bijzonders.”
Op het vliegveld pakten we elkaar nog een allerlaatste keer vast. Mijn hart voelde zwaar, maar ik weet: onze vriendschap kent geen grenzen
“Na de regen kwam gelukkig nog wat zonneschijn, al voelde mijn hart zwaar door het onvermijdelijke afscheid. Maar we hadden de voorbije vier jaar overleefd zonder elkaar te zien, dan zou onze vriendschap de komende jaren ook wel overleven. Dat beloofden we elkaar, tussen de honderden knuffels door. Op het vliegveld pakten we elkaar nog een allerlaatste keer stevig vast. Een omhelzing die van mij eeuwig had mogen duren. Maar het is zoals ik op de terugweg in mijn reisdagboek schreef: ‘Vriendschap kent geen grenzen, en wat Syl en ik hebben, dat is iets voor altijd’.”
Meer verhalen van onze lezeressen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
