Voor het eerst alleen op reis: 7 lezeressen aan het woord

Alleen op vakantie gaan is best een uitdaging, en voor veel mensen een brug te ver. Maar bij deze lezeressen waren de reiskriebels sterker dan hun angst voor het onbekende en ze besloten om er gewoon voor te gaan! Zo verliep hun ‘eerste keer’.

Solo reizen: een aanrader?

Conny schreef zich in voor een groepsreis naar Ibiza

Conny (56): “Toen ik zo’n twintig jaar geleden alleenstaande moeder werd, waren de kinderen 5 en 7 jaar. Áls we al op vakantie gingen, deden we dat met z’n drietjes, maar intussen trekken mijn zoon en dochter er liever op uit met hun lief. Hoe zou je zelf zijn? In mijn eentje vertrekken zag ik niet zitten en mijn vriendinnen gingen allemaal met hun gezin op vakantie.

‘Schrijf je toch in voor een groepsreis voor alleenstaanden’, stelde mijn dochter voor en al surfend kwam ik terecht bij een reis naar Ibiza met de organisatie ‘Alleenreizenden 50 plus’. ‘Meteen inschrijven!’ zei mijn dochter. ‘Als je er te veel over nadenkt, doe je het toch niet.’ In een overmoedige bui klikte ik op ‘Inschrijven’ en betaalde ik het voorschot. Maar zoals mijn dochter had voorspeld, begon ik de weken daarop te twijfelen. Wat als ik tussen allemaal senioren terecht zou komen die elke avond bingo speelden?

“Ik heb twee superlieve vriendinnen en reisgenotes overgehouden aan mijn sprong in het onbekende”

Toen de deelnemerslijst werd rondgestuurd, zocht ik iedereen op op Facebook en zo kwam ik terecht bij Mia, een leeftijdsgenoot die maar zeven kilometer verderop bleek te wonen. Voorzichtig stuurde ik haar een berichtje en kort daarop maakten we al kennis. Zo fijn dat ik tenminste al iemand kende. Toch kwam ik de dag van vertrek vol stress aan in Zaventem. Eén man en elf vrouwen. Toen ik een aantal van hen, klassieker gekleed, een koffietje zag bestellen en het andere deel van de groep, moderner gekleed, voor een roseetje ging, heb ik mij intuïtief bij de tweede groep aangesloten, net als Mia trouwens.

En die inschatting bleek juist. Want hoewel de hele groep goed bleek mee te vallen, had ik met drie van de ‘rosé-dames ’ echt een fijne klik. We kozen dezelfde excursies, trokken naar het strand of een hippiemarktje of dronken samen, jawel, een glaasje rosé. Met twee van hen ben ik ook na Ibiza geregeld blijven afspreken en onlangs zijn we met z’n drietjes naar Málaga gegaan. Ik heb dus twee superlieve vriendinnen en reisgenotes overgehouden aan mijn sprong in het onbekende. En daar was het me uiteindelijk om te doen.”

Na een gebroken hart trok Céline naar Napels

Céline (33): “Als je zegt dat je alleen op reis gaat, wordt daar vaak wat vreemd op gereageerd. Met een mengeling van ontzag en medelijden. Zelf wist ik ook niet goed of ik me eenzaam zou voelen, maar na een drukke periode op het werk en een gebroken relatie, dacht ik: ik doe dit gewoon. Dit heb ik wel verdiend.

Ik boekte een citytrip naar Napels en zonder al te veel voorbereiding stapte ik op het vliegtuig, om uiteindelijk met een reisgids in de hand door de stad te struinen. Als Italië-liefhebber vond ik het heerlijk: de zon, de zee, de cultuur, het eten… De enige momenten die wat tegenvielen, waren ’s avonds bij het eten, als je het liefst van al met een ander de dag nog eens zou overlopen en de mooie momenten wil delen. Maar ondanks dat zou ik het zó opnieuw doen. Zonder enige twijfel.”

Carine verloor haar man

Carine (60): “Mijn man en ik zaten zowat elk weekend in ons appartementje in
Nieuwpoort. Maar toen hij zes jaar geleden de diagnose kanker kreeg, was ik hem op anderhalve maand tijd kwijt. Het heeft verschillende jaren geduurd voor ik de moed had om nog eens naar zee te vertrekken en de eerste keer dat ik het aandurfde, was emotioneel heel zwaar. Ik ging bewust niet naar Nieuwpoort, maar naar Oostende, en na één dag wilde ik alweer naar huis.

“Ik kan opnieuw van zo’n vakantie aan zee genieten, maar als ik de keuze had, zouden mijn vakanties er toch anders uitzien…”

Toch ben ik sindsdien al een aantal keer teruggegaan, soms met vriendinnen, soms alleen. Het leven gaat nu eenmaal verder en het doet me deugd om af en toe letterlijk afstand te nemen van het werk en de zorgen thuis. Om tijdens een strandwandeling je hoofd eens helemaal leeg te maken. Ondertussen kan ik opnieuw van zo’n uitwaaivakantie aan zee genieten, maar als ik de keuze had, zouden mijn vakanties er toch anders uitzien…”

Na 41 jaar huwelijk ging Carine op autovakantie naar Frankrijk

Carine (64): “Toen mijn ex-man en ik nog getrouwd waren, maakte reizen een groot deel van ons leven uit. Elke vakantie, elk verlengd weekend trokken we er met de camper op uit. Mijn man zat steevast achter het stuur; zelf had ik nog nooit meer dan dertig kilometer achter elkaar gereden. Daar wees hij me ook fijntjes op toen hij na 41 jaar de stekker uit ons huwelijk trok en we de camper verkochten: ‘Dan zal het voor jou nu wel afgelopen zijn met reizen.’

Maar zijn smalende toon wakkerde bij mij net een vuurtje aan. ‘Oh ja? Dat zullen we nog wel eens zien!’ Een paar weken later al, reserveerde ik via Airbnb een verblijf in de Dordogne voor mezelf en mijn twee honden, en omdat het verblijf goedkoper werd naarmate je langer bleef, boekte ik meteen voor een hele maand. Mijn moeder en broer verklaarden me voor gek: ‘Wat ga je daar een hele maand doen, moederziel alleen?’ Maar ik was vastberaden om er het beste van te maken. En als het écht tegenviel, kon ik toch gewoon terug naar huis komen?

De laatste week voor mijn vertrek voelde ik me een stuk minder heldhaftig. Vooral de autoreis hield me uit mijn slaap. Ik wist dat ik voorbij Rouen zou moeten rijden en op eerdere reizen waren we daar keer op keer verkeerd gereden. Wat als ik mezelf in het verkeer zou verliezen? Ik had niet eens een copiloot om de borden mee in het oog te houden.

Maar gewapend met post-its vol wegaanwijzingen vertrok ik op avontuur. In Rouen nam ik effectief de verkeerde afslag, maar de volgende oprit reed ik de autostrade gewoon terug op en hernam ik mijn reis. Dat was zo’n openbaring! Als je veertig jaar met z’n tweeën hebt gereisd, sluipen er, zonder dat je het beseft, gewoontes en routines in. Maar nu kon ik opeens helemaal doen waar ik zin in had, wat op dat ogenblik voor mij goed voelde. Als ik om vijf uur ’s morgens wakker werd, hoefde ik niet te blijven liggen tot mijn partner uitgeslapen was. Ik trok mijn stapschoenen aan en vertrok in alle vroegte voor een wandeling met de honden. Soms sloeg ik een maaltijd over, dan weer verwende ik mezelf op restaurant.

“Wat een openbaring: ik kon opeens helemaal doen waar ik zin in had”

Het voelde als mezelf herontdekken, al moest ik daar ook heel wat voor overwinnen. Nooit in mijn leven had ik alleen een terrasje gedaan, alleen gegeten of door een stad gedwaald. De eerste dagen van mijn reis verging ik bijna van de dorst, omdat ik het niet aandurfde om in mijn eentje op café te gaan. (lacht) Toen ik een plek vond waar nóg mensen alleen aan een tafeltje zaten, pushte ik mezelf. Gelukkig, want waar had ik me zo druk over gemaakt?

Als single, en zeker als je honden bij je hebt, heb je veel meer aanspraak. Er was altijd wel een oud vrouwtje dat zelf nood had aan een babbel, of een café-uitbater die vroeg waar ik vandaan kwam. Die verrassende ontmoetingen maakten dat ik me nooit alleen voelde en de momenten dat er niemand in de buurt was, genoot ik van de rust. In de auto had ik standaard een campingstoel, een koelbox, een boek én hondenbrokken liggen. En als ik een mooi plekje tegenkwam, aan een meer of een riviertje, installeerde ik me en was ik een hele middag zoet.

Ik heb zulke mooie momenten beleefd: gaan zwemmen met de honden in een meer, aperitieven met de gastvrouw van de B&B… Vroeger vond ik soloreizigers stiekem een beetje zielig, maar nu weet ik dat het tegendeel waar is: je voelt je net vrij en zelfstandig. Na die maand kwam ik met zoveel meer zelfvertrouwen terug. Sinds die ene reis, vier jaar geleden, ben ik nog naar Duitsland, de Ardennen en Bretagne geweest, en keer op keer heb ik met volle teugen genoten.

Toen ik vorig jaar een nieuwe vriend kreeg, die helemaal niet van reizen houdt, hield ik mijn hart vast. Dat werd vast niets tussen ons. Maar hij vindt het prima dat ik alleen blijf reizen en ik heb het liever zo dan onderweg te zijn met iemand die eigenlijk zo snel mogelijk weer naar huis wil. Ik kan anderen alleen maar aanraden de stap te wagen.

Eigenlijk heb je niet veel te verliezen: als alleen reizen niet je ding blijkt, heb je die ene ervaring toch op zak en, wie weet, als het loopt zoals bij mij, krijg je van die ene keer de smaak te pakken.”

Rani gaat bewust alleen op reis

Rani (23): “Ik was twintig toen ik voor het eerst in mijn eentje op citytrip ging, naar
Londen. Alleen reizen voelde voor mij als vanzelfsprekend. Ik heb me altijd een beetje een outsider gevoeld ten opzichte van mijn leeftijdsgenoten. Mijn vriendinnen zouden in Londen het liefste hele dagen gaan shoppen, terwijl ik de stad echt wilde beleven: in een parkje zitten om naar de mensen te kijken, naar een typische musical gaan of de bus nemen naar plekjes waar je te voet niet zo snel komt.

In plaats van te wachten tot ik iemand vond met dezelfde interesses, besliste ik gewoon alleen te gaan. En wat deed dat deugd! Op een plek komen waar niemand je kent, opgaan in de massa en toch deel uitmaken van het geheel. Het klinkt misschien vreemd, maar alleen op reis voelde ik me pas écht mezelf! Kort daarna heb ik een citytrip naar Stockholm geboekt en ook dat was een schot in de roos. In het hostel waar ik sliep hing er een ongelofelijk fijne sfeer en de eerste avond gingen we meteen al met z’n allen op café. Het was zo verrijkend: opeens werd ik niet alleen in de Zweedse, maar ook in de culturen van al die andere reizigers ondergedompeld.

“Het klinkt misschien vreemd, maar alleen op reis voelde ik me pas écht mezelf!”

Aanvankelijk was ik niet de meest sociale persoon, maar die groep onbekenden pushte me uit mijn comfortzone, waardoor ik op sociaal vlak nu steviger in mijn schoenen sta. Intussen heb ik me ingeschreven voor een Erasmus-uitwisseling. Van september tot december studeer ik in Finland. De vrijheid, de natuur… Ik kijk er enorm naar uit! Zonder die eerdere reiservaringen zou ik die stap nooit hebben durven te zetten.”

Ingrid schreef zich in voor een avontuurlijke reis naar Sri Lanka

Ingrid (55): “Ik heb al vaker verre reizen gedaan: naar de westkust van Amerika, Florida, Cambodja… Maar toen drie jaar geleden noch mijn dochter, noch mijn zus mee konden gaan, schreef ik me voor het eerst in voor een avontuur met dertien onbekenden.

Op internet had ik al heel wat goeie reviews gelezen over Joker-groepsreizen. Over het gemak van zo’n avontuurlijke reis, waarbij je zelf niet alles vanaf nul hoeft beginnen te plannen, maar ook over de toffe sfeer in zo ’n groep. Uiteindelijk ben je daar allemaal met hetzelfde doel, redeneerde ik. Het zou toch wel met íémand klikken? Ik pikte er de rondreis door Sri Lanka uit en dat bleek een schot in de roos.

” ‘Stel je voor dat ik dit niet had aangedurfd!’, schoot het af en toe door mijn hoofd”

We hadden zo’n leuke dynamiek in de groep. Er zaten zowel alleenstaanden als koppels bij, en iedereen hielp elkaar. Had de ene het lastig tijdens een bergbeklimming, dan reikte een ander letterlijk de hand. Zo mooi om te zien hoe je op korte tijd zo’n warme band creëert.

Ook van het land zelf heb ik enorm genoten. We fietsten naar tempels, maakten boottochtjes door de prachtige natuur, kampeerden in een basecamp bovenop een berg en wandelden dan door de rijstvelden weer naar beneden. ‘Stel je voor dat ik dit niet had aangedurfd!’, schoot het af en toe door mijn hoofd. ‘Dan had ik dit uit angst voor het onbekende allemaal gemist’.

Of ik het achteraf niet jammer vond dat ik deze ervaringen niet met familie of vrienden heb beleefd? Nee! Ik heb mijn verhalen en foto ’s achteraf uitgebreid met Jan en alleman gedeeld. Want dat nagenieten is natuurlijk ook een deel van de beleving.”

Christine trok met haar fiets naar Wenen

Christine (71): “Mijn man en ik hebben al veel fietsreizen op ons palmares, maar omdat mijn vader bij ons inwoont en zorg nodig heeft, lukte het ons niet om met z’n tweetjes op vakantie te gaan. ‘Ga jij dan maar alleen’, zei mijn man onbaatzuchtig. ‘Jouw reiswens is groter, ik zal ondertussen wel voor je vader zorgen.’ Fantastisch toch? Toen bleek dat de scouts uit onze buurt op reis naar Wenen gingen en er nog een plekje over was in de bus, vielen alle puzzelstukjes op hun plaats.

Samen met mijn fiets, mijn tentje en mijn rugzak reisde ik als 65-jarige mee en zodra we in Wenen aankwamen, ging ik mijn eigen weg. Soms sliep ik in een hotel, soms in mijn tent. Ik kookte op een campingvuurtje en genoot van de natuur. Uiteraard vond ik het voor vertrek wel spannend, maar als je er eenmaal alleen voor staat, trek je gewoon je plan.”

Uit: Libelle 28/2022

MEER LEZEN:

• Alleen op reis gaan: zo geniet je er ten volle van
• Waarop moet je letten als je een reis boekt?
• 6 reistrends voor de zomer van 2022

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!