SOS familie: “Op deze manier gaat Jeroen nooit op eigen benen leren staan”
Jeroen is dertig jaar en woont nog bij zijn ouders. Marie, zijn zus, heeft het daar moeilijk mee en spreekt haar ouders erover aan. Die blijken het samenleven met een volwassen zoon ook niet evident te vinden. Jeroen en zijn ouders gaan in bemiddeling.
Wat zegt mama Martine?
Martine (59): “Wij hebben twee kinderen: Marie is veertig en Jeroen dertig. Er is een groot leeftijdsverschil tussen hen omdat zwanger worden niet vanzelfsprekend was. Ik bleek endometriose te hebben, en pas na verschillende behandelingen kregen we Marie. Toen ik tien jaar later sukkelde met misselijkheid en vermoeidheid, bleek ik totaal onverwacht nog eens zwanger!
Jeroen was een makkelijke baby, en misschien waren we toen al te soepel voor ons vrolijke nakomertje. Hij werd voortdurend vertroeteld, ook door Marie. Zij werd soms zelfs boos op ons als we Jeroen terecht durfden te wijzen.
“Ik denk dat Jeroen het echte leven niet aankan”
De jaren vlogen voorbij. Marie studeerde Psychologie, startte als zelfstandige therapeut en heeft nu een bloeiende praktijk. Ze is getrouwd en heeft twee kinderen. Jeroen is een ander verhaal. Hij startte meermaals een andere studierichting omdat niets hem lang genoeg kon boeien en hij zichzelf niet kon motiveren om door te bijten.
Na drie hopeloze jaren is hij gestopt met studeren en is hij gaan werken. Maar hij wisselt van job zoals anderen van onderbroek. Er zijn ook periodes dat hij werkloos is. En zijn relaties duren ook nooit lang. Geen enkel meisje is goed genoeg voor hem. Omdat hij geen enkele stabiliteit heeft, blijft hij maar thuis plakken. Ik maak mij zorgen om hem, ik denk eigenlijk dat hij het echte leven niet aankan.”
Wat zegt papa Alex?
Alex (63): “Onze Jeroen is een onwaarschijnlijke luilak. Tijdens zijn studies voerde hij letterlijk geen klap uit, maar Martine nam het altijd voor hem op. Ik moest wat geduld hebben, Jeroen wist nog niet zo goed wat hij wilde… altijd was er een excuus. Ontelbare ruzies heb ik daarover met Jeroen én Martine gehad.
Nadat hij van ons drie jaar lang had mogen ‘studeren’, zonder enig succes, was voor mij de maat vol. Hij moest gaan werken. Ik hoopte dat hij zou inzien dat hij maar beter een diploma kon halen. Ik vond het vreselijk zonde dat Jeroen – die veel intelligenter is dan Marie – al zijn talenten vergooide.
“Ik hoopte tevergeefs dat hij zou inzien dat hij maar beter een diploma kon halen”
Maar hij wilde zijn leven niet verspillen aan werken. Hij wilde genieten. Na zijn studies bleef hij in huis hangen en ik bedoel letterlijk hangen. Hij bleef in bed liggen, speelde uren op zijn PlayStation en liet nooit weten waar hij was. ‘Je moet stoppen met hem zo te verwennen’, zei ik dan tegen Martine. ‘Zo gaat hij nooit leren wat verantwoordelijkheid nemen is.’
Een vaste job zit er ook niet in. Hij is vaak ergens gestart, maar oversliep zich dan, waardoor hij ontslagen werd. En wij bleven alles maar betalen. Ik heb vaak tegen Martine gezegd dat ik het beu was. Pas toen Marie tegen Martine zei dat Jeroen van ons profiteert, wilde ze een gesprek met hem. Omdat ons dat niet lukt zonder ruzie te maken, zitten we hier.”
Wat zegt Jeroen?
Jeroen (30): “Mijn vader en moeder hebben altijd hard gewerkt. Mijn zus en ik moesten dikwijls onze plan trekken. Omdat Marie ouder was dan ik, zorgde ze vaak voor mij. Zij bracht mij mee van school, hielp me met mijn huiswerk en maakte zelfs eten. Toen ik een puber werd, stoorde mij dat mateloos. Marie was mijn moeder niet en moest niet de baas over mij spelen. De school boeide me totaal niet, ik sprak veel af met vrienden.
En dan kwam mijn vader zich er opeens mee bemoeien. Hij eiste dat ik meer mijn best zou doen voor school. Hij was zelfs boos dat ik koos voor de lokale voetbalclub in plaats van in te gaan op het aanbod van een hoger gerangschikte club. Waarom zou ik? Nooit is hij naar een match komen kijken en ik wilde vooral plezier maken met mijn maten!
“Liefst van al zou ik apart wonen om van het gezaag thuis van af te zijn”
Om van zijn gezaag af te zijn, zorgde ik dat ik elk jaar van de humaniora slaagde. Daarna ging ik IT studeren omdat ik later graag wat geld zou verdienen, maar dat viel tegen. Ik had nooit leren studeren, heb altijd geteerd op mijn verstand. Maar dat bleek niet meer te werken.
Werken is eigenlijk ook niet aan mij besteed. Ik ben geen ochtendmens… Liefst van al zou ik apart wonen om van het gezaag thuis van af te zijn. Maar ja, ik heb geen geld. Nu Marie zich ook begint te moeien, keert mijn moeder – die mij echt wel steunde – zich ook tegen mij. Onze gesprekken eindigen nu altijd in ruzie.”
Zo ging het verder
Bemiddelaar Monique Van Eyken: “Als Martine, Alex en Jeroen binnenkomen, valt het mij op dat Martine heel dicht bij Jeroen gaat zitten en Alex wat verderop. Als ik hen vraag om elk hun verhaal te doen zonder elkaar te onderbreken, begint Alex. Hij schetst zijn zoon als een nietsnut die zijn leven vergooit. Martine pikt daar meteen op in om zijn uitspraken te relativeren. Ze benadrukt dat Jeroen ook een lieve jongen is.
Wanneer ik aan Jeroen vraag wat deze uitspraken met hem doen, zegt hij dat hij nooit aan de verwachtingen van zijn vader heeft kunnen beantwoorden en dat ook niet wil. Hij wil zijn eigen leven leiden en niet even hard werken als zijn vader. Waarop Alex reageert dat dat voor hem helemaal oké is: “Jij bent immers dertig en mag dat gerust voor jezelf beslissen, maar niet onder mijn dak. Ik kan het niet aanzien dat je geen enkele huishoudelijke taak op je neemt, geen job kunt houden en van ons blijft profiteren.”
“Jeroen wil zijn eigen leven leiden en niet even hard werken als zijn vader”
Door deze opmerking komen we bij het thema ‘samenwonen’. Martine zegt dat ze vreest voor de band tussen haar en haar zoon. Ze is bang dat hij door alle spanningen thuis zal vertrekken en nooit meer iets met hen te maken zal willen hebben. Voor haar staat de relatie met haar zoon voorop, en ze is boos op Alex omdat die Jeroen altijd aanvalt. Aan de andere kant zegt ze wel te hopen dat Jeroen ooit op eigen benen zal staan.
Alex bevestigt dit: “Iemand van dertig hoort niet meer thuis te wonen en op de kap zijn ouders te leven. Kijk maar naar Marie.” Jeroen reageert hier heel heftig op: “Marie is altijd jullie lieveling geweest! Zij was ook het gewenste kind, ik maar het nakomertje.” Dit raakt Martine enorm: “Zwanger worden van jou was misschien onverwacht, maar we zien je doodgraag, even graag als Marie.” Alex treedt haar bij en zegt dat hij veel meer kansen heeft gekregen dan Marie, maar ze nooit heeft gegrepen.
Wanneer ik hem vraag hoe het voor hen verder moet, zegt Jeroen dat hij heel graag apart zou wonen maar dat het hem gewoon niet lukt. “Ik kan mij moeilijk motiveren om iets te ondernemen. Ik vind de energie niet en mijn ouders helpen mij niet door altijd maar op mijn kap te zitten. Dat maakt mij heel onzeker.” Blijkbaar willen ze dus alle drie hetzelfde: dat Jeroen op eigen benen staat.
We maken volgende afspraken: de ouders stoppen met zeuren en Jeroen zoekt een therapeut of coach die hem kan begeleiden. Er wordt ook een deadline geprikt: over een jaar moet Jeroen de deur uit zijn. Een hele tijd later laten de ouders weten dat het goed gaat. Jeroen heeft de hulp van een coach gezocht. Hij werkt momenteel in een supermarkt en doet avondstudies. Hij is na zes maanden verhuisd en huurt een klein appartement. Hij is ergens wel tevreden dat zijn ouders hem ‘een schop onder zijn kont hebben gegeven’. ”
Uit: Libelle 21/2022 – Tekst: Monique Van Eyken
Verder lezen:
- SOS familie: “Ik voel me niet klaar voor het vaderschap”
- SOS familie: “Ik wil een fijne tijd met de kinderen, niet een huishouden runnen”
- SOS familie: “Sinds hij me bedrogen heeft, communiceren we alleen nog maar via onze advocaten”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!