bedrog-loslaten
© Getty Images

SOS relatie: “Hij weet dat ik geen kinderen kan krijgen. Is dit de reden van zijn plotse vertrek?”

Door De Redactie

Anja (41) en Karel (32) zijn drie jaar samen. Anja dacht dat ze een fijne relatie hadden. Toen Karel haar verliet, was dat dan ook een donderslag bij heldere hemel.

Wat zegt Anja?

“Het leek alsof we de hele tijd hetzelfde voelden, naar hetzelfde verlangden… Alles liep perfect”

Anja: “Toen ik Karel leerde kennen, was ik al een aantal jaren single na een huwelijk van tien jaar. Alles wat ik in mijn huwelijk niet kende, was er wel in de relatie met Karel. Wij konden uren praten, hij was oprecht geïnteresseerd in alles wat ik dacht en voelde, hij vertelde ook makkelijk zelf over wat hem bezighield. Het voelde als een unieke connectie. Ik was eerst, ondanks de sterke klik, een beetje terughoudend, ik ben uiteindelijk wel negen jaar ouder. Maar Karel wuifde dat weg. Leeftijd doet er toch niet toe, vond hij. Het heeft ons alleszins nooit parten gespeeld, al blijkt het onderwerp ‘kinderen’ nu toch wel een belangrijke factor te zijn.

Karel gaf altijd aan dat een kinderwens niet zo sterk leefde bij hem, dat hij even gelukkig kon zijn met als zonder kinderen, maar dat veranderde de laatste tijd, onder andere toen zijn beste vriend recent een zoontje kreeg. Ik zag het in Karels ogen, het deed hem iets. Dat is nu een half jaar geleden en als ik erop terugkijk, is er ook toen iets tussen ons veranderd. Karel weet dat ik geen kinderen kan krijgen en ik begin te denken dat dit de reden van zijn plotse vertrek is. Dat hij me misschien niet wil kwetsen, maar door erover te zwijgen, doet het extra pijn. Ik voel me ook machteloos, uiteindelijk kan ik er niets aan doen of veranderen.

Wij hebben de afgelopen jaren een supertijd gehad, we deden alles samen. Uren lagen we soms in bed en hadden we genoeg aan elkaars gezelschap. Alles wat ik voorstelde en vertelde vond hij ook altijd goed. Niet op een manier die slaafs aanvoelde, maar alsof het ook altijd opnieuw de manier was waarop hij het zag en aanvoelde. De vakanties die we samen doorbrachten, verliepen heel harmonieus. Het leek wel alsof we de hele tijd hetzelfde voelden, naar hetzelfde verlangden, dezelfde dingen mooi en boeiend vonden… Het voelde gewoon allemaal heel erg goed.

Het weekend voor Karel vertrok, waren we samen aan zee. Alles verliep zoals gewoonlijk. We logeerden in een heel leuke B&B die Karel had uitgezocht, we hebben een lange strandwandeling gemaakt, lekker gegeten, uitgebreid ontbeten en ook heerlijk gevreeën. Kun je je voorstellen wat een bom het was toen hij aankondigde dat hij het niet meer zag zitten tussen ons? En vooral dat hij daar al langer mee rondliep. Ik heb de afgelopen dagen heel lang en veel nagedacht, ik kan ook aan niets anders denken, wat er fout is gegaan, wat gemaakt heeft dat hij nu blokkeert. Ik wil er alles aan doen om het weer goed te maken, ik kan gewoon niet geloven dat het hier zou eindigen. En vooral: ik weet in de verste verte niet hoe ik zonder hem verder kan. Het lijkt wel alsof ik een deel van mezelf voorgoed verloren ben.”

Wat zegt Karel?

“Ik snap zelf niet waarop ik vastloop. Anja is zo’n lieve vrouw. En toch maakte onze relatie me onrustig”

Karel: “Ik heb altijd een zwak gehad voor rijpere vrouwen. Ik vind diepgang en maturiteit erg belangrijk. Flirten, onenightstands… dat soort dingen heeft me nooit aangesproken.

Met Anja was er meteen dat diepere gevoel, ik kon met haar over alles praten zonder dat ze dat als bedreigend ervoer, wat ik wel eens heb bij jongere vrouwen. Ik moet in een contact met iemand vooral het gevoel hebben dat het klopt, dat er een mogelijkheid is tot een diepere connectie. Ik had een tijdje een relatie met iemand van mijn leeftijd, een heel gevoelige vrouw, maar zij was niet stabiel. Ze had een aantal opnames in de psychiatrie achter de rug, en leunde heel erg op mij. Ik kon die verantwoordelijkheid niet aan. Het voelde alsof ik stikte.

Ik studeerde eerst rechten omdat mijn ouders dat van mij verwachtten, mijn vader is advocaat. In het derde jaar ben ik gestopt en ben ik sinologie gaan doen, op eigen kosten. Twee jaar later ben ik toch verder gegaan met rechten, maar dit keer omdat ik het zélf wilde, zonder de steun van mijn ouders. Ook in een relatie is dat zo, het moet organisch groeien en natuurlijk aanvoelen. Bij Anja voelde dat aanvankelijk zo: ik voelde wat zij voelde en omgekeerd. Toch kreeg ik mettertijd opnieuw dat verstikkende gevoel. Telkens ik op ons appartement binnenkwam, overviel me een soort van ‘moeten’, iets wat me onrustig maakte, me naar adem deed happen. Ik heb het lang weggeduwd, omdat onze relatie zo goed zat. Ik heb me ook afgevraagd wat de reden zou kunnen zijn, maar eerlijk waar, ik weet het zelf niet.

Anja denkt dat het een verdoken kinderwens is die ik met haar niet kan waarmaken, maar ik weet niet of het dat is. Ik zie graag kinderen, maar ben daar vandaag niet zo mee bezig, al moet ik toegeven dat ik het ook niet afsluit en mezelf op de een of andere manier ook wel als vader zie, ergens in de toekomst. Op dit moment weet ik het allemaal niet zo goed meer. Ik ben opnieuw rustiger nu ik voorlopig bij mijn ouders woon. Misschien is het goed om dat een tijdje zo te houden. Ik mis Anja wel, maar wil niet terug naar de manier waarop we bezig waren. Eigenlijk is Anja een superlieve vrouw, rationeel gezien alles wat iemand zich kan wensen. Ik begrijp zelf niet waarop ik vastloop.”

Hoe moet het nu verder?

“Door zich altijd aan te passen aan Anja, is Karel ergens onderweg zichzelf verloren”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “De gesprekken met Anja en Karel verlopen van bij het begin heel rustig. Beiden zijn gericht op diepgang, op het exploreren van en praten over gevoelens. Paradoxaal genoeg lijken ze daardoor ook moeilijker in staat om die gevoelens toe te laten en te uiten. Vooral bij Karel valt dat op. ‘Ik voel heel snel aan hoe anderen zich voelen, val bijna samen met de gevoelens van de andere, omdat ik er zo in meega. Ik denk dat ik daar een talent voor heb.’ Blijkt dat ervaringen uit zijn jeugd daarin een belangrijke rol spelen. ‘Mijn mama was manisch-depressief en heel onvoorspelbaar in haar gedrag. Ze kon heel agressief zijn, gooide dan met van alles, waardoor ik haar gezindheid goed leerde lezen.’ We hebben het over hoe dit zich manifesteerde in al zijn relaties, waarbij hij telkens zorgzaam en meegaand is, zonder dat zelf zo aan te voelen. ‘Ik weet dat ondertussen, vanuit mijn ervaringen, maar voel dat zo niet aan. Ik vind het de essentie van een goed contact, dat je er echt helemaal in kunt gaan staan.’

Als we vanuit dat inzicht naar hun relatie kijken, geeft Anja aan dat ze Karel nooit zo heeft ervaren, als aanpassend. ‘Ik dacht dat Karel echt hetzelfde wilde als ik en niet dat hij meeging in wat ik dacht of voelde.’ Om dat uit te klaren, hebben we het over de momenten waarop Karel van zichzelf merkte dat hij in een soort van aanpasgedrag verviel. ‘Ik doe dat automatisch, maar het zorgt ook voor een leegte die ik nu beter kan duiden. Ik denk dat ik dan mezelf verlies.’

We hebben het over aanpasgedrag in een relatie en hoe, als het een constante is, dit zorgt voor vervreemding tegenover jezelf, maar ook tegenover de andere. Hoe dit net datgene wat je wilt bereiken, een gevoel van eenheid en verbondenheid, ondermijnt. Anja reageert daar emotioneel op. ‘Ik begrijp dat niet. Ik heb dat nooit gevraagd, en heb daar ook nooit iets van gemerkt. Het leek alsof Karel even intens gelukkig was als ik.’ ‘Ik probeer altijd de ander helemaal gelukkig te maken en durf dan pas zelf gelukkig te zijn’, antwoordt Karel.

In de daaropvolgende sessies kijken we naar hoe we dit patroon kunnen doorbreken. Karel wil overduidelijk die verbondenheid centraal plaatsen, net als Anja, maar heeft een eigen ruimte nodig die ervoor zorgt dat hij niet de hele tijd bezig kan zijn met de noden van de andere. Bij zichzelf blijven lukt op dit moment enkel als hij ook fysiek een eigen ruimte heeft. Daarom besluiten beiden voorlopig voor een latrelatie te gaan. ‘Ik wil niet dat Karel niet zichzelf kan zijn door mijn aanwezigheid. Ik hoop uiteraard dat het later nog anders kan.’

Karel wil nu uitzoeken wat hij wil, los van de andere. ‘Ik denk dat alleen wonen, voor het eerst in mijn leven, me daarbij zal helpen.’ Durven voelen en denken wat er bij hem leeft, ziet hij als een eerste belangrijke stap. Er uiting aan geven, los van Anja, als een tweede. Vanuit die doelstellingen, willen beiden het verder proberen.”

Uit: Libelle 19/2019 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

Volg ons op FacebookInstagramPinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!

Partner Content

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."