Adoptiegezin zit vast in Oeganda: “Laat ons ook een gezin zijn in België”
“Mijn (adoptie)zoon is het mooiste geschenk dat ik ooit heb mogen ontvangen in mijn leven. Hoe prachtig is het niet, dat een kind, puur geboren uit verlangen, hoop en liefde in plaats van uit een biologische band, je ’s morgens in de ogen kijkt en met een verliefde blik “Mama.” zegt. Volgens mij bestaat er geen mooier gevoel dan dat.
Ik schrijf (adoptie) bewust tussen haakjes, want vanaf de eerste moment dat je in elkaars ogen kijkt, is er gevoelsmatig geen sprake meer van adoptie. Dan IS dit gewoon je zoon en dan BEN je gewoonweg zijn mama. En net zoals elke mama ben je trots op je zoon, vind je hem beter dan al de rest en zal je er ook ALLES aan doen om hem gelukkig te maken.
Alles…
Op 7 juni 2016 mocht ik mijn zoon voor de eerst keer in mijn armen houden. Dat ene moment, dat ene gevoel is prachtig en bijna onbeschrijflijk.
Zelf ben je wat onzeker, maar tegelijk zit je op een roze wolk. “Is dit echt? Ja, dit is echt.” Je zoon weet niet goed wat hij moet denken en kijkt je aan met bange oogjes. “Wat gebeurt er? Wie ben jij? Waarom hou jij me in je armen?”
En dan enkele dagen later volgt de magie van het moederschap. Je zoon kijkt je voor het eerst recht in de ogen en glimlacht. Je draait je even om en er rolt een traantje van geluk over je wang. “Ja… ik ben mama.”
En dan valt de hemel op je kop. Hoe gelukkig en compleet je gezin ook is… dan beslist je eigen land dat je ongelijk hebt. Iemand anders beslist dat jij toch niet de mama bent van DAT kind en dat DAT kind niet mee naar huis mag komen. Jouw moedergevoel… jouw gezinsgeluk… jouw liefde… hoe kan iemand anders daar nu over beslissen? Dat kan ook niet, die gevoelens die zijn er gewoon.
En dat is wat adoptie zo anders maakt… anderen beslissen constant hoe jij jezelf zou moeten voelen.
Voelen…
Ik voel veel momenteel. Veel moederliefde, blijheid, trots,… maar ook een intense droefheid en boosheid. Boos, omdat mijn eigen land mijn gezin op zo’n mensonwaardige manier behandelt. Voor hen zijn we gewoonweg een PROBLEEM dat moet opgelost worden. Droevig, omdat anderen vinden dat zij erover mogen beslissen of wij een echt gezin vormen of niet…
Week 9 van ons verblijf… De hele adoptieprocedure in Oeganda duurt normaal gezien 6 tot 8 weken. Het komt er op neer dat je gewoon wat geduld moet hebben. Er moet namelijk heel wat papierwerk in orde gemaakt worden om veilig met je kind naar huis te kunnen reizen. Deze procedure is normaal gezien helder en wordt vooraf goed met je besproken. Als adoptieouder kan je dan ook niet anders dan de procedure volgen en geduldig afwachten tot alles in orde is. Maar blijkbaar zijn de afspraken niet sluitend… ANDEREN kunnen er zo weer over beslissen dat jij je kind terug moet brengen naar het weeshuis. Dat je JOUW zoon dan maar moet vergeten…
Onmacht…
Leven op hotel als gezin is moeilijk. Je hebt nooit een moment van rust, nooit een moment ALLEEN met je gezin. Altijd is er wel die vriendelijke dame van het personeel die jouw zoon een knuffeltje wil komen geven… Of een hotelgast met kinderen die samen met jouw zoon wil spelen in de speeltuin… Altijd is er wel iemand in de buurt van je gezin.
Altijd…
Na een tijdje smacht je naar ECHTE quality-time en ben je het echt grondig beu. Je wil ook eens ALLEEN zijn met je gezin en op een normale manier, zonder tussenkomst van derden, plezier maken met je zoon.
En dan is het tijd om te eten. Je kent ondertussen de menukaart al vanbuiten. Wat eten we vandaag? Weeral in veel te veel vet gebakken of gefrituurde lekkernijen. Je bent beperkt met wat er op de kaart staat. Je moet eten wanneer de kok beslist heeft dat hij jullie maaltijd klaar heeft. Geen regelmaat, geen evenwichtige, gezonde voeding en onvoldoende variatie… Maar je moet, want je kan geen kant uit… Dan maar weer aardappelpuree met kip in tomatensaus… Dat vindt mijn zoon lekker en is tenminste niet zo vettig als de gefrituurde Fish Fingers of Chicken Nuggets.
Al die stress, die onmacht en dat verdriet waar je op zo’n moment extra mee moet omgaan, al die gevoelens worden ook gevoeld door je kind. Mijn zoon reageert door extra veel knuffels te geven en wil mij met momenten gewoonweg niet meer loslaten… Mijn zoon is 16 maanden oud… ik kan hem niet uitleggen wat er scheelt en toch WEET hij het. “Mama? Aiai?”, enkele van de weinige woordjes die hij al kan uitspreken. “Ja, mijn lieve schat. Mama, aiai…” Niet beter wetende hoe hij er mee moet omgaan, komt hij me een enorme knuffel geven, aait hij over mijn buikje, kijkt me aan en zegt nogmaals: “Aiai?” Ik kan hem alleen maar een stevige knuffel teruggeven en geef hem een zoen op zijn voorhoofd.
Dit is liefde…
Groeten van een ECHTE mama, Wendy”