Fleurs dochter wordt gepest en dat voelt als een straf voor haar eigen gedrag

Fleur (37): “Ik merkte het meteen aan Olivia toen ze van de week tussen de middag thuis kwam eten. Ze was stil en bedrukt, en ging zo snel mogelijk zitten. Toen ze even later naar het toilet ging, probeerde ze te verbergen dat ze hinkte. Ik liep achter mijn dochter van elf aan, sloeg mijn armen om haar heen en fluisterde in haar haar: ‘Is het weer zover?’ Ze begon te huilen, en ik, ik deed meteen met haar mee. Alsof ik haar fysieke en psychische pijn kon voelen, uitvergroot zelfs. Want dat mijn dochter, die ik vanaf het moment dat ik haar voor het eerst vasthield alleen maar liefde en geluk toe heb gewenst, wordt gepest door klasgenoten, gaat mij door merg en been.

Overkwam het míj maar, iedereen zou me mogen uitspuwen, het kan me niet schelen. Als Olivia dit maar niet moest ondergaan. Maar veel meer dan haar knuffelen, haar geschaafde plekken verzorgen en haar moed inspreken kan ik niet. Ja, haar meester nog eens bellen, natuurlijk, dat wel – maar Olivia wil absoluut niet dat ik naar school ga en daar van mijn oren maak. Dat heb ik een paar keer gedaan, maar dat heeft het alleen maar erger gemaakt, zegt ze. De ouderavond die ik heb geëist om het pesten bespreekbaar te maken, heeft ook niks opgeleverd. De vaders en moeders van de grootste pestkoppen deden alsof hun neus bloedt, zeiden dat hun kinderen ‘gewoon assertief’ zijn. En dat mijn dochter ook maar wat harder moet worden.

Dat hun kinderen dagelijks voor littekens op Olivia’s ziel zorgen door haar te negeren, buiten te sluiten, over haar te roddelen en in het ergste geval ook fysiek toe te takelen door ‘grapjes’ als haar laten struikelen en omver lopen, kan ze blijkbaar niets schelen. Ze zien alleen het beste in hun eigen kind en weigeren onder ogen te zien dat het zich niet altijd zo leuk gedraagt, en dat hun opvoeding daar misschien wel een rol in speelt.

De vaders en moeders van de grootste pestkoppen deden alsof hun neus bloedt, zeiden dat hun kinderen ‘gewoon assertief’ zijn. En dat mijn dochter ook maar wat harder moet worden.

Het frustreert me enorm en doet me bittere tranen huilen. Dit is nu al de tweede school waar Olivia dit meemaakt en hoewel ik haar liefst alweer van school zou willen veranderen, wil ze dat zelf niet. Alsof ze zich er bij neer heeft gelegd dat dit nu eenmaal haar lot is. Ik vind dat zó erg, het snijdt door mijn hart. Daar komt nog bij dat ik mezelf de schuld geef. Eigenlijk ben ik totaal niet zweverig, ik heb dingen als ‘karma’ altijd onzin gevonden, maar toch schieten er regelmatig gedachten als ‘boontje komt om zijn loontje’ door mijn hoofd. Dan voelt het alsof het allemaal door mij komt dat Olivia dit moet doorstaan; dat zij moet boeten voor wat ik vroeger gedaan heb.

Ik was vroeger zelf een pester. Ik moet bekennen dat ik dat helemaal vergeten was – tot dit Olivia overkwam. Tot dan was ik mij er niet van bewust hoeveel schade ik andere kinderen mogelijk heb aangedaan. Waarschijnlijk is dat eigen aan kinderen, het leven in het moment, de dingen nemen zoals ze komen. Niet per se kwaadaardig, maar wel opportunistisch. Zo kijk ik in ieder geval terug op mezelf.

Ik ben een nakomertje en had drie oudere broers. Dat ik thuis het onderspit moest delven, spreekt voor zich. Ik had niet veel te zeggen, maar tegelijk werd ik door iedereen, zowel door mijn ouders als door mijn broers, rotverwend. In vergelijking met andere kinderen was ik verbaal sterk: wat wil je, als je aan tafel zit bij drie oudere jongens die een grote mond hebben, veel grappen maken en je graag plagen.

Ik was populair op school, en een leiderstype. Dat vond ik prettig. Ík bepaalde wat we speelden tijdens de speeltijd. Of we hinkelden, touwtje sprongen of knikkerden. En ík bepaalde wie er mee mocht doen. Sommige kinderen vond ik te traag. Die hielden alles alleen maar op en moesten dus maar toekijken. Nu ik in mijn geheugen graaf komt dat allemaal terug naar boven, en doet mijn hart pijn voor hen. Maar ik weet dat het me toen niets kon schelen, ik was niet in staat om me in hen in te leven.

Ik stond er ook niet bij stil hoe het voor mijn buurmeisje Bianca, wat dikker dan andere kinderen, geweest moet zijn om altijd dikke pad genoemd te worden. Die bijnaam was grappig, vond ik, het lag lekker in de mond en rijmde ook nog op haar achternaam. Dat ze een keer huilend van mijn verjaardagsfeestje vertrok – ik had haar niet willen uitnodigen maar dat moest van mijn moeder – omdat we een spottend liedje over haar gemaakt hadden, vond ik aanstellerij. Dat mijn moeder me er ’s avonds voor naar mijn voeten gaf, vond ik oneerlijk. Ik legde de schuld bij Bianca; als zij er niet zo’n drama van gemaakt had, had ik nu geen ruzie met mijn moeder. Toen ik haar de volgende dag zag, siste ik haar dus toe: ‘Denk maar niet dat ik je ooit nog uitnodig, dikke pad!’

Dat ik als kind zo deed, vind ik verschrikkelijk. Ik schaam me dood. Ik was geen haar beter dan de kinderen die mijn dochter nu treiteren. En ik kan wel kwaad zijn op hun ouders, maar ik weet nog heel goed hoe mijn moeder haar best deed om mij bij te sturen, maar daar trok ik me niets van aan. Ik had op die leeftijd gewoon nog geen empathie. Dat begon pas op de middelbare school. Daar werd ik ‘wakker,’ realiseerde ik me dat de wereld groter is dan ik alleen. Ik kreeg een vriendinnetje dat stotterde en zag hoe zij daaronder leed. Dat maakte veel indruk op mij. Voortaan nam ik het voor haar op als anderen er vervelende opmerkingen over maakten. En vanaf toen heb ik eigenlijk nooit meer iemand gepest. Van de kinderen die daarvoor de dupe van mij waren geworden, weet ik, behalve van Bianca, niet eens de naam meer. Schandalig, maar het is zo.

Dat juist ík nu een dochter heb die de pispaal is, is heel pijnlijk, en voelt als een straf. Ik hoop zo dat ze er geen blijvende schade aan overhoudt. Ik zal vechten als een leeuw om haar te beschermen en haar zelfvertrouwen weer op te vijzelen. Want ze is het mooiste, liefste, meest fantastische meisje dat er bestaat.”

Tekst: Lydia van der Weide

Week tegen Pesten: lees meer

• Cyberpesten: dit kun je als ouder ondernemen
• Joke werd maandenlang genegeerd door haar collega’s

• Koningin Mathilde komt op tegen cyberpesten in persoonlijke video