Mijn verhaal: Anna is verslaafd aan daten

Anna (34): “We hadden zeven prachtige jaren samen, Karl en ik. Twee handen op één buik. Een droomkoppel voor vrienden en familie. Zelden was er onenigheid en ook op seksueel vlak klikte het helemaal. Ik voelde me echt vrouw bij Karl. Trouwen, kindjes krijgen en voor altijd samen, zo zou het gaan, dat wist ik wel zeker. Tot hij bevriend raakte met Mark, een nieuwe collega, die alle kroegen van de stad kende en Karl mee op sleeptouw nam. ‘Vertrouw je dat soort avondjes wel?’ vroeg mijn beste vriendin me. Ik reageerde verbaasd. Karl zou me nooit bedriegen. Maar op een avond – ik was alleen thuis – stond mijn zus aan de deur. Haar gezicht verraadde slecht nieuws. Haar man had Karl op café gezien, kussend met een andere vrouw. Pas toen ik er hem mee confronteerde, stond mijn hart echt stil. Hij ontkende niet. Hij was zo verliefd geworden op een meisje dat hij misschien wel verder met haar wilde. Toen al besloot ik om afstand van hem te nemen. Dit kon ik niet aan. Enkele weken later waren we uit elkaar.

“Soms heb ik drie aanbidders tegelijkertijd. Dan voel ik me als een kind in een snoepwinkel”

Het eerste jaar na de breuk was de hel. Ik miste hem en andere mannen zeiden me niets. Eigenlijk wilde ik gewoon een tweede Karl. ‘Ga toch op Tinder’, raadde een vriendin me aan. Ik wist niet eens wat Tinder was. Aarzelend begon ik me met haar hulp in de datingapp te verdiepen. De eerste swipe volgde al snel. Ik was meteen verkocht. Fijn om zo snel zoveel mannen te zien en hen meteen goed of af te keuren. Op den duur was ik ’s avonds alleen nog maar aan het Tinderen. Soms urenlang. En zo ontdekte ik Peter. En Peter ontdekte mij. Een match dus. En een eerste afspraak. Peter gaf me de aandacht die ik al zo lang miste. Het werd een fijne avond. Ook al zag ik hem nooit meer terug. Na Peter kwam enkele dagen later ook Luc. Opnieuw een avond om niet snel te vergeten. Maar toch. De volgende avond bracht ik alweer swipenddoor. Het was alsof Tinder en de bijhorende dates me opnieuw levenslust gaven.

Ik genoot van de aandacht van wildvreemde mannen die me het hof maakten. Na Luc volgden Matthijs, David, Louis, Chris, Erik… Ik werd weer de jolige Anna die het vrijgezellenleven steeds meer omarmde. En dat doe ik nog steeds. Ik geniet van de jacht naar het onbekende. Ik kick op de spanning van de eerste ontmoeting die meestal ook de enige ontmoeting blijft. Ik vind het gewoon leuk om mannen vrijblijvend te leren
kennen. En ja, af en toe brengen we samen de nacht door. Of enkele nachten. Maar dan komt steevast het moment waarop ik een scenario bedenk om de man in kwestie zo snel mogelijk weer uit mijn leven te bannen. Uit angst om me nog eens te binden? Misschien wel. Karl heeft me op dat vlak een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen bezorgd. Maar tegelijk ben ik ervan overtuigd dat er nog veel meer leuke visjes in de vijver zwemmen. Het gras kan altijd groener zijn. Soms heb ik twee of drie aanbidders tegelijkertijd. Dan voel ik me als een kind in een snoepwinkel. Het lijkt alsof de liefde die ik al die jaren voor Karl voelde, ineens plaats heeft gemaakt voor lust. Nooit met een vaste relatie als doel. Het draait vooral om die exclusieve mannelijke aandacht, al is het maar voor even.

Op voorhand had ik nooit gedacht dat ik zo verslaafd kon geraken aan daten. Noem me gerust een ‘Tinderella’: als ik een week geen date heb, voel ik me echt slecht. Ik kan niet meer zonder. Voor het werk, tijdens de lunch, stiekem tijdens de werkuren, op weg naar huis, ’s avonds… Ik ben constant op zoek naar mannen die met me willen afspreken. Het feit dat dat dankzij apps als Tinder duizend keer gemakkelijker is geworden, speelt zeker een rol. Vroeger moest je naar de kroeg om iemand te leren kennen. Je moest meer moeite doen. Nu kan het vanuit je zetel. En dus ook met meerdere mannen tegelijkertijd.
Intussen ben ik bedreven geworden in het subtiel wegduwen van mogelijke kanshebbers. Ik ben er me van bewust dat ik zo al flink wat mannen heb gekwetst. Mannen die hoteldebotel verliefd op me werden en na enkele afspraken toch de bons kregen. Toch kan ik daar niet wakker van liggen. Ik werd zelf op zo’n onmenselijke manier aan de kant geschoven. ‘Nu is het mijn beurt,’ denk ik dan. Al gebeurt het misschien nog wel eens: misschien komt die tweede Karl dan toch nog eens op mijn pad en kom ik weer helemaal tot rust. Maar tot die tijd ga ik door met flirten en daten. Instant geluksgevoel, mannen die de hele avond alleen maar oog voor mij hebben en toch dat vrije gevoel blijven behouden, daar geniet ik van. Dus op naar de volgende date. Zaterdagavond. Met Filip. Drie jaar jonger. Groot. Mooi gebouwd. En met veel zin in een leuke avond. Dat komt goed uit. Ik ook!”

(tekst: Barbara Claeys)

Meer lezen:

• Mijn verhaal: Mariekes man raakt haar al twaalf jaar niet meer aan
• Mijn verhaal: Paula (77) verloor drie van haar vier kinderen
• Mijn verhaal: Marion was slachtoffer van een vluchtmisdrijf