10 vrouwen, 1 man onder vuur: Peter Van den Begin.

De wallen onder zijn ogen verraden drukke tijden. "Nog eentje te gaan", zucht hij gelukzalig. Want op het moment van dit interview heeft Vlaanderen nog één 'Debby en Nancy' te goed. Vreemd hoe snel een man in vrouwenversie went. Wij zien dezelfde ogen, mond en neus maar missen mascara, lipstick en poeder. "Tien vrouwen, zeg je?" Hopelijk hebben ze me wat gespaard!" lacht hij.

Actrice Greet Rouffaer: Hoe natuurlijk voelde Debby aan?

Peter Van den Begin: "Zodra Stany en ik opgemaakt waren en we onze jurk, schoenen en pruik aantrokken, schakelden we spontaan over naar de modus vivendi van Debby en Nancy. Debby voelde erg natuurlijk aan. Ook omdat ik die rol intussen al zo goed ken. Alleen over de jurken waren we kritisch. We moesten er ons op en top vrouw in voelen. Maar voor de rest hadden we een grenzeloos vertrouwen in onze stilisten en visagisten. Ze waren gemiddeld een uur en een kwartier met ons bezig. Leuk voor één keer per week, maar om dat nu elke dag te doen? Ik heb vooral geleerd dat je als vrouw moet lijden om er goed uit te zien. Alleen al je benen harsen. En die hakken! Die moesten na de uitzending zo snel mogelijk uit."

Supernanny Wendy Bosmans: Heeft de geboorte van je dochter jou als acteur veranderd?

Peter Van den Begin: "Ik maak geen andere keuzes omwille van Charlie. Er stroomt nog te veel avontuurlijk bloed door mijn lijf om alleen te gaan voor langdurige en veilige rollen. Ik ben niet iemand die dan plots kiest voor zekerheid. Maar het vaderschap heeft me wel veranderd als mens en dat heeft zeker een invloed op mijn manier van acteren. Mijn spectrum van persoonlijke emoties is door Charlie groter geworden, en dat voel ik wel in bepaalde rollen. Mijn dochter heeft met ook als acteur rijker gemaakt. Het vaderschap maakt met kwetsbaar en nostalgisch. Door Charlie ben ik nu veel meer bezig met het verleden. Ik heb een ongelofelijke jeugd achter de rug en denk daar met weemoed aan terug. Sinds haar geboorte komen steeds vaker herinneringen naar boven."

Presentatrice Ilse Van Hoecke: Wat was tot nu toe het moeilijkste moment in je leven?

Peter Van den Begin: "De dood van mijn vader. Ik was 25, toen ik op een dag een telefoontje kreeg vanuit Bulgarije. Mijn ouders waren er op reis, samen met mijn nonkel. Toen ik hem hoorde, wist ik dat er iets mis was. Mijn vader was aan een hersenbloeding overleden. Daar sta je dan als jonge gast. Aan de grond genageld. Helemaal van de kaart. Broers en zussen heb ik niet, dus daar kon ik niet heen. Mijn moeder was de enige die echt dicht bij me stond, maar ook zij was er niet. En toen ze thuiskwam, zat ook zij met dat immense verdriet. Ik heb me toen echt alleen op de wereld gevoeld. Compleet verloren. En ineens werd ook de eindigheid heel concreet. Dingen houden op, mensen gaan weg… Ik had het daar verschrikkelijk moeilijk mee."

Omroepster Saartje Vandendriessche: Praten over gevoelens, gaat dat je goed af?

Peter Van den Begin: "Ik ben goed bezig in elk geval. (lacht). Maar ik geef toe, het is voor mij geen evidentie. Ik ben van nature iemand die de dingen die fout zitten lang voor zichzelf houdt. Ik ben geen open boek dat makkelijk te lezen valt. Maar is dat niet eigen aan elke man? Op dat vlak ben ik geen uitzondering. En dat heeft met in het verleden al in serieuze moeilijkheden gebracht. Vooral op relatievlak, dan. Eigenlijk ben ik een einzelgänger. Alleen zijn stoort me nooit. Soms heb ik er echt nood aan. Dat was in het begin niet altijd even gemakkelijk voor Tine. Maar intussen heeft ze daarmee leren leven.

Actrice Veerle Dobbelaere: Wanneer is een decolleté te diep?

Peter Van den Begin: "Typisch Veerle! Ook ik liep de voorbije zondagen met een decolleté dat wat mij betreft gerust wat dieper mocht zijn. Een decolleté is zelden te diep. Maar als ik morgen aan zee een bommake tegenkom dat mijn mening echt letterlijk heeft gevolgd, dan zal ook ik wel even slikken. Too close for comfort. Het moet appetijtelijk blijven."

Lees het volledig "man-onder-vuur" interview van Peter Van den Begin in Libelle 09 (28 februari 2008)! 
Tekst: Barbara Claeys. Foto: Johan Martens