Blogger voor één dag: Inge Daniels

Door De Redactie

Inge mocht als tiener niet verder studeren. Een gemis vond ze, dus nam ze als jonge vrouw het heft in eigen handen. Ze zette haar wereld én haar gezinsleven op z’n kop en besloot voor vroedvrouw te studeren. Nu ze haar diploma op zak heeft, durft ze terug dromen over de toekomst. Een verhaal over kiezen, dromen en durven.

Van thuis uit kregen we niet veel kansen. Weinig kansen krijgen thuis wil ook zeggen: niet verder studeren. Ik heb gesmeekt om te mogen studeren, maar het zat er niet in. Ik heb zelfs moeten vechten om mijn 7e jaar te mogen afmaken, zodat ik tenminste een volwaardig diploma had. Hoewel ik in de Latijnse begonnen ben, ben ik in de beroeps geëindigd. Met een ASO-diploma alleen zou je namelijk geen werk vinden… Daarom ben ik een beroepsgerichte opleiding gaan volgen. Dat ik daar met 97% uitgekomen ben, wil alleen maar zeggen dat ik er serieus onder mijn niveau zat.

Jong de deur uit, jong getrouwd, jong een huis gekocht, jong aan kinderen begonnen, van de ene job in de andere sukkelen: been there, done that. Gelukkig had ik een goede echtgenoot die me alle kansen gunde. Ook de kans om toch nog te gaan studeren, na mijn zoveelste afgelopen contract. En welke studie? Die keuze was snel gemaakt, want al van kinds af aan riep ik dat ik vroedvrouw wilde worden. Zo gezegd, zo gedaan. Uiteraard stuitte ik op veel weerstand. Ik ben nogal van impulsieve aard en mensen verwachtten dat ik dit niet lang ging volhouden. Net dat wantrouwen stimuleerde me om door te zetten. Ik startte in september 2009 in voltijds dagonderwijs. Dat eerste jaar ging vlotjes en ik haalde het zelfs zonder herexamens. Het tweede jaar was zwaarder. De combinatie van een gezin met twee kinderen (waarvan eentje met autisme), stages doen, studeren, het werd me te veel. Halverwege het jaar wilde ik stoppen. Gelukkig (!) was er één leerkracht die het telkens voor me opnam en me stimuleerde om de theorie te laten vallen, maar mijn praktijk en stages verder te zetten. Op deze manier kon ik toch al een groot deel van de opleiding afmaken maar het was me duidelijk dat het zo niet verder kon. Dus zocht ik een alternatief en vond dat aan de EHB in Jette. Daar kon ik via een flexibel traject mijn opleiding vervolledigen. Ik nam dus mijn theorie van het 2e jaar op, werkte al een deel van mijn stages van het derde jaar af en kwam er met één herexamen vanaf. Mijn derde jaar werkte ik in één ruk af en ik studeerde zo vorige week af als vroedvrouw, met onderscheiding.

Was het een verrijking? Ja, toch wel. Ik ga vroedvrouw zijn, ik ga in principe een job kunnen doen die ik graag doe. Was het gemakkelijk? Allesbehalve. Ik heb honderden keren gezegd dat ik ging stoppen. Honderden keren werd het me allemaal teveel, maar dankzij de steun van mijn man, mijn kinderen en ook wel enkele docenten, bleef ik doorzetten. Het alternatief: terug van de ene job in de andere sukkelen, schrok me ook wel enorm af. Zou ik het anderen aanraden? Neen. Absoluut niet. De opofferingen die je moet maken op gebied van gezinsleven, financieel, gezondheid, emotioneel, sociaal, … Eigenlijk is het dat niet waard. Tenzij je het natuurlijk ABSOLUUT wil, zoals ik.

En ik heb een job! Die werd me zomaar in de schoot geworpen. Neen, niet als vroedvrouw, want daar is op dit moment helaas geen nood aan. Maar wel als zelfstandig verpleegkundige in de thuiszorg. In eerste instantie niet onmiddellijk mijn droomjob, maar het is wel een job die me vrijheid geeft om mijn volgende droom te verwezenlijken. Ja, nu hebben we de smaak te pakken he! Wat die droom is?

Vorig jaar trokken we met ons gezinnetje door de bergen in Frankrijk met een ezeltje. Heerlijk beestje, en we waren allemaal verkocht. Nu blijkt een opleiding asinotherapie te bestaan. Dit is therapie die je kan toepassen bij mensen met een mentale beperking, autisme, een burn-out, … Dit zou perfect combineerbaar zijn met een deeltijdse job als zelfstandig verpleegkundige. En zo denken wij er momenteel aan om ons huis te verkopen om een stuk landelijker te gaan wonen in een voormalige kippenkwekerij om daar onze ezelboerderij te starten.

Is mijn studie dan voor niks geweest? Helemaal niet, want ik kan nu als verpleegkundige werken. Mijn zelfbeeld heeft ook een boost gekregen door dat bachelorsdiploma te behalen. Als we effectief doorgaan met de ezelplannen, zal mijn kennis ook zeker en vast nog van pas komen.

Impulsief? Ja, maar het leven is aan de durvers.

Wil jij ook blogger voor één dag worden? Stuur dan een mailtje naar isabelle.naeyaert@sanoma.com

Partner Content

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."