Blogger voor één dag: Katrin Boermans

Al heel mijn leven vecht ik tegen eenzaamheid. Eenzaamheid in het gezin, eenzaamheid in de school, eenzaamheid in de relatie, eenzaamheid in de vriendenkring… Jarenlang probeerde ik de eenzaamheid te verdringen. Zocht mijn heil in drank en drugs. Jarenlang zocht ik een reden voor de eenzaamheid, ik wilde iemand er de schuld van geven, iets of iemand moest de oorzaak zijn, maar de eenzaamheid, zo besef ik nu, zit in me.

Hoewel dit besef tegelijkertijd een verlossing was, kwam er meteen een grote angst naar boven. Daar waar ik de oorzaak altijd lekker gemakkelijk buiten mezelf zocht, of het gevoel kon “verdoven”, was ik nu aangewezen op introspectie of zelfreflectie. Maar in alle spiegels die ik tegenkwam van mezelf rustte de eenzaamheid als een zware last op mijn schouders. Hiervoor was ze eerder “van iemand anders”, terwijl ik er nu niet meer naast of omheen kon kijken.

Ook probeerde ik de leegte op te vullen met “waardering”, waardering van andere mensen. Ik zocht naar verkeerde vrienden, verkeerde mannen ook, die me een vals gevoel van waardering bezorgden, dat uiteraard ook altijd heel tijdelijk was. Nooit voelde ik me goed genoeg, vol of heel. Altijd had ik het gevoel dat er iets ontbrak aan mij.

Als een prangende vraag in mijn hoofd prijkte de eenzaamheid en vulde mijn hart met een donkere mist. Donkere dagen heb ik gekend, alvorens ik hulp ging zoeken om mij te begeleiden in deze, voor mij zware, taak, in het oplossen van de donkere, allesverzengende mist.

Zo leerde ik niet te vluchten van de eenzaamheid, maar ze te ontmoeten. Ze niet te onderdrukken, maar ze te onderzoeken, ik schreef en schreef en schreef honderden bladzijden vol. Ik huilde hele rivieren bij elkaar en bracht klanken uit waarvan ik niet eens wist dat ze in mij zaten. De eenzaamheid was zo erg dat ik soms dacht dat ik zou imploderen. Verdwijnen in het niets en god, hoe verlangde ik daar naar.

Toen besliste ik dat de eenzaamheid mij niet klein zou krijgen. Door een donkere tunnel wandel ik langzaam maar zeker naar het licht. Als een zonnebloem die naar de zon draait, als een schildpad die aan de oppervlakte komt om adem te happen, blijf ik vastberaden naar het licht stappen.

Af en toe hou ik eens halt onderweg. Af en toe sta ik stil. En ik heb geleerd dat dat goed en nuttig is. Ik voel en ik besef, en ik denk dus ik besta. Met al mijn donkere emoties die bij het leven horen en er ook mogen zijn, met al mijn duistere gedachten die mij nog steeds soms overmannen, met al mijn onvolmaaktheden die mij maken tot de unieke persoon die ik ben…

Maar ook met enorm veel liefde in mijn hart, met enorm veel licht in mijn ziel, met zonnestralen in mijn hoofd, met mededogen in mijn handen, medeleven in mijn woorden, met open ogen, open geest en open hart, met passie voor wat ik doe en met vriendelijkheid voor al wat leeft, en dat is mijn kracht. En ik kies er NU voor om in mijn kracht te staan.

Ik hoop met deze blog andere mensen te inspireren om in hun kracht te gaan staan. Andere eenzame zieltjes een beetje moed te geven, en te laten weten: je bent niet alleen!

Wil jij ook blogger voor één dag worden? Stuur dan een mailtje naar isabelle.naeyaert@sanoma.com en stuur ons jouw verhaal!