Interview Annemie Peeters

Haar entourage telt er nogal wat, mannen. Op de eerste plaats komen zonder twijfel haar zonen, Max en Nathan. Daags voor onze afspraak was de jongste jarig, veertien lentes op de teller. Of ze voor de gelegenheid een taart gebakken heeft, wilden we graag weten. “Nee, maar ik heb wel zelf het eten klaargemaakt”, zegt ze. “We maken er een punt van, mijn ex-man en ik, om de verjaardagen van onze zonen samen te vieren. Dus gisterenavond heb ik gekookt – voor Nathan en zijn vader. Max was er niet bij, die zit sinds kort op internaat.”

En valt dat mee, dat internaat?

“Het is erg snel gegaan, ik heb amper tijd gehad om me erop voor te bereiden. Max is zestien, hij is gepassioneerd met wielrennen bezig. En hij doet dat niet slechts, hij wint al eens een koers en staat geregeld op het podium. Het is zijn droom om een groot coureur te worden. Op school was hij wat uitgeblust. Hij heeft dyslexie en dysorthografie, dus dat liep niet zo vlot. De laatste dag van de vakantie kreeg hij te horen dat hij niet geslaagd was, maar hij wilde niet bissen in dezelfde klas. Daar kon ik inkomen, hij mocht naar een andere school. Maar ik was alweer volle bak aan de slag, dus moest hij zelf zoeken. Ik had er vertrouwen in dat hij dat kon. Max is in zijn eentje van bij ons in Antwerpen naar Tessenderlo gefietst, naar de school van zijn dromen; je kunt er de richting sport, optie wielrennen, volgen. Hij was meteen verkocht, maar ik had mijn reserves: elke dag naar Tessenderlo, dat zou nooit lukken. “Dan ga ik op internaat”, zei hij. Zijn maten van de koers zaten er ook. Ik moest even slikken. Help, dacht ik, hij is nog maar zestien.”

Met de vader van je kinderen heb je nog steeds een heel goede band. Is hij “de ex van je leven”?

“Ik heb een aantal exen van mijn leven, maar hem heb ik destijds wel uitgekozen als de vader van mijn kinderen. Dus hij blijft een bijzondere ex. We moeten zorgvuldig met elkaar blijven omgaan. Ja, we zijn uit elkaar en dat doe je natuurlijk niet met volle goesting en zonder rimpels: er wordt ruzie gemaakt. Eerst ging het helemaal niet goed, maar we moesten dat wel rechttrekken. Als je kinderen hebt, ben je verplicht om elkaar te blijven zien. We moeten samen voor hen zorgen, hij evenveel als ik.”

Je hebt een nieuwe vriend. Geen zin om met hem te trouwen?

“O, misschien wil ik ooit nog wel eens trouwen, maar niet nu. En scheiden kan tegenwoordig erg snel, toch? Of niet?”

Op werkvlak heb je een fijne man aan je zijde. Je collega Sven Pichal is jouw perfecte sidekick.

“Dat is zo, wij matchen heel er goed.”

Lees het volledige interview met Annemie Peeters in Libelle 43 (28 oktober 2010)