Interview Frieda Van Wijck
Frieda Van Wijck straalt. Dat ze binnenkort zestig wordt, is haar niet aan te zien. Haar ogen fonkelen en het enthousiasme waarmee ze vertelt, verraden dat ze er zin in heeft om wee maanden lang het beste van zichzelf te geven in De Klas van Frieda, een quiz waarin bekende Vlamingen het tegen elkaar opnemen. Ook tijdens dit gesprek is ze to the point en geestig. Sec als het moet en warm als het past.
Je komt over als een sterke, zelfbewuste vrouw. Klopt dat plaatje?
Op sommige momenten. Zelfvertrouwen groeit met de leeftijd. Al zijn er ook dagen waarop ik de wereld minder aankan. Ik ben wel vrij evenwichtig. Ik hou ook van verandering, van afwisseling. Ik heb een natuurlijke neiging om mij snel aan te passen. En ik neem de dingen ook niet te ernstig; dat helpt om gemakkelijk door het leven te gaan.
Heb je ooit getwijfeld aan jezelf?
Ik had een moeilijke puberteit, toen twijfelde ik aan alles wat ik aan het doen was. Ik wilde stoppen met studeren en kapster worden. En ik wilde van huis weg. Dat was een moeilijke periode. Tussen mijn twintigste en dertigste zat ik ook de hele tijd te denken: is het dit nu wat ik wil? Tot je op een gegeven moment in het juiste spoor valt en je spontaan aanvoelt dat dat de goeie weg is.
Haalt de emotie het soms van je verstand?
Ja, natuurlijk. Een paar jaar geleden overleed mijn zus, het is moeilijk om daar niet emotioneel op te reageren. Ik word ook snel ontroerd. Muziek kan makkelijk een gevoelige snaar raken. Zeker als het fado’s of bolero’s zijn. Of een melige film (lacht). Als het donker is en niemand mij ziet, kan ik mij wel eens laten gaan.
Waar word je echt gelukkig van?
In de tuin werken. In de tuin zitten. Taarten bakken. Gaan wandelen met zussen en vriendinnen. De eerste voorjaarsdagen. Een goed boek. Ik lees veel, maar het gebeurt maar één of twee keer per jaar dat ik denk: geweldig! Maar ik zou vooral gelukkig zijn als ik een man vond met wie ik perfect kan dansen. Iemand die perfect hetzelfde ritme heeft – dat gaat in beweging over fracties van seconden – dat lijkt mij het toppunt van gelukzaligheid. De perfecte harmonie op muziek. Salsa, rock, jive, het maakt niet uit. Vroeger ging ik vaak dansen en af en toe was er wel iemand die in de buurt kwam van die perfectie, maar de ultieme danspartner ben ik nog niet tegengekomen.
Lees het volledige interview met Frieda Van Wijck in Libelle 12 (25 maart 2010)