Interview Paul Michiels

Door De Redactie
Melkman, cafébaas, hartenbreker...Paul Michiels was het allemaal. Vandaag zit zijn geluk in de kleine dingen des levens: huisje, boompje, beestje. En muziek, natuurlijk!

Quote van de week: "Als mijn moeder zegt dat ik mèchen in mijn haar moet doen, dan kan ik toch niet weigeren?"

 

Je nieuwe plaat lijkt wel een openbaring. Is de nieuwe Paul Michiels opgestaan?

"Misschien wel. Onlangs hebben we onze nieuwe cd voorgesteld. Het was super. Een afgeladen zaal, veel pers, vijf, zes televisiestations. En vooral heel goeie reacties. Er zijn mooie dingen gezegd die mij heel gelukkig maken. In het Amerikaans betekent "It’s a gas": het is fantastisch, het is een drug, een drang, een verlangen naar een enorm goed gevoel. Op alle vlakken. Ik heb met Soulsister heel mooie tijden beleefd. We hebben vijf sterke platen gemaakt. Maar de muziek die ik nu maak, is echt een openbaring voor mij."

Waarom breng je op muzikaal vlak iets helemaal anders?

"Het zit al lang in mijn hoofd om zoiets te doen. Maar alleen nu is de tijd er rijp voor. Omdat ik zoveel rust gevonden heb. Als ik iets wil, bekom ik het ook. Je moet er alleen blijven in geloven. Op de een of andere manier hoop ik dat we nog eens doorbreken in de Verenigde Staten. Al zijn Londen, Duitsland of Scandinavië ook goed. Ik weet dat ook daar veel mensen van mijn stem houden. Ik begin opnieuw onderaan de ladder. Maar dat is juist fijn."

In je muziek ben je lyrisch over de liefde, over je vrouw. Wat maakt haar zo speciaal?

"Als je mijn vrouw ziet, weet je meteen waarom zij de liefde van mijn leven is. Ze straalt zo’n immense rust uit dat je er stil van wordt. Ik zag dat meteen toen ik voor het eerst met haar praatte. Ze was amper 19, ik 47. Maar ik was op slag verliefd. Dat was een ramp, een rel ook. Want ik was getrouwd en had vijf kinderen. En toch wist ik dat zij mijn vrouw zou worden. Ik heb alles in beweging gezet om dat verhaal waar te maken. Het was hard, maar ik kon niet anders. Ik was niet gelukkig in mijn relatie. Als je jong bent, rol je in een situatie waarover je nauwelijks nadenkt. Trouwen, kinderen krijgen, het was allemaal vanzelfsprekend. Eind jaren zestig waren mensen niet bezig met diepgaande relaties. Maar op een of andere manier begon het allemaal te knagen. Ik heb mijn huwelijk misschien te lang laten aanslepen, maar ik was nooit iemand anders tegengekomen. Tot ik Tineke zag."

Hoe moeilijk was het om door te zetten?

"Ontzettend moeilijk. Mensen vroegen of ik zot was geworden. Vooroordelen over een midlifecrisis of een oude bok met een jong blaadje, ze passeerden allemaal de revue. Maar ik was niet zot. Bij een paar mensen kon ik terecht, al de anderen lieten mij vallen. Mijn moeder en zussen begrepen het niet. Niemand begreep het. Mijn oudste kinderen ook niet. En toch heb ik doorgezet, heb ik mijn hart gevolgd. Omdat ik liefde zag die ik nooit eerder op die manier was tegengekomen."

 

[LINK_TEXT id=1]

Lees het volledige interview met Paul Michiels in Libelle 22 (3 juni 2010)

[LINK_TEXT id=2]

Partner Content

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."