Lezeres in het buitenland: “We wilden het toch een kans geven, om onszelf later niets te verwijten”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Katia is één van hen: zij verhuisde acht jaar geleden met haar man Yves naar het Spaanse dorpje Tallante aan de Costa Calida.

Ratrace ontlopen

Katia (50): “Zuid-Spanje was altijd ons ‘er even tussenuit’. Na maandenlang elke dag opnieuw de sleur van het dagelijkse leven te trotseren, konden we onder de Spaanse zon de ratrace in Vlaanderen ontlopen en genieten van de rust. Een dagje op het strand, een wandeling door de bergen, marktjes afschuimen in de steden. Het voelde altijd een beetje als thuiskomen. En naarmate de jaren passeerden, hadden Yves en ik meer en meer het gevoel dat we hier ooit een ander leven wilden.

Natuurlijk is willen verhuizen één ding, maar het effectief doen… Na lang twijfelen, wilden we het toch een kans geven. Lukte het niet, dan hadden we tenminste geprobeerd en konden we onszelf later niets verwijten. Na een korte zoektocht vonden we een finca: een prachtige amandelboerderij, niet ver van Cartagena en de kust. Maar vooral midden in de natuur. Al hadden we op dat moment nog geen idee wat we precies wilden doen. Het enige dat vaststond, was de verhuis. (lacht)

Geen verrassing

Dat Yves en ik timmerden aan onze droom om naar Spanje te trekken, was voor niemand een grote verrassing. Na elke vakantie raakten we maar niet uitgepraat over de mooie streek. We lieten regelmatig vallen dat we stiekem weleens keken naar huizen die te koop stonden, en dat een leven onder de Spaanse zon ons heel erg aansprak. Maar natuurlijk was er ook altijd wel wat twijfel, omdat we een dochter en heel wat familieleden en vrienden zouden achterlaten. Al beseften we ook dat ze op een paar uur tijd aan onze deur konden staan en vice versa.

In de zomer van 2012 hebben we dan ons heel hebben en houden in een vrachtwagen gepropt met hulp van vrienden en familie, en begonnen Yves en ik aan een heel nieuw hoofdstuk in ons leven. Gelukkig kwam ook onze dochter Stephanie mee met de auto, om nog wat te helpen in de finca, en natuurlijk te genieten van een deugddoende vakantie. Ook fijn: een paar vrienden uit België, die zelf in de streek waren gaan wonen, kwamen ook een handje helpen. En dan voel je je instant thuis.

Boordevol plannen

Vanaf het moment dat we de spanning en de zenuwen van ons afgeschud hadden, zijn we meteen begonnen aan de verbouwingen. Waar we eerst helemaal geen plan hadden, wisten we wat we wilden doen: gasten van overal ontvangen. En dat is ons gelukt. In april 2013 mochten we de eerste gasten verwelkomen, en kenden we een vliegende start. Gelukkig maar!

Intussen zijn we al acht jaar bezig, en hebben we zeker niet stilgezeten. In de tuin hebben we een grote tuin met fruitboomgaard, een mooi tennisplein, een fijne petanquebaan,  en een verfrissend zwembad aangelegd. De patio kreeg een hippe look, we creëerden een honesty-bar (een bar zonder toezicht waar de betaling aan de gast wordt overgelaten, red.) en we richtten een casita in waar een groepje van acht personen kan verblijven. En we zitten nog boordevol plannen. (lacht)

In de greep van corona

Sinds de coronacrisis weten we voor ’t eerst niet wat gedaan elke dag. De gasten blijven weg, nergens kunnen we materiaal vinden om te klussen, we mogen niet eens het huis verlaten als het niet noodzakelijk is. Al probeert de regering nu stap voor stap uit de lockdown te stappen. Onlangs mochten we weer gaan wandelen, met één gezinslid. En dat was na een wekenlang huisarrest een hele verademing. Gelukkig hebben we een groot domein en werken we wat in de tuin, genieten we aan het zwembad, sporten we samen, koken we veel en proberen we receptjes uit, ruimen we op, luisteren naar muziek, … Maar het is stilaan wel genoeg geweest.

Alleszins zien we de zomer van 2020 somber in. Het zal nog even duren voor we weer op volle toeren kunnen draaien. Al hopen we bijvoorbeeld te kunnen beginnen met één grotere groep per keer. Eén week in een grote bubbel in onze Finca Torre de la Campana. Even ontsnappen aan de hele coronacrisis, en genieten van gezelschap en het mooie weer. Daar heeft iedereen toch een beetje nood aan, en zin in, niet?”

Eviva España

Het grootste cultuurverschil: “Voor de Spanjaarden is elke gelegenheid goed genoeg om een flesje te kraken en gezellig samen te smikkelen. (lacht) Op het strand, in een gezellig café of gewoon thuis in de tuin, de Spanjaarden troepen graag samen en genieten met volle teugen van het leven.”

De aangenaamste verrassing: “Spanjaarden, Belgen, Nederlanders, Zwitsers, Duitsers, Luxemburgers, … Ze vinden allemaal hun weg naar ons. De kennissenkring is al serieus uitgebreid!”

Het grote voordeel: “Ik ga er niet om liegen: het weer. Wie wordt er nu niet goed gezind van de zon?”

Het grote nadeel: “Dat ik onze dochter moet missen. Vóór de coronacrisis had ik daar niet zoveel last van, want als ik haar wilde zien, stapte ik gewoon in de auto of op het vliegtuig of zij kwam naar hier. Maar nu mogen we het land niet uit, waardoor we elkaar al een tijdje niet meer heb kunnen zien.”

De levenskwaliteit: “Je dag beginnen met de zon op je snoet, heerlijk! De rest is allemaal bijzaak.”

De grootste blunder: “Na een discussie om een document dat te lang duurde met een politieagent, was ik niet te spreken over z’n aanpak. Ik vroeg aan hem bij wie ik een klacht kon indienen, maar dat had ik beter niet gedaan. In een machocultuur moet een vrouw echt niet beginnen tegen een man, en al helemaal niet als die een uniform draagt.” (lacht)

Het moeilijkste moment: “Daar gaan we nu door. Onze dochter Stephanie en haar man Bart kunnen elk moment mama en papa worden. Ons eerste kleinkind, wat we niet onmiddellijk in onze armen gaan kunnen sluiten…”

Het grootste gemis: “Met stip op één: onze dochter. Al zouden grijze garnalen, asperges en schorseneren ons ook nog weleens smaken.”

Spijt? “Nee, nog geen moment. Of we ooit terugkeren? Zeg nooit ‘nooit’, al hopen we natuurlijk onze oude dag te slijten onder de Spaanse zon.”

Wil je meer weten? Op www.torredelacampana kom je nog meer te weten over het avontuur van Katia en Yves, of je kunt hen volgen op Facebook en Instagram: TorredelaCampana.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Terugkeren? Zoals het er nu uitziet, zien ze ons toch niet snel terug”
• “De eerste twee weken is Danny gebleven, maar achteraf stond ik er helemaal alleen voor”
• “Zelfs als we een woordje West-Vlaams spreken, begrijpen de locals meestal wat we willen zeggen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!