Lezeres in het buitenland: “Toen Humberto en ik uit elkaar gingen, voelde ik me voor het eerst écht eenzaam”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Maggie is één van hen. Zij verhuisde negen jaar geleden naar de Dominicaanse Republiek, om te ontsnappen aan de ratrace.

Roots uit de Dominicaanse Republiek

Maggie (53): “De Spaanse taal heeft me al van kleins af aan kunnen bekoren. Geen wonder dat ik helemaal wegdroomde bij het idee om een leven op te bouwen in een of ander warm, exotisch land. Maar dromen is één ding, het daadwerkelijk doen, dat is nog wat anders. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik het ‘normale’ pad volgde en hoe meer ik vastroestte in routines.

Tot ik Humberto leerde kennen in het hartje van Brussel. Een man met roots in de Dominicaanse republiek. Het klikte meteen, en al snel vertelde ik hem over mijn verlangen om elders opnieuw te beginnen. In het begin droomden we samen luidop. Wat als we de stap zouden zetten? Dan werden we élke dag wakker met de zon op onze snoet. Geen ratrace meer, maar alles op ons eigen tempo. En het belangrijkste: dan zou Humberto zijn kinderen terug wat meer zien.

Het perfecte moment

Na een paar jaar was het moment gewoon juist: ik zat al een tijdje zonder werk, en het zag er niet naar uit dat daar snel verandering in zou komen. We zakten een eerste keer af naar het eiland, gewoon om eens te kijken. Nog geen vier maanden later keerden we terug, omdat we het zo misten. Dat was ook het moment waarop we wisten: we gaan ervoor!

Het goede nieuws was dat op een paar maanden tijd mijn huis verkocht was. En dat was dan meteen ook het startschot voor de hele verhuis. Of we echt een plan hadden? Niet echt. Humberto wilde we een huisje bouwen op de boerenbuiten, maar zover waren we nog niet. Eerst moesten we ginds geraken. Maar één keer de papieren allemaal in orde waren, konden we niet rap genoeg weg zijn.

Intiem afscheid

Mijn familie en vrienden reageerden dubbel op het grote nieuws. Enerzijds hadden ze het wel zien aankomen, want ik had het nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik ooit wilde verhuizen naar het buitenland. Anderzijds waren ze toch ook weer verrast, omdat ze dachten dat ik nooit écht de stap zou durven zetten…

Het afscheid heb ik bewust klein gehouden. De ene dag ging ik bij vrienden langs, dan ging ik eens eten met de familie. Ik wilde echt de tijd nemen om iedereen die ik graag zag, nog eens goed vast te pakken. Want ik wist: een keer ik weg ben, sta ik niet op een paar uur terug.

Een nieuw begin

Een dikke negen jaar geleden stapte ik samen met Humberto op het vliegtuig, op weg naar een nieuw leven. Wij samen, met ons tweetjes. Ik herinner me nog goed dat ik mijn hart voelde bonzen in mijn keel, puur van de spanning en de adrenaline. Eén keer aangekomen zat ik meteen op een roze wolk. Ik kon niet stoppen met lachen, ik genoot van de vele bezoekjes aan Humberto’s familie en ik was druk in de weer met de bouw van ons eigen stek.

Jammer genoeg kwam er vier jaar geleden een einde aan de relatie. Als er een moment is geweest dat ik me eenzaam voelde, dan was het toen wel. Gelukkig werd ik omringd door fijne collega’s en leuke vrienden, die het verdriet en de pijn net iets draaglijker maakten.

Droom die werkelijkheid werd

Of ik ooit heb getwijfeld om na de relatiebreuk terug te keren? Geen moment. De Dominicaanse Republiek voelde als thuis, met of zonder Humberto. Ik had intussen ook een goede band opgebouwd met zijn jongste zoon, die tot op de dag van vandaag nog altijd af en toe eens binnen springt. Dat is fijn!

Het was een moeilijke tijd, maar nu geniet ik met volle teugen van het leven op het eiland. Het ontspannen sfeertje, de zon die elke dag schijnt, de prachtige witte stranden. En een héél leuke job. Als vastgoedmakelaar ben ik intussen perfect vijftalig, en help ik mensen bij het vinden van hun droomhuis. Zalig! Het lijkt na al die jaren nog steeds een grote droom. Het enige dat ik mis, is een vriend. Ik heb dan wel twee katten, Charlie en Lulu, maar die vragen natuurlijk niet hoe mijn dag is geweest. Maar de Dominicanen, die lijken het nogal moeilijk te hebben met trouw blijven aan hun partner. Misschien moet ik gewoon een Belg zoeken, op voorwaarde dat hij mee wilt komen naar de Dominicaanse Republiek natuurlijk. (lacht)”

BACARDI ISLAND

Het grootste cultuurverschil: “Hét favoriete woord van de locals: mañana. Als het vandaag niet kan, dan morgen misschien. Eerlijk? In het begin was dat wel even wennen, dat de dingen niet onmiddellijk gedaan werden. Maar nu… (lacht)”

De aangenaamste verrassing: “De zon die bijna elke dag schijnt. Geen grijze dagen meer, geen winterdip meer!”

Het grote voordeel: “Dat ik eindelijk mijn leven weer in eigen handen heb. Niemand die me zegt wat ik moet doen. Heerlijk!”

Het grote nadeel: “Da’s moeilijk. Ik denk dan vooral het gemis van vrienden en familie; al maken we dat altijd goed als ik op bezoek ben.”

De grootste blunder: “Gelukkig heb ik in die negen jaar nooit echt geblunderd. Zelfs geen kleine, grappige taalkwesties, want ik sprak al een aardig woordje Spaans vóór ik de grote stap zette.”

De levenskwaliteit: “Als je er warmpjes inzit, dan is het leven hier heerlijk. Na de verhuis had ik het financieel niet zo breed, en dan was het wel elke maand puzzelen om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Maar dat is – gelukkig – verleden tijd.”

Het moeilijkste moment: “Het moment dat mijn ex-vriend en ik een punt zetten achter de relatie. Ik was tenslotte met hem naar de Dominicaanse Republiek verhuisd, om er opnieuw te beginnen… Gelukkig werd ik toen al goed omringd door collega’s en vrienden, want dat heeft me de kracht gegeven om te blijven.”

Het grootste gemis: “Met mijn beste vriendin de stad intrekken om eens goed te shoppen. (lacht) Om dan de dag af te sluiten met een glaasje wijn. En natuurlijk de typische lekkernijen: frietjes, chocolade, een curryworst speciaal en mosselen!”

Spijt? “Geen moment. Soms keer ik wel eens terug, op familiebezoek. Elke keer ik terug op het vliegtuig stap richting de Dominicaanse Republiek, ga ik terug naar huis.”

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• Lezeres in het buitenland: “Onze jongste vond al snel een job in Bali, dus hij vertrok nog vóór ons!”
• Lezeres in het buitenland: “Zónder Rudi had ik hoogstwaarschijnlijk de stap nog niet gezet. Maar hij kwam in mijn leven en zette het helemaal op z’n kop.”
• Lezeres in het buitenland: “De voorbije vijfentwintig jaar waren we nooit thuis met kerst, en dat is nu niet anders”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!