Spreekwoordelijk doorgelicht: Michiel Devlieger

Het viaduct van Vilvoorde ruist zachtjes op de achtergrond. In een rustige uithoek van de Woestijnvisgebouwen zit Michiel Devlieger (47) tegenover me. Tussen ons in: een kommetje chips, een fles water, een thermos koffie en een handvol Chocotoffs. Die laatste blijken allerminst een praktische snack als er geïnterviewd wordt, Michiel kauwt zich een ongeluk. Die wil hij straks alvast beslist niet hebben op de set van ‘De Laatste Show’. Dat het een bijzonder seizoen wordt – het dertiende ondertussen – staat nu al vast. Deze reeks wordt niet alleen een van de langste uit de geschiedenis (dertig weken!), maar misschien ook de laatste die dit productiehuis voor de openbare omroep maakt. Het voelt als vertrekken op de lange omvaart, zegt hij. “Thuis even zwaaien en dan vertrekt de trein die pas in maart halt houdt. Onderweg zal ik af en toe flink vloeken, maar ik kijk er ook geweldig naar uit.” De echte drukte begint pas als het programma op het scherm loopt, maar nu al komt hij aardig ‘in the zone’ – zoals hij het zelf noemt. De redactie draait op volle toeren en er wordt volop getest: nieuwe rubrieken, een ander decor… Uiteraard heeft de presentator daarbij heel wat in de pap te brokken. Want boven alles blijft Michiel Devlieger een televisiemaker pur sang.

Schijn bedriegt

Op het scherm lijk je heel erg zen. Ben je echt zo bedaard of betreft het hier een geval van schijn bedriegt?

“Wist je dat ‘Schijn bedriegt’ lang de werktitel was voor ‘Schalkse Ruiters’? Pas vlak voor we op antenne gingen is de naam veranderd, maar dit terzijde. Ja, ik sta behoorlijk rustig in het leven. En wat je ziet op tv, klopt ook: ik zit daar letterlijk en figuurlijk in mijn zetel. Ik voel altijd wel een zekere spanning voor de opnames, maar als die starten, ebt dat gevoel weg en ben ik op mijn gemak. Ook daarbuiten ben ik een kalm mens. Wat niet wil zeggen dat ik nooit eens uit mijn krammen schiet. Maar het duurt meestal lang voor dat gebeurt, en het is ook rap weer over.”

Rust roest

Je hebt een flink palmares opgebouwd en duikt van het ene in het andere televisieproject dat al je tijd opslorpt.

“Vergis je niet, ik kan ontzettend goed lui zijn! (schiet in de lach) Al is dat intussen wel lang geleden, de seizoenen van De Laatste Show volgen elkaar immers in hoog tempo op. Maar na ‘De Mol’ bijvoorbeeld zei ik tegen iedereen: ‘Laat me nu twee maanden met rust.’ Dan kan ik heel goed mijn tijd nemen om door de dag te glijden. Een boekje lezen, wat dvd’s inhalen. De goesting komt na een paar weken onvermijdelijk terug, maar intussen geniet ik van de leegte. Het befaamde zwarte gat na een productie, ik heb er geen last mee. Er is geen schoner gat dan dat.”

Vele handen maken licht werk

Bij ‘De Laatste Show’ is dat natuurlijk anders, daar stapte je in een goed geoliede machine.

“Dat niet alleen, het is ook de grootste machine waarin ik ooit heb meegedraaid. Ik heb moeten leren om met zo’n omvangrijk team te werken en de dingen los te laten. Dat kan ook niet anders als je vier dagen per week 50 minuten televisie maakt: je moet meer uit handen geven.”

Lees het volledige interview met Michiel Devlieger in Libelle 35 (1 september 2011)