Uitgesproken: Herman De Croo
Tweeënzeventig is Herman De Croo, maar zijn kwieke tred in de gangen van het parlement verraadt een actieve man. De bestralingen na zijn keelkanker hebben zijn onstuitbare werkdrang niet kunnen temperen. Alleen zijn stem is tijdelijk hees. Maar hij is vooral opgelucht: parlementariër en burgemeester Herman De Croo is tumorvrij verklaard, zijn kansen op definitieve genezing worden hoog ingeschat. Uitgepraat is hij dus bijlange niet. Een waterval van woorden. Over gezondheid, ontroering en gevechten.
Hoe voelde dat, toen het woord kanker viel?
"Dat woord viel niet direct: begin dit jaar kreeg ik stemproblemen en nader onderzoek toonde een vlekje aan dat verder onderzocht moest worden. Net voor de vergadering van de politieraad kreeg ik het bericht dat de biopsie negatief was, dat er dus kankercellen gevonden waren. Dan moet je je vijftig jaar van zelfcontrole bij elkaar schrapen en die vergadering toch binnenstappen. Men heeft aan mij niets gezien of gehoord: ik heb mijn werk gedaaan, ben thuisgekomen en pas toen ben ik gebroken."
Als u terugblikt op uw leven, borrelt er dan spijt op?
"Nee. Daarvoor ben ik te optimistisch. Ik had misschien nog méér kunnen doen, beter, anders… Maar ik heb moreel niets misdaan. Ik heb mijn eigen moraal, ook al hebben mij afkomst en mijn opleiding mij beïnvloed. Ik ben me er altijd van bewust of ik iets doe vanuit mezelf of vanuit iemand anders. Als je daarover nadenkt, kan je eigenlijk niet verkeerd doen."
Een gezinsleven viel toch niet makkelijk te combineren met uw drukke agenda. Had u een andere vader willen zijn?
"We hebben twee kinderen: Alexander en Ariane. Mijn vrouw stopte de kinderen vroeg in bed en als ik rond achten thuiskwam, maakte we ze soms wakker om verhaaltjes te vertellen. Mijn kinderen hebben mij mijn drukke leven nooit verweten. We namen ze ook vaak mee op reisjes. Ariane nam ik wel eens mee naar Congo. Alexander en ik reden twee keer per week paard, en dat doen we nog steeds. We koersen dan tegen elkaar en praten wat bij. De kinderen hebben nu zelf goesting om in de politiek te gaan. Mochten ze gedegouteerd geweest zijn door mijn leven, dan zouden ze zich nu toch niet willen inzetten voor de gemeenschap?"
Ben u een man van grote emoties?
"Ik ben snel ontroerd. Misschien wel té snel. Ik spreek soms op begrafenissen en dan moet ik het laatste greintje van mijn zelfcontrole bewaken om niet te gaan wenen. Ik kan niet zeggen dat ik altijd mijn tranen ophoud, want ik ben zeer, zeer gevoelig. Voor kleine dingen of grote, miserie… Ontroering is iets dat mij nooit verlaat. Ik ben daar niet beschaamd over. Als je geen emoties voelt, dan besta je niet."
Lees het volledige interview met Herman De Croo in Libelle 43 (22 oktober 2009)
Het boek "De Croo met twee nullen" ligt nu in de winkel.
Karel Cambien verzamelde meer dan 1000 zogenoemde "Decrooïsmen".
Uitgeverij Roularta Books, ISBN 978 90 867 9222 1
21,50 euro