Wil de echte Peter Van de Veire opstaan?
Quote van de week: "Ik heb een schoenenverslaving. En net als een echte vrouw draag ik maar drie paren van de vijftig."
De workaholic
Vijf dagen per week presenteer ik De Grote Peter Van de Veire Ochtendshow op MNM en op zaterdag ben ik 39 weken lang te zien in het één-programma Vrienden Van de Veire. Ik vind mezelf geen workaholic, maar toen ik meedeed aan een wetenschappelijk onderzoek van studenten over workaholics bleek ik er één te zijn. Met de komst van de iPhone ben ik al aan het werk nog voor ik mijn eerste koffie drink: als ik wakker word, check ik mijn mail en lees ik de nieuwssites. Het ritme dat ik nu aanhoud, kan ik niet voor de rest van mijn leven volhouden. En mijn omgeving ook niet. Ik heb al een agenda gekocht van 2012 en daar heb ik letterlijk in geschreven wanneer ik móét slapen en wanneer ik tijd moet maken voor mijn vrienden en familie. Ik kan dit ritme alleen maar volhouden als privé alles goed gaat.”
De hyperkineet
Als ik op een podium sta, moet ik elke vierkante meter daarvan gebruikt hebben. Maar thuis en bij vrienden ben ik eigenlijk behoorlijk rustig. Ik heb een onrustige kant en op een podium wordt dat deel van mij uitvergroot. Maar in het echte leven spring ik bijna nooit op tafels, geloof me. Tot mijn vijftiende was ik heel verlegen. Ik speelde wel altijd buiten en kon mijn energie in de bossen botvieren, maar in de klas was ik heel rustig. Voor mij is een show als Vrienden Van de Veire presenteren, als in het bos spelen. Na de show ben ik kapot, zowel emotioneel als fysiek. Dan kruip ik onder de douche en sta ik verdwaasd met mijn mond open onder de straal. Ik ben heel menselijk: na hoge pieken volgen ook weleens dalen. Dan voel ik me leeg. Maar op die manier werk ik het liefst.”
De vriend
Als zestienjarige dacht ik dat ik duizend vrienden had. Achteraf bekeken zijn dat niet allemaal echte vrienden, natuurlijk. Het handvol vrienden dat ik nu heb, weet echt alles van me en omgekeerd ook. Miguel Wiels is een van mijn beste vrienden. We gaan pinten drinken op café, maar werken ook vaak samen. We hebben belachelijk diepzinnige gesprekken over het leven, maar vragen elkaar ook raad als we onze pelouze willen afrijden. Op het vlak van ’tijd maken voor elkaar’ ben ik een heel slechte vriend. Met mijn agenda zie ik sommige mensen maar drie keer per jaar, en een vriendschap moet je onderhouden.”
De vrouw
Ik vind het wel nog altijd gek dat mensen me vrouwelijk vinden. Als je wat meer aandacht schenkt aan je uiterlijk of je kleren, ben je direct raar als man. Ik vind dat gewoon leuk, dat heeft niks met ‘vrouwen’ te maken. Ik durf wel gemakkelijker mijn gevoelens tonen dan andere mannen. Ik kan echt huilen als een kind dat heel hard op de grond gevallen is, maar dat bewaar ik voor thuis of als ik alleen ben. Ik heb ooit mijn auto aan de kant moeten zetten omdat ik zo geëmotioneerd werd door het liedje ‘Ik mis je zo, papa’ van Laura. Miguel Wiels heeft dat nummer geschreven en had het op mijn iPod gezet. Misschien was het de vermoeidheid of mijn snaar die te strak gespannen stond, maar ik heb daar echt zitten janken als een kind. Ik heb toen goed gevloekt op Miguel. Nog vrouwelijke kanten? Ik doe heel graag de was.”
Lees het volledige interview met Peter Van de Veire in Libelle 39 (29 september 2011)