Column Marcel: Over die dag in de zoo

Ik was voor het eerst van mijn leven in de dierentuin. Althans, bewust, want als kind ben ik er wel eens geweest, zegt mijn moeder. Als volwassene is het er nooit van gekomen, ik heb niks met beesten, en zeker niet als ze opgesloten zitten. Maar als ik pedagogen en belangrijke opvoedboeken moet geloven, is het heel erg slecht voor kinderen als ze niet in aanraking komen met dieren. Ikzelf heb er weinig last van, van mijn gebrek aan dierenliefde, maar volgens Carlijn komt precies daar mijn gebrek aan empathie en inlevingsvermogen vandaan. Dit zegt ze trouwens alleen als we een milde discussie hebben over wie er een avondje op café mag, dus neem ik het met een korrel zout. Maar toch, misschien is het wel waar en neem je beter geen risico als het gaat om je kind, toch?
Daarnaast willen Carlijn en ik Sammie enorm empathisch opvoeden, zodat ze later diverse wagonladingen aan menselijke gevoelens van warmte en liefde heeft. Dus brak vrij plots de dag aan dat we naar die dierentuin moesten.

“Sammie vond de vissen best leuk. Tot er een enorm soort van prehistorisch gedrocht voorbijzwom”

Het gebeurde op een heel erg hete en heel erg drukke zondag. Mijn vader en moeder, mijn zusje, haar man en hun drie kinderen waren ook mee. Er was sprake van een heus familie-evenement, inclusief vooraf gesmeerde witte broodjes met kaas, brikjes Fristi en divers gekleurd snoep. Ik begreep direct waar mijn gebrek aan dierenliefde vandaan kwam, want mijn vader zei, bij de ingang al, dat hij alles best vond, maar dat hij niet naar de apen wilde kijken. ‘Enge beesten zijn het. Smerig ook, met hun vieze billen.’ Ik moest daar erg hard om lachen, de rest van de familie niet, want die hielden van alle dieren.

Om mijn vader enigszins tegemoet te komen, begonnen we toch maar bij de vissen. Daar had mijn pa geen problemen mee. Sammie ook niet, tot er een soort prehistorisch gedrocht voorbijzwom van een meter of twee. Ze zette het op een huilen. Tot zover het aquarium. De stokstaartjes waren tof, maar ook heel moe, want het was natuurlijk nogal heet. Veel andere dieren deden derhalve ook niet meer dan op hun luie konten liggen. Ik gaf ze geen ongelijk. De zeeleeuwen zwommen nog wel een plichtmatig rondje, maar ze keken er geenszins vrolijk bij. De olifanten, zebra’s en giraffen zagen er heel mooi uit, maar ook hier: weinig beweging. Hetzelfde gold voor de jaguar (eentje) en de leeuw (twee). Dus toch naar de apen. Want mijn neefjes vonden apen ‘supervet’ en ‘chill’. Mijn vader en ik sloegen de boel van op een veilig afstandje gade. Het waren gorilla’s, geloof ik, en ze kregen net te eten. Daar kwamen heel veel mensen op af. Wie naar een dierentuin gaat, weet blijkbaar wanneer er waar gevoederd wordt, want het zag er ineens zwart.

Carlijn stond vooraan met Sammie, maar werd door een heel grote meneer van rond de zestig nogal onbeschoft opzijgeschoven. Hij had een werkelijk enorme camera met een werkelijk nog enormere telelens erop. Het leek wel een paparazzo, op jacht om stiekem plaatjes te trekken van George Clooney of Brad Pitt. Maar hij was hier om gorilla’s te fotograferen. Van heel erg dichtbij. Hij ging er later vast zo’n digitaal fotoboek van maken, dat hij dan tijdens een gezellige avond met pintjes en vieze pikante nootjes aan zijn vrienden ging laten zien. Vrouwen en kinderen konden in ieder geval het dak op, dat
straalde van zijn verbeten gezicht af. Carlijn kwam enigszins gedesillusioneerd teruggewandeld. Ze zei het niet, maar ik zag dat ze de man – ondanks zijn dierenliefde – niet echt empathisch vond.

MARCEL LANGEDIJK IS…43 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn / sinds 2016 papa van dochter Sammie

Lees meer Marcel…

• over zijn grote liefde Carlijn
• over grote gezinnen en andere circusacts
• over de zoektocht naar een kinderdagverblijf