Column Marcel: Over op restaurant gaan met Sammie de diva
Uit eten gaan met baby’s, daar wil ik het vandaag met jullie over hebben. Want onze kleine Sammie mag dan een uitstekende en lieve en heel knappe jongedame zijn, ze is vooralsnog geen fan van het gezellig samen dineren. Een kopje koffie in zo’n hippe koffiebar, dat gaat misschien nog net, maar dan moet het wel heel snel gemaakt worden. Dus geen cappuccino met van die latte toestanden en een supertoffe foto op Facebook voor deze vader en moeder, want dat duurt haar allemaal te lang. Dat trekt Sammie niet.
Bovendien drinken we zo’n ingewikkelde koffie net zo lief thuis, al was het maar omdat ik bizar goeie koffie zet – al zeg ik het zelf. Met van dat melkschuim, weet je wel, en een toefje kaneelpoeder. Voel ik me guitig en heb ik de tijd, dan doe ik ook nog een mooie schort om en draai ik hippe puntjes aan de uiteinden van mijn snor. De leukste ‘barista’ – zo heten die trendy koffiemakers – van Amsterdam, dat ben ik, maar dan zonder die erg dure machines en navenante prijzen per kopje. Carlijn moet er altijd om lachen en vindt het geweldig. Als enige, maar toch.
“Dan zie je om je heen de gepijnigde blikken van mensen die denken: ga weg met dat huilende kind”
Enfin. Sammie, dus. Stilzitten is niet haar ding, zeg maar. Thuis wel, daar zit ze urenlang op een kleedje met haar sleurbeest KonijnHaas. Daar speelt ze met haar tol en haar pop en blokken Duplo. Geen vuiltje aan de lucht. Bij Carlijn of mij voorop de fiets: ook top, dat kan Sammie uren volhouden. Wandelen in de wandelwagen: yes please! Gepureerd fruit naar binnen werken in de kinderstoel: allemaal dik in orde! Maar zodra we een café, restaurant of andere uitspanning betreden met het idee om iets gezellig te gaan eten, verandert Sammie in een heuse diva. De kinderstoel zit niet lekker, vindt ze dan ineens. Het speelgoed is stomvervelend. Ze heeft geen honger – dus ga alsjeblieft weg met je soepstengels. Dan zet ze het op een zeuren, wurmen, krioelen en soms zelfs luid huilen. En plots zie je ze: overal om je heen, die gepijnigde blikken van mensen die denken: ik kom hier om rustig een broodje te eten, ga eens weg met dat huilende kind.
Gelukkig zitten we niet in het vliegtuig naar Gran Canaria, bedenk ik me dan, en meestal
worstelen we ons broodje vluchtig naar binnen en vertrekken. Waarna Sammie het buiten
uiteraard weer op een zonnestralen zet.
Vrienden zeggen: daar moeten jullie doorheen, anders leert ze het nooit: mee uit eten gaan. Ergens begrijp ik dat wel, maar aan de andere kant: zit ik er op te wachten om rond vijf uur ’s middags tussen andere ouders-met kinderen kindvriendelijke kipsaté te eten? Ik bedoel: ik kan ook een oppas regelen en samen met Carlijn grotemenseneten gaan eten. Mét wijn en zonder babystress. Over niet heel lange tijd kan Sammie bovendien echt praten en dingen begrijpen. Dan kunnen we haar uitleggen wat we aan het doen zijn
en waarom. En dat ze een beetje normaal moet doen, dat haar divagedrag niet getolereerd wordt, omdat we anders NOOIT meer uit eten gaan. Het lijkt mij veel leuker om haar dán mee te nemen.
Zo zie ik het. Maar ik weet dat veel mensen daar anders over denken. Misschien wel jij, die dit nu leest. En dat je me daarom gaat mailen om te vertellen hoe leuk het is om met een baby uit eten te gaan. En die verhalen zal ik allemaal heel geïnteresseerd lezen. Dat beloof ik. Maar eerst gaan Carlijn en uit eten. Samen. Mét wijn, zonder stress.
MARCEL LANGEDIJK IS…43 jaar / freelance journalist en schrijver /samen met Carlijn / sinds 2016 papa van dochter Sammie
Lees ook: