Jeugdvriendinnen: “Mijn borstkankerbehandeling is enorm zwaar maar ik hou de moed erin, mede dankzij deze hechte bende”
Op ons nieuwe Libelle Vriendinnen-platform kun je fantastische nieuwe vriendinnen leren kennen, maar er zijn natuurlijk ook vriendschappen die al heel wat jaren meegaan. In deze reeks zetten we vriendinnen in de kijker die al meer dan 30 jaar lief en leed delen. Deze week: ‘De^i van 68’.
Wie is wie?
Van links naar rechts: Patricia, Nadia, Pascale, Hilde, Ida, Edith en Krista (allemaal 51).
Van kleutervriendinnetjes …
Edith: “We hebben alle zeven samen in de kleuterklas en de lagere school gezeten. Ook onze ouders kennen elkaar allemaal heel goed. We waren in die tijd wel al vriendinnetjes, maar nog niet zo close als nu.”
“Op alle mogelijke momenten en manieren zijn we met elkaar verbonden gebleven”
Hilde: “Toen we pubers werden zijn we allemaal een beetje ‘uitgefladderd’, al bleven we elkaar op de een of andere manier wel zien. Sommigen van ons zaten samen in de jeugdbeweging, samen op de middelbare school, of gingen samen uit.”
Pascale: “Hoewel we toen niet heel close waren, hebben we toch veel mijlpalen samen meegemaakt: de eerste vriendjes, hoe we onze man hebben leren kennen …”
Nadia: “Op alle mogelijke momenten en manieren zijn we met elkaar verbonden gebleven. Nooit met ons zeven tegelijkertijd, maar toch altijd wel op de een of andere manier. Heel gek eigenlijk.”
… naar hartsvriendinnen
Krista: “Alleen ik zag niemand meer, want ik was als enige uit Alken verhuisd. Ik zag iedereen pas voor de eerste keer terug op de schoolreünie toen we allemaal dertig waren.”
Edith: “En jij had het er heel erg naar je zin.”
Krista: “Klopt. Ik was toen net bevallen en mijn ouders waren babysit van dienst. Ik had het tijdens de reünie zo druk met babbelen en herinneringen ophalen dat ik tientallen telefoontjes van mijn vader gemist had. Tot hij op de reünie aankwam met een krijsende baby. Borstvoeding geven en lang wegblijven was niet zo’n goede combinatie (lacht).”
Nadia: “Die eerste reünie heb ik toen samen met Hilde georganiseerd, en iedereen van onze oude klas was toen uitgenodigd. Het plan was om elke vijf jaar zo’n reünie te doen, maar de groep werd steeds kleiner en op den duur werden het jaarlijkse reünies.”
Hilde: “En deze harde kern was er iedere keer bij. We werden hechter en hechter en op een gegeven moment zeiden we: ‘wat als we nu eens een weekendje weg zouden gaan met z’n zevenen?’ En zo geschiedde. Ondertussen zijn we al acht keer weggeweest.”
Patricia: “We krijgen vaak van oude klasgenoten te horen dat ze het zo leuk vinden dat wij zo close zijn en zo vaak samen afspreken. Vaak willen ze dan graag mee op stap, maar dat gaat niet meer, we zijn te hecht geworden.”
Nadia: “Ze hebben hun kans gemist (algemene hilariteit).”
Patricia: “We hebben een vast weekend in september dat we allemaal vrijhouden en daar komt niets of niemand tussen. Maar we zien elkaar daarbuiten ook heel veel. Zeker nu we ouder worden.”
Edith: “We doen heel veel uitstapjes samen: naar het toneel, naar een optreden, of naar evenementen zoals de Libelle Winterfair. We spreken ook vaak af in vakantiehuis Eliza, dat Nadia uitbaat.”
Nadia: “Ik ben eigenlijk met het vakantiehuis begonnen door onze groep. Als wij op weekend gaan, hebben we zelf ook graag een huisje voor onszelf en het is altijd enorm leuk. Het is een beetje ons clubhuis geworden, en op deze manier hebben onze mannen en kinderen geen last van ons (lacht).”
Hilde: “We hebben eveneens een whatsappgroepje, een heel intensief, zelfs.”
Ida: “Een héél intensief (algemene hilariteit). Als er iemand iets in post, reageert de rest quasi meteen. Tot grote ergernis van onze mannen, want we zijn dan vaak voor een uur vertrokken (lacht).”
Het mooiste moment
Krista: “Ik denk niet echt dat er één mooiste moment is. We hebben gewoon altijd evenveel plezier. Maar misschien dat onze weekendjes dan toch het leukst zijn”.
Nadia: “Krista en ik zijn de organisatoren van dienst. Het zijn altijd verrassingsweekendjes. Al lukt het meestal niet om het geheim te houden (lacht). We hebben ook allemaal een T-shirt van ons ‘clubje’ met ‘de^i van 68’ erop. Dat is de naam van ons groepje die we zelf verzonnen hebben. ‘De^i’ is dialect voor ‘die’, en ‘68’ omdat het ons geboortejaar is.”
Edith: “We laten het plannen best aan hen twee over. Ik heb ooit een keer een fietstocht georganiseerd met elektrische fietsen. Ik dacht dat het vlot zou gaan, maar we hadden ons uur van aankomst verkeerd ingeschat. De laatste twintig kilometer waren een race tegen de klok. Ik had toen bijna een paar doden bij (lacht).”
Nadia: “We proberen om ervoor te zorgen dat er voor ieder wat wils is: iets cultureels, iets actiefs, enzovoort. Al de vriendinnen hebben dit jaar hun top drie van favoriete bestemmingen moeten doorgeven. Zo kunnen we vergelijken welke het best overeenkomen.”
Krista: “En dan nemen we die zeker niet (lacht).”
Edith: “Aha, we moeten het tegenovergestelde doorgeven, dus. Dat staat genoteerd (lacht)!”
Nadia: “We nemen ook allemaal de maandag na het weekend een dagje verlof (lacht). We zijn dan allemaal even hees en moe, maar ongelooflijk voldaan. Ik hoop echt dat we zo nog zeker dertig weekendjes mogen beleven!”
Het moeilijkste moment
Patricia: “Ik heb vorig jaar borstkanker gekregen en ben momenteel nog altijd in behandeling. Het is enorm zwaar maar ik hou de moed erin, mede dankzij deze bende. Ze staan altijd klaar om mee te gaan naar het ziekenhuis of om mij op te beuren. Ik ben zó dankbaar dat zij er voor mij zijn.”
“Hun steun en leuke foto’s maken het net dat tikkeltje draaglijker”
Nadia: “Voor ons is het niet meer dan normaal dat we er voor haar zijn en haar een hart onder de riem steken. Een klein voorbeeldje: Patricia moest voor een chemobehandeling een ijskap opzetten. Ze had een foto naar ons gestuurd met dat belachelijk grote ding op haar hoofd. Als reactie hebben wij dan allemaal foto’s van onszelf gestuurd met gekke hoofddeksels op. Het is niet veel, maar we proberen haar zo dan toch een beetje op te vrolijken.”
Patricia: “En het heeft zeker gewerkt (lacht). Hun steun en leuke foto’s maken het net dat tikkeltje draaglijker.”
Leve de vriendschap!
Edith: “We zijn allemaal heel anders, maar net daarom vullen we elkaar zo goed aan. We delen onze zorgen en bekommernissen, maar natuurlijk ook alle blijde gebeurtenissen. Zo hebben we elkaar voor onze vijftigste verjaardag allemaal een groot cadeau gegeven, en daar moest dan telkens een mooi verslag van gemaakt worden (lacht). We steunen elkaar in alles en wisselen heel veel advies uit.”
“Weet je wat zo leuk is aan deze groep? We kennen elkaar gewoon door en door”
Pascale: “We zouden onze plannen verzetten om toch maar bij elkaar te kunnen zijn. We kunnen alles tegen elkaar zeggen, en ons advies is altijd onverbloemd. Het doet deugd om vriendinnen te hebben die elkaar steunen en bij wie je altijd terecht kunt voor goede raad. Maar uiteindelijk doen we meestal wel onze goesting, hoor (lacht).”
Ida: “We maken ook nooit ruzie, alleen maar tijdens gezelschapsspelletjes (algemene hilariteit). Er zijn natuurlijk weleens ergernissen, maar die worden meteen uitgepraat.”
Edith: “Weet je wat zo leuk is aan deze groep? We kennen elkaar gewoon door en door. We kennen elkaars achtergrond en zijn met elkaar opgegroeid. Dat maakt alles zoveel makkelijker, vind ik. Iedereen is meteen ‘mee’. Ik vind dat een verrijking van mijn leven.”
Toekomstdromen
Krista: “Ik zie een buitenlands tripje zeker wel zitten. Als ik mijn vliegangst kan overwinnen, tenminste. En dat er nog honderden weekendjes mogen komen! En ik wil de vriendinnen ook graag eens meekrijgen naar een klassiek concert, maar tot nu toe weigeren ze (lacht).”
Pascale: “En samen naar een festival gaan! Dat willen we al lang eens doen. Het liefst naar Pukkelpop dan, dat ligt hier toch om de hoek. Dan kunnen we allemaal in het vakantiehuis blijven slapen.”
Edith: “Ons voornemen voor 2020 is om meer te gaan wandelen. We hebben zelfs de ambitie om ooit eens te voet naar Scherpenheuvel te gaan. Maar dan zullen we toch nog flink moeten oefenen, want in het begin van de jaarlijkse weekendjes was rond de kerktoren wandelen zelfs een te grote inspanning (algemene hilariteit)!”
Nadia: “Ik hoop vooral dat we nog vele jaren vriendinnen mogen blijven, al ben ik ervan overtuigd dat dat zeker zal lukken. Dit is voor altijd.”
Tekst: Julie Driessen – Foto’s: eigendom vriendinnen
Lees volgende week het bijzondere verhaal van vriendinnen Ann, Ingrid en Sabine!
Meer lezen over vriendschap:
- Jeugdvriendinnen: “Sophie is allang geen vriendin meer, ze is familie”
- Libelle Vriendinnen: dé plaats waar je vriendinnen voor het leven maakt
- Bewezen: op stap gaan met vriendinnen is goed voor je gezondheid
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!