Moestuincolumn: “Ik wil volgens het seizoen eten, maar tóen belandde toch een exotische ananas in mijn tas”

Het is februari 2022 en ook nu kijkt Libelle-redactrice Jolien, opgegroeid op de boerderij van haar ouders, met verwondering en passie naar wat de (moes)tuin deze keer te bieden heeft.

Een beetje mildheid

Ik wil volgens het seizoen eten, maar deze maand valt het me zwaar. De wintergroenten vallen mee, want daarin is makkelijk te variëren. Ik ontken niet dat ik af en toe lonk naar een paprika of aubergine in de winkelrekken, maar ik kan mezelf telkens net op tijd tot de orde roepen.

Maar dan heb je het fruit. Er is niet bijster veel keuze. Ik heb net de laatste kiwi uit de tuin gegeten, en ik heb het wat gehad met alleen maar appelen en peren. Ik heb er maandenlang met plezier mijn tanden ingezet, maar de liefde stokt. Er komt sleet op mijn favoriete perenras, de doyenné. Aan de buitenkant zien ze er nog verrukkelijk uit, maar wanneer je ze opensnijdt, merk je dat ze bruin zijn. Soms rúík je zelfs dat ze niet meer goed zijn. En ik verlang zo verschrikkelijk naar zon op mijn ontbijtbord.

In de winkel word ik bedwelmd door de zalig zoete geur van ananas. Ik ruik hun gele kleur en hun sappigheid. En voor ik het weet, sta ik buiten met een veel te duur exemplaar. Thuis laat ik ‘m nog enkele dagen op het aanrecht z’n lekkere aroma verspreiden. Tegelijk kijk ik mijn exoot soms met schaamrood aan, omdat ik weet wat voor reis hij heeft afgelegd om in mijn keuken te belanden.

“Ik wou dat ik alles volgens het ecologische boekje deed. Maar nu er niet veel lokaal fruit is, belandt er toch een exotische ananas in mijn tas”

Ik wou oprecht dat ik alles mooi volgens het ecologische boekje deed. Dat ik altijd recycleerbare bakjes bij me had voor het broodbeleg, en bijenwas voor de kaas. Helaas is dat niet altijd het geval. Soms stop ik haastig bij die ene winkel en heb ik niet eens een herbruikbare tas bij. Dan moet ik beschaamd een plastic zakje vragen aan de kassa. (Tegelijk ben ik ’s ochtends blij met die extra boodschap, als ik de brooddozen op tijd gevuld krijg.)

Afwisseling is de beste saus

Ik laat de ananas staan tot hij volledig rijp is. Hij ruikt zoet en de bovenste blaadjes komen makkelijk los. Ik snij hem aan en laat ‘m dan nog een halfuurtje gesneden liggen. Volgens de verkoper ontwikkelt hij zo nog meer smaak. Ik weet niet zeker of dat waar is, maar ik hou van het ritueel. Al was het maar om te beseffen dat ik iets kostbaars ga eten en er dus mijn tijd voor neem.

Hij smaakt zoals ik me al dagen heb ingebeeld. Naar zon en zomer. De dag nadien eten we warme havermout met gebakken appeltjes en kaneel bij het ontbijt. Ook dat smaakt heerlijk. Naar gezellige winter. Afwisseling is de beste saus. Ik zal niet elke dag ananas eten, maar wel af en toe. Soms ook mango. En citrusfruit dat van iets dichterbij komt en nu ook top is. Tot de rabarber, aardbeien en bessen van eigen bodem er weer zijn.

Ik bekijk het als dat lekkere stukje vlees van de beenhouwer. Niet voor elke dag, maar als we het in huis halen, doen we dat bewust en kiezen we voor goede kwaliteit. We doen het ook enkel nu er bij ons niet veel lokaal fruit is. Af en toe mogen we een beetje mild zijn voor onszelf.

Deze moestuincolumns vind je vast ook leuk om te lezen:

• “Vader keek argwanend toen hij zag dat ik ook de merels voeder. ‘Ga je straks, als je frambozen rijp zijn, even blij zijn dat ze jouw tuin komen afspeuren naar lekkers?”
• “Doe alles met een slakkengang, dan duurt het leven lekker lang”
• “Als de kippentragedie ons iets geleerd heeft, is het wel om waarde te hechten aan wat er is”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!