“Jij hebt ‘nog’ een goed geheugen” of “Jij ziet er ‘nog’ goed uit”: vaak goedbedoelde complimenten die met het ouder worden bij Greta in het verkeerde keelgat schieten. En dus wil ze, als 78-jarige, een stem geven aan 75-plussers.

Een actief en gezond leven

Greta: “Ik heb altijd een interessant en bruisend leven gehad. Jarenlang had ik een boeiende job bij een internationale organisatie voor hoger onderwijs, waardoor ik veel heb kunnen reizen. Na een moeilijke scheiding heb ik nog prachtige jaren beleefd met een man die ik doodgraag zag en met wie ik een rijk sociaal en cultureel leven had, en met vrienden die er voor me geweest zijn in mooie en minder mooie dagen.

Het was voor mij dan ook heel vreemd om te merken dat ik vanaf de leeftijd van vijfenzeventig jaar helemaal anders behandeld leek te worden in de maatschappij. Als iemand die niet meer mee is. Dat voel ik in kleine dingen. Toen ik enkele jaren geleden verhuisde naar Gent, gaven ze me in het administratief centrum al mijn documenten geprint mee, want ‘ik werkte waarschijnlijk toch niet online’. In een winkel waar ik nagellak kocht, toonde de dame aan de kassa me de QR-code op de klantenkaart en zei me dat ik eens aan mijn kleinzoon of -dochter moest vragen om die te scannen. Alsof ik dat zelf niet zou kunnen.

Ik krijg ook steeds vaker het woordje ‘nog’ te horen. ‘Jij hebt nog een goed geheugen’, of: ‘Jij ziet er nog goed uit.’ Moet ik dat als een compliment beschouwen? Je kunt toch ook gewoon zeggen dat ik er goed uitzie? Om nog maar te zwijgen over de verkleinwoorden waarmee ik aangesproken word. Ook al bedoelen mensen het wellicht goed, ik krijg kippenvel van het woord ‘dametje’. Het gekke is: toen ik nog een zestiger was, had ik dat gevoel helemaal niet. Mensen verwachten van zestigers dat ze nog een actief leven hebben, en de maatschappij moedigt hen zelfs aan om langer te werken of een passie te vinden eens ze met pensioen zijn.

Clichébeeld doorbreken

Ook in lifestylemagazines zijn er regelmatig campagnes voor zestigers: het is belangrijk dat je er goed blijft uitzien en in advertenties worden vaak modellen van vijfenzestig gebruikt als uithangbord. Maar eens je ouder wordt, valt dat weg. Als ik ga shoppen, lijkt het wel alsof mensen van boven de vijfenzeventig alleen maar flodderbroeken dragen met een elastieken tailleband omdat we allemaal incontinent zijn. (lacht) Dus, voor eens en altijd: niet alle vijfenzeventigplussers zitten in het woonzorgcentrum met een deken over hun benen te wachten tot de dag voorbij is. Integendeel!

Toen ik op sociale media een bericht zag verschijnen van journaliste Ann Peuteman omdat ze het clichébeeld van vijfenzeventigplussers wilde doorbreken in een boek, heb ik geen seconde getwijfeld. In ‘REBELS’, wat zowel een film als een boek is geworden, mogen wij, twaalf vijfenzeventigplussers, praten over wat ons frustreert, maar ook over waar we van dromen. Ieder van ons heeft zo haar eigen verhaal.

Zo was er verpleegkundige Nadia, die wilde bijspringen tijdens de coronacrisis maar niet mocht omdat ze te oud was. Monica heeft dan weer een indrukwekkende expertise in vrouwenrechten opgebouwd, maar wordt sinds haar vijfenzeventigste verjaardag geen enkele keer meer geboekt voor een lezing. En zo vertellen we elk ons eigen verhaal. Heel herkenbaar en dé manier om aandacht te vragen voor onze situatie.

Waar ik zelf van droom, is om zo lang mogelijk gezond en actief te blijven. Ik heb twee dichte vrienden met wie ik regelmatig uit eten ga, en samen genieten we van theater, muziek en musea. Met de trein pendel ik naar mijn geliefde Oostende, de troostrijke zee. Ik volg intussen het vierde jaar schrijfacademie waar drie generaties vertegenwoordigd zijn: een wisselwerking tussen mensen – jong en ouder – die me heel erg verrijkt.

Je gehoord en gezien voelen

Ik bracht in 2019 mijn eerste boek uit, ‘Negen jaar met ALS’, over de ervaringen met de ziekte van mijn man. In maart 2023 wordt mijn tweede boek uitgegeven, waarmee ik het taboe rond rouwen wil doorbreken. Het geeft me zoveel energie. Je als vijfenzeventigplusser nuttig voelen, en gehoord worden, is zo belangrijk.

Ik besef natuurlijk dat alles staat of valt met je gezondheid. Ik heb weinig last van fysieke klachten en weet dat dat een luxe is op mijn leeftijd. Toen mijn man ALS kreeg, heb ik van op de eerste rij gezien hoe snel je de vat op je eigen leven kunt verliezen. Negen jaar lang ben ik met veel liefde en toewijding zijn mantelzorger geweest, maar het heeft me ook geleerd hoe waardevol het leven is als je je nog goed voelt.

Ik ken veel mensen die jonger zijn dan ik, maar niet zo’n actief leven leiden. In de film en het boek doen we dan ook een oproep om minder belang te hechten aan het getal en meer aan de mens die erachter schuilt. Behandel niet iedereen van boven de vijfenzeventig als onmondig. Zie ons, ga in dialoog met ons en geef ons de ruimte om nog alles uit het leven te halen als we dat kunnen.

En wanneer ik fysiek te zwak word om zelfstandig te wonen, hoop ik terecht te komen in een woonzorgcentrum waar ik niet word aangesproken met ‘Mevrouwtje, hier is je boterhammetje.’ Als we dát kunnen bereiken, ben ik een tevreden achtenzeventigjarige.” (lacht)

Ook interessant:

• 20 tips om fit ouder te worden
• Zo gezond is daglicht voor je: 5x weetjes en tips
• Is lachen echt zo gezond? Dit doet het met je mentale gezondheid

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!