“Drie dagen hebben we onze kleindochter vermaakt, met zandkoekjes, een tramrit en een gitaar”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Niet meer gewend

Het is muisstil bij ons thuis. Ik zit aan mijn bureau om wat te schrijven, Walter zit in de zetel en maakt een sudoku. We kijken naar elkaar en glimlachen. Lucie is net weg, na een logeerpartij van drie dagen. Een kleuter van vier jaar in huis, die drukte zijn Walter en ik niet meer gewend. Niet dat we nu doodmoe zijn, maar ik voel dat we even de rust opzoeken en stilletjes ‘op ons eigen’ willen zijn. Maar het was heerlijk.

Drie dagen lang zijn we de klok rond met niets anders bezig geweest dan met het vermaken van onze kleindochter. En zij met ons aan het lachen te brengen. Of het nu was met haar geweldige woorden als ‘klokklokskoek’ of het laten van valse protjes, we hebben ons echt geamuseerd met haar. Vier jaar is de leeftijd waarop kinderen verbaal erg grappig kunnen zijn.

Weken op voorhand was ik al voorbereidingen aan het treffen. Ik zocht een winkel met betaalbaar knutselgerief en kocht een zak vol pluimpjes, een lijmstift, wiebeloogjes, tekenpapier, een kleurboek en nog een hoop andere dingen. Ik had wc-rolletjes gespaard en voelde me net een kleuterjuf in opleiding, terwijl ik ‘knutselen met kleuters’ intikte op Pinterest. Er ging een wereld voor me open. Wat een fijne dingen kun je maken met eenvoudige huishoudspullen en een beetje handigheid.

Lucie had zelf ook een wenslijst. De eerste dag wilde ze koekjes bakken. Taarten en koekjes bakken is iets ‘van ons’. Haar kleine kopje onthoudt feilloos welke oma voor welke activiteit dient, en Bonnie is dus voor ‘bakken’. Meteen nadat haar ouders haar uitgebreid gedag hadden geknuffeld, zei ze: “En nu gaan we koekjes bakken!” Het werden eenvoudige zandkoekjes, maar wel in de gekste vormen. We maakten een olifant en een kwal, een zeehond, een zebra en twee kinderkopjes. Met wat gesmolten chocolade, enkele suikeroogjes en een heel klein beetje kleurstof tekenden we zebrastrepen, gezichtjes en schreven we letters.

Daarna gingen we wandelen, de koekjes moesten toch nog even afkoelen. Toen we binnenwipten bij het Leger des Heils, een van onze favoriete tweedehandswinkels, spotte Lucie een oude kindergitaar. Ze nam ze vast en keek smekend in onze richting. Meteen kwam de dame van de winkel er een nieuwe prijs op plakken, van vijf naar één euro. Daar konden ook wij niet aan weerstaan. Het rode gitaartje was een voltreffer, ze liet het niet meer los. Zelfs toen we daarna een ijsje gingen eten, hield ze het stevig in één hand. Thuis speelden Walter en Lucie een concert met trompet en gitaar. Terwijl zij op de drie snaren plengde, trompetterde Wally geduldig en zacht met haar mee.

Toen ik haar ’s avonds in het grote bed ging leggen, zei ze: “Oh Bonnie, die gitaar is mijn lievelings.” Ze sliep lang uit en was de volgende ochtend al weer vol energie. In de keuken gaf ik haar een sojachocomelkje. Ze dronk ervan en zei doodernstig: “Oh Bonnie, nu moet ik nooit meer water hebben.” Terwijl ze alleen maar water drinkt. We gierden het uit.

Naar het paleis

Die tweede dag stond er een grote uitstap op het programma. Lucie had op school over de koning en de koningin geleerd. En omdat het paleis niet zo ver van ons appartement staat, moesten we het wel een bezoekje brengen! We namen de metro en de tram, en wandelden een stukje door het Warandepark tot aan het paleis. Ze wilde er natuurlijk naar binnen, bij de koning op bezoek. Wat een teleurstelling dat dat niet kon! Maar we leidden haar vakkundig af door verder door de stad te dwalen en een grote omweg te nemen met de tram, zodat ze er wat langer op kon zitten.

’s Avonds viel ze om van de slaap. De laatste dag hielden we het rustig, we kleurden veel en bakten nog wat cakejes. En toen was ze alweer weg. In de auto op weg naar huis vertelde ze honderduit over een gitaar van één euro, een tramrit en zandkoekjes. Kleine dingen, die duidelijk meer indruk maken op kleine meisjes dan een groot paleis.

Meer columns lezen?