Annick
Over nieuwe langeafstandsrituelen
“Ik vertrouw erop dat de band met mijn kleinkind ook via schermen en berichten kan groeien”
Het is zondagmiddag en ik heb net een halfuur met mijn jarige zoon Romeo gepraat. Zijn feest is al achter de rug, wij hebben nog niet eens geluncht. Met acht uur tijdsverschil vier je natuurlijk op andere momenten en in andere seizoenen.
Mijn zomerzoon is jarig in Australië, waar het nu winter is. Kerstmis valt bij hen in het midden van de zomer. Zij vieren dat op het strand, terwijl wij dan met mutsen en sjaals in de kou lopen. Het blijft vreemd dat je op hetzelfde moment in zo’n ander klimaat en ritme leeft, alsof je door de telefoon even een andere wereld binnenstapt.
“Kleine rituelen nestelen zich in je leven zonder dat je erbij stilstaat. Nu vallen die plots weg, en gaat alles van op afstand”
Het is de eerste keer dat we zijn verjaardag niet samen vieren. We zagen elkaar ook vroeger niet per se op de dag zelf, maar er was wel altijd een gezamenlijk moment voor een brunch of een etentje met mijn moeder en z’n broer Milo, ergens rond die datum. Dat soort kleine rituelen nestelen zich in je leven zonder dat je erbij stilstaat. Nu vallen die plots weg, en gaat alles van op afstand.
Als ik eerlijk ben, vind ik het tot nu toe meevallen. Ik ben er rustiger onder dan ik had gevreesd. Misschien omdat ik voel dat hij gelukkig is, en omdat we nieuwe manieren vinden om nabij te zijn, zoals onze wekelijkse videocall op zondagmiddag. Toen Claire in Europa woonde, belde zij elke zondagochtend met haar familie. Nu Romeo en zij samen in Melbourne zitten, willen ze die traditie in omgekeerde richting verderzetten.
Een vaste afspraak
En zo komt het dat ik mijn oudste zoon eigenlijk vaker en al zeker regelmatiger zie dan toen hij nog in Amsterdam woonde. Nochtans is Romeo geen grote beller, hij houdt niet van vrijblijvend gekeuvel en heeft een uitgesproken afkeer van smalltalk. Als hij belt, is het meestal om iets af te spreken, iets te vragen of om een echte mededeling te doen. Maar deze afspraak neemt hij ernstig.
Dus elke zondag, klokslag 12 uur Belgische tijd, videobellen we. Bij hen is het dan acht uur ’s avonds. Het is een nieuw ritueel geworden, dat wonderlijk goed werkt. Als een van ons niet kan, slaan we gewoon een week over, maar meestal lukt het wel. We gaan er dan allemaal rustig bij zitten, alsof er een tafel gedekt wordt, maar dan digitaal.
“Dat is natuurlijk het wonder van deze tijd, de technologie haalt de scherpste kantjes van de afstand weg”
Omdat onze levens zo verschillen, is er altijd veel te vertellen: zij die in hun nieuwe huurhuis intrekken, hun container met spullen die nog ergens rond Singapore dobbert, de baby van Claires zus die net geboren is, de vorderingen van haar eigen zwangerschap. Mijn moeder doet meestal ook mee met de call. Zo is zij meteen op de hoogte en kan ze de groeiende buik van Claire meevolgen. “Het is bijna alsof ik naast haar in de zetel zit”, zegt mama.
Dat is natuurlijk het wonder van deze tijd, de technologie haalt de scherpste kantjes van de afstand weg. Je blijft voelen dat je ver weg van elkaar bent, maar je raakt er minder door verscheurd. Ik herinner me nog het lange wachten op luchtpostbrieven toen ik zelf in Amerika woonde en er nog geen internet bestond. Eén keer in de maand deden we een krakend telefoontje naar België, waarbij we dan met drie in de hoorn stonden te roepen.
Mooie vooruitzichten
Dankzij ons lange gesprek van zondag is de verjaardag van mijn zoon zonder al te veel moederhartenpijn verlopen. Ik ben wel benieuwd hoe dat zal zijn wanneer mijn kleinzoon straks geboren wordt. Dan zal het gemis waarschijnlijk groter zijn, en de drang om fysiek aanwezig te zijn sterker. Maar ook die band zal zijn weg wel vinden, denk ik en hoop ik. Ik bereid me er mentaal op voor en vertrouw erop dat liefde ook via schermen en berichten kan groeien. Een vriendin vertelde dat haar moeder een hechte relatie heeft met haar kleinkinderen in Sri Lanka en Mexico. Dat geeft me moed.
En wat ook helpt, is dat Walter en ik intussen een reis naar Australië hebben gepland. Begin 2026 trekken we voor vijf weken naar Melbourne en logeren we bij Romeo, Claire en de baby. Ik ben nu al aan het aftellen. Ik maak lijstjes in mijn hoofd en begin langzaamaan al te verzamelen wat ik wil meenemen. Ik ben ontzettend dankbaar dat we de mogelijkheid hebben om dat zomaar te doen. We hebben onze vliegtickets al, en alleen al het vooruitzicht geeft me vleugels.
Meer van onze columnisten:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
