“Mensen vragen me vaak of ik het niet erg vind dat mijn kinderen niet vlakbij wonen. Voor mij is het heel normaal”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Ze zijn jong en hebben allebei al geruime tijd in het buitenland gewoond. Dat mijn jongens aan de wereld snuffelen vind ik heerlijk. Milo heeft een jaar stage gedaan in Kopenhagen en woonde in Malmö. Ik had dus een zoon die dagelijks over The Bridge (van de bekende serie) treinde.

Romeo trok al jong naar Amsterdam voor werk. Hij was gespot door een start-up die jonge talenten zocht. Hij is in de stad gebleven, woont er nu met zijn Australische vriendin Claire en ik ga drie dagen bij hen op bezoek. Amsterdam is ruim en groen. Overal zijn mensen aan het wandelen, joggen of laten ze hun hond uit in een van de vele parken. Man, wat zijn er veel mensen met een hond in Amsterdam!

En dan vergeet ik de honderdduizenden fietsers nog die altijd en overal voorrang hebben of nemen. Je let best op als je in Amsterdam op straat loopt en niet geoefend bent of je ligt zo onder een fiets. De fantastische musea, de grachten en het water en misschien ook de mythische verhalen over De Wallen en de koffieshops maken de stad aantrekkelijk. Ze voelt kleinschalig aan en het is er goed leven. Er wonen dan ook bijzonder veel expats.

Maar in Amsterdam wónen is helemaal anders dan er op bezoek gaan. De grote toeloop van toeristen zorgt ervoor dat de Amsterdammers op bepaalde plaatsen nog nauwelijks komen. Terwijl wij oergezellig gaan shoppen in de befaamde 9 Straatjes, is het voor sommige inwoners van de stad een plek van ergernis. De stad bezwijkt onder haar populariteit. De binnenstad is altijd overvol en dat heeft op bepaalde plekken gevolgen voor de leefbaarheid.

Maar liefst één op de vijftien woningen wordt via sites als Airbnb aangeboden aan toeristen. Dat maakt dat je als inwoner de hele tijd geconfronteerd wordt met mensen die op vakantie zijn, langer opblijven en meer lawaai maken. Dat zorgt voor ergernis.

Onevenwicht

Los van die overlast zijn de verhuursites in grote steden ook op een andere manier een pest voor de inwoners. Ze zorgen er mee voor dat wonen in de stad onbetaalbaar wordt. Eigenaars kunnen een veelvoud aan inkomsten krijgen door hun woning via de sites te verhuren. Inwoners vinden nauwelijks nog een betaalbaar huis. Dat onevenwicht wordt stilaan te groot.

De vraag is ook veel groter dan het aanbod en er is een enorme schaarste aan leuke appartementen om te kopen. Als Vlaamse sta ik te kijken van de waanzinnig hoge prijzen die ze hier vragen voor kleine studio’s. En ook van de minieme oppervlakten waarop gezinnen wonen. Wat zijn wij op dat vlak toch verwend in België.

Wij voelen natuurlijk ook dat de huizenprijzen de hoogte zijn ingegaan, maar in vergelijking met Amsterdam hebben wij toch vaak erg veel plaats voor een behapbaar budget. De gemiddelde prijs voor een vierkante meter woonoppervlakte is in Amsterdam meer dan 7000 euro. Dat is meer dan het dubbele van steden als Gent of Antwerpen.

Doordat het zo duur is, zijn er mensen die wonen en werken in Amsterdam zonder dat ze een eigen huis hebben. Ze gaan van woning tot woning om aan housesitting te doen of op honden te letten. Ze zijn dankbaar en blij dat ze tijdelijk in iemands flat kunnen verblijven om na enkele weken of maanden weer een andere plek te zoeken.

Toen Romeo en Claire onlangs voor enige tijd naar Australië gingen om haar familie te bezoeken, is er zo iemand in hun huis komen wonen om op hun hond te letten. Door mijn oudste zoon leer ik deze stad langs een andere kant kennen. Drie dagen lang eet ik in toffe eethuisjes en restaurants, wandel ik in het Oosterpark, gaan we naar theater en naar Nick Cave.

Hun vriendenkring is ook heel internationaal, ik ga een biertje drinken met een Mexicaanse collega en een Nieuw-Zeelandse vriendin van hen. Ik vind het heerlijk om tegelijkertijd een beetje vakantie te hebben, tijd door te brengen met Romeo en Claire en de stad meer van binnenuit te leren kennen. Mensen vragen me vaak of ik het niet erg vind dat mijn kinderen niet vlakbij wonen. Nee. Ik heb zelf heel mijn leven in het buitenland gewoond met mijn ouders. Het is voor mij iets normaals. Zolang ik af en toe eens op bezoek mag komen natuurlijk.

Uit: Libelle 25/2023

Meer columns van Annick:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!