Uit het hart van Hannelore: “‘Dus’, zegt Polly. ‘Als je dood bent, mag je in de krant. En als je warm water wilt, heb je een ketel nodig'”

Begin 2019 verloor Hannelore plots haar grote liefde Stijn aan hartfalen. In haar columns vertelt ze elke week over haar leven als jonge weduwe met twee kinderen.

Een leerrijke dag voor Polly

Op vrijdagavond staat Polly in de badkamer, klaar voor haar wekelijkse badplezier. Ik heb slechte dagen achter de rug en ben al blij dat we even tot rust kunnen komen. Zij in bad, ik ernaast op de grond, luisterend naar haar getetter. Wanneer ik echter aan het water voel, komt er enkel een ijskoude stroom uit de kraan. Ik vloek, draai de kraan dicht en ga voor de zoveelste keer kijken wat er met de verwarmingsketel aan de hand is.

Al enkele maanden hapert het ding, maar deze keer helpt het resetten niet. Terwijl er normaal gezien na enige tijd weer warm water is, blijft alles deze keer koud. Er stond al lang ‘ bellen ketel’ in mijn agenda, maar zoiets doe je dus pas wanneer het te laat is. Schoorvoetend bel ik de reparateur, leg de situatie uit en ben dankbaar dat de man op vrijdagavond toch nog wil langskomen.

Een uur later moet ik aan een ontgoochelde Polly uitleggen dat het badplezier er vandaag niet in zit. De technieker heeft zonet voorzichtig meegedeeld dat de ketel het elk moment kan begeven. Ik sta wat schaapachtig te glimlachen en te knikken, terwijl de man de voordelen van een nieuwe ketel opsomt, maar in mijn hoofd ben ik vooral aan het rekenen. De offertes voor de aanleg van het definitieve terras zijn net binnen. Gewoon een simpel stuk tegelterras met uitsparingen voor al het groen dat ik wil laten staan (ik hoorde
Stijn goedkeurend mompelen terwijl ik met de aannemers aan het overleggen was). De tijd was aangebroken om de kapotgetrapte houten terrastegels, die er al veel langer lagen dan hun tijdelijke levensduur aankon, te vervangen.

“Zuchtend bel ik de technieker om de plaatsing van de nieuwe ketel te bevestigen. Bye bye nieuw terras”

De verwarmingsketel haalt dat mooie plan onderuit. Ik zeg de technieker dat ik erover zal nadenken. Tijdens het weekend komt er ineens weer warm water uit de kraan, waardoor ik alsnog begin te twijfelen. Op maandagochtend begeeft de ketel het echter helemaal. Zuchtend bel ik de technieker om de plaatsing van de nieuwe ketel te bevestigen.
Byebye nieuw terras.

Maar kijk, een mens mag niet klagen. Enkele dagen later is er een nieuwe ketel en stroomt er weer warm water uit de kranen. Wanneer de techniekers de deur uit zijn, installeer ik me met krant en koffie aan de keukentafel. We kunnen heus wel nog een jaar langer verder met dat gammele terras, bedenk ik me.

Polly is naast mij aan het kleuren. Als ik de overlijdensberichten in de krant tegenkom en meteen de pagina wil omslaan, legt Polly ineens haar handje op de krant. “Wie zijn dat?”, vraagt ze. “Waarom staan die mensen allemaal alleen op de foto?” “Dat zijn mensen die overleden zijn”, antwoord ik. “Zoals papa?” “Zoals papa, ja.” “En waarom staan die in de krant?”

“Ik vond het een leerrijke dag.” “O ja?”, vraag ik geamuseerd. “Ja”, zegt ze. “Als je dood bent, mag je in de krant.

Polly zit me nu met grote ogen aan te kijken, alsof het antwoord sowieso spannend zal zijn. “De familie van de mensen die gestorven zijn, laat zo aan andere mensen weten wat er is gebeurd. Of de werkgever…” “De baas?”, vraagt Polly, waarop er een frons op haar voorhoofdje verschijnt omdat ik alweer glimlach en knik. “Ja, dus de baas wil dan bijvoorbeeld de overleden persoon nog eens in de bloemetjes zetten.”
De frons wordt nog dieper. “Maar die mensen weten dat dan toch niet meer als ze dood zijn?” “Euhm, nee, dat is waar.” “Maar ze mogen wel in de krant en dat is fijn”, zegt ze, terwijl ze het dopje weer op haar stift schroeft. “De krant voor dode mensen.”

’s Avonds liggen we op haar bed. Na het voorlezen vraag ik of ze het een fijne dag vond. Na een tijdje zegt ze: “Ik vond het vooral een leerrijke dag.” “O ja?”, vraag ik geamuseerd. “Ja”, zegt ze. “Als je dood bent, mag je in de krant. En als je warm water uit de kraan wilt, heb je een ketel nodig. Du-h-us… ik wil nog niet in de krant, maar ik ben wel blij dat ik weer in bad kan.”

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Ik wil weer van elke dag kunnen genieten en niet zitten wachten tot de dag passeert. Ik wil leven. Voluit leven”
• Uit het hart van Hannelore: “Ik moest en zou het huis afwerken, het voelde alsof ik dat aan Stijn verplicht was”
• Uit het hart van Hannelore: “Waarom moest een schone mens als Stijn vertrekken en mag die razende idioot op de snelweg wél blijven?”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!