Uit het hart van Hannelore: ” ‘Ik vind dat je te dun aan het worden bent’, zegt Polly. ‘Je moet wel knuffelbaar blijven’ “

Hannelore Bedert (37) is singer-songwriter en auteur. Ze heeft 2 kinderen, Hoppe (11) en Polly (5). Ze verloor in 2019 haar man Stijn. 

Voornemens

Elk jaar opnieuw, in december, neem ik me allerhande dingen voor. Zoals velen dat doen. Niet van het genre “Ik neem me voor gelukkiger te worden”, want dat is een basisgegeven waar je geen voornemens moet over maken, maar waar je naar moet leren leven (moeilijk gaat ook, naar het schijnt).

“Net als zovelen ben ik een meester in het maken van voornemens die een mens niet weet vol te houden”

Wel de cliché voornemens: geen alcohol meer drinken, minstens acht uur slapen per nacht, tijd maken voor én de kinderen én je relatie én jezelf, meer sporten (of überhaupt al gewoon eens begínnen met sporten), minder series kijken (of toch telkens maar één aflevering per keer), minder op je telefoon kijken, gezonder koken, geen avondsnacks, geen tussendoortjes, minder vlees, meer vlees, geen vlees…

Net als zovelen ben ik een meester in het maken van voornemens die een mens niet weet vol te houden. Je zou je de vraag kunnen stellen of voornemens dan wel nut hebben, of we er ons wel mee moeten bezighouden. Nu ja, ik ben er niet alleen aan het eind van het jaar mee bezig. Meestal neem ik me gedurende het hele jaar een resem dingen voor en vergeet (of negeer) ze gaandeweg, om ze eind december op te rakelen als gloednieuwe plannen voor het nieuwe jaar.

Maar kijk, voor de allereerste keer heb ik een voornemen waargemaakt. Hoera! Eentje dat ik al zo’n tien jaar op rij, elke keer op de eerste dag van het jaar aan mezelf heb beloofd: “Ik ga beter voor mezelf zorgen.” Het lijkt een simpel voornemen, maar schijnt bedriegt. Meestal hield ik het welgeteld één maand vol (en zelfs dát was al lang), want het uitgebreide pakket bestond steevast uit: én afvallen én meer sporten én gezonder eten én gelukkiger zijn. Een iets te ambitieus plan, zo bleek vaak al snel, waardoor ik het na enige tijd – met allerlei excuses – alweer opgaf.

Na het overlijden van Stijn leek dat ‘voor mezelf zorgen’ bovendien nóg moeilijker. Er leek geen ruimte voor te zijn, laat staan tijd. Tot enkele maanden geleden. Vier jaar geleden startte ik bij een kinesist om de aanhoudende pijn onder mijn knie weg te krijgen. Maar niks hielp. Foto’s en een scan wezen niks uit en ik begon me stilaan neer te leggen bij de altijd aanwezige, zeurende pijn, die vooral opkwam zodra ik in bed ging liggen. Een mens leert leven met pijn, zeggen ze. Ik had andere dingen aan mijn hoofd. Voor mezelf zorgen leek geen prioriteit.

“De oplossing voor mijn kniepijn? Een strikt dieet en specifieke oefeningen. En ja hoor: de pijn verdween. Het tij kan dus echt keren”

Tot ik een tijd geleden op de juiste plek terechtkwam, waar mij een laatste strohalm werd aangereikt. De mogelijke oplossing hield een strikt dieet en specifieke oefeningen in. De gedachte aan diëten alleen al gaf me koude rillingen, maar ik wilde van de kniepijn af. Dus begon ik aan een strikt dieet, hield me aan de nodige oefeningen. En als bij wonder: naarmate de weken vorderden verdween de pijn, verloor ik kilo’s als nooit tevoren, begon ik mijn dagelijkse sportoefeningen leuk te vinden én voelde ik me stukken beter. Het tij kan dus echt keren. En nu we enkele weken verder zijn, heb ik nog altijd het gevoel dat ik eindelijk voor mezelf aan het zorgen ben.

Op een avond ben ik met de kinderen naar een film aan het kijken. Hoppe aan mijn ene, Polly aan mijn andere kant, haar hoofdje op mijn schoot. Het deeltje ‘gelukkig zijn’ ligt ook al binnen handbereik. Ineens heft Polly haar hoofd op en zegt doodserieus: “Mama, ik vind dat je te dun aan het worden bent.” Verbaasd kijk ik haar aan, want dat ik nog ver van mijn ‘streefgewicht’ zit, is een feit. En dun zal ik nooit zijn. Maar ik moet lachen om wat ze zegt, vooral omdat ze het duidelijk héél erg meent.

“Te dun?” vraag ik. Ze knikt. “Ik kan je niet goed meer knuffelen”, zegt ze. “Oei”, zeg ik. “Dat is niet goed.” Ze schudt haar hoofd, denkt even na, zegt dan het oké is als ik verder doe zoals ik bezig ben, maar dat ik wel knuffelbaar moet blijven. Mijn antwoord niet afwachtend, legt ze haar hoofd terug op mijn schoot en kijkt verder naar de film. Verbaasd, maar geamuseerd kijken Hoppe en ik elkaar aan.

Ik moet mijn lach inhouden, maar bedenk me wel: voilà, laat dat dan maar mijn voornemen worden voor 2022. Knuffelbaar blijven.

LEES MEER VAN HANNELORE BEDERT:

• Uit het hart van Hannelore: “Ik weet hoeveel deugd het doet als er aan je wordt gedacht terwijl je uit een put klautert”
• Uit het hart van Hannelore: “Hoppe hangt springlevend en symptoomvrij in de zetel”
• Uit het hart van Hannelore: “Sinds kort is Stijn er, in mijn dromen. We praten ’s nachts en hakken knopen door”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!