Karen
“Daar op die wei vol dansende pubers kreeg deze peri-menopauzer haar eerste opvlieger”
Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
De peri-menopauze, ik had er eerlijk gezegd nog niet veel over gehoord toen het onderwerp viel op de redactie. “Peri-wat?”, vroeg ik aan Elke. Volgens haar was er nog niet veel geweten over de periode die aan de echte menopauze voorafgaat, waarin je voor het eerst overgangskwaaltjes krijgt: opvliegers, wakker worden ’s nachts, kilo’s die aan je buik en billen blijven plakken, een neerslachtig gevoel af en toe… Doorgaans steekt dat de kop op tussen de 45 en 50 jaar.
Ondanks het feit dat ik net 48 was geworden en midden in de doelgroep ‘peri’s’ val, wilde ik koste wat het kost volhouden dat leeftijd maar een getal is en dat je hoofd je lichaam mee kan sturen
Elke legde het me zoals altijd mooi uit, maar ik was al afgehaakt en voelde me totaal niet aangesproken. Met mogelijke lichamelijke kwaaltjes heb ik liever niet al te veel te maken. Ik ben een beroepsontkenner wat pijntjes, niet al te erge ziektes of ongemakkelijkheden betreft. Zo eentje van het principe ‘Als je er niet te veel over spreekt, is het er minder, of gaat het wel stilletjes over’.
Ondanks het feit dat ikzelf net 48 was geworden en midden in de doelgroep ‘peri’s’ val, wilde ik koste wat het kost volhouden dat leeftijd maar een getal is en dat je hoofd je lichaam mee kan sturen.
Hij kwam plots op, de hittegolf van onder aan mijn rug, helemaal tot aan mijn nek, tot onder mijn haarlijn. In vuur en vlam stond ik, alsof mijn rug een sauna was die net een opgietsessie had gekregen
En toen gebeurde onlangs het ondenkbare. Mijn jongste zoon Anthony had me al maanden geleden gevraagd of we eens naar Pukkelpop konden gaan. Hij is nogal een muziekkenner en doet graag mee met z’n oudere broer en zus. Ik was ook samen met onze oudste naar zijn eerste Pukkelpop geweest en dat is een herinnering om te koesteren. Goed beseffend dat Anthony mij er over enkele jaren vooral niet meer bij zal willen op zo’n feestwei, kocht ik dus die toch wel dure dagtickets voor zondag.
Daar stond ik dan, mijn leeftijd compleet ontkennend, op het festivalterrein, omringd door enthousiast feestende jongeren die uit hun dak gingen bij bands waarvan ik nog nooit had gehoord. Mijn voeten deden dan wel pijn en ergens diep vanbinnen begreep ik niet waarom er zo weinig stoelen te bekennen vielen, maar hé, als je danst, voel je dat toch niet meer? En het gezicht van Anthony kon niet harder stralen.
Het was één groot feest waarvan ik volop moest genoot. Uit volle borst zong ik mee met het lied dat ik wél kende: ‘Are we human, or are we dancer?’
En toen was het daar. Mijn lichaam gaf, compleet buiten mijn verwachtingen, aan dat het wel degelijk ‘human’ was. Hij kwam plots op, de hittegolf van onder aan mijn rug, helemaal tot aan mijn nek, tot onder mijn haarlijn. Het leek wel of ik in brand stond, of mijn rug althans. In vuur en vlam, alsof mijn rug een sauna was die net een opgietsessie had gekregen.
Daar op die wei vol pubers, tussen een menigte dansende jongeren, kreeg deze peri-menopauzer haar eerste opvlieger. Deze show zou dus geen ‘ver-van-mijn-bed’ worden, nee, ik kreeg een ticket op de eerste rij. Meteen besloot ik dat ik in het vervolg overal een Eerste-Hulp-Bij-Opvliegers-kit zou meenemen. Een paar extra papieren zakdoekjes, een nat doekje en een draagbare ventilator… en misschien toch ook een campingstoeltje. De peri-menopauze, ik ben er klaar voor!
Hier lees je de eerder verschenen columns van onze hoofdredactrice!
Maak ook kennis met onze andere columnisten:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!